"Onwaarschijnlijk parcours van OHL-coach, maar reanimatie is echt niet moeilijk"

OH Leuven bleef dit seizoen week na week verbazen, zij het bijna steeds in negatieve zin.

De thuisnederlaag en de bijzonder matige thuisprestatie tegen degradatieconcurrent Roeselare was dan toch de druppel voor de clubleiding om trainer Nigel Pearson door te sturen.

De komende maanden zullen aantonen of het functioneren van de trainer
effectief één van de hoofdredenen was, maar dat er geen enkele chemie was tussen spelersgroep en trainer was eigenlijk al het hele seizoen duidelijk.

Het parcours van de Engelse trainer Pearson bij OH Leuven was erg onwaarschijnlijk. Waar Pearson vorig seizoen de 1B-reeks leerde kennen,  kon hij dit seizoen met een schijnbaar onbeperkt budget zijn eigen kern samenstellen.

Een kern die uitpuilt van kwaliteit en ervaring en vooraf door vriend en vijand terecht getipt werd als één van de drie tenoren in de strijd voor promotie. 

Maar na 24 speeldagen zijn de cijfers hallucinant: met 43 tegengoals veruit de slechtste organisatie, zowaar 3 tegendoelpunten meer dan Tubize.

De Leuvenaars konden ook slechts drie keer de nul op het bord houden. Aanvallend scoorde OHL zoals de middenmoot, maar toch: 20 doelpunten minder dan KV Mechelen.

Ondanks zijn goede aanhang en een prachtig vernieuwd stadion is OHL met slechts 8 punten de allerslechtste thuisploeg. De club van King Power staat in het totaalklassement alleen laatste en kan eigenlijk niet meer ontsnappen aan de degradatiestrijd.

Erger dan de cijfers echter is de manier waarop OHL evolueerde onder Pearson. Er waren nauwelijks automatismen, er zat geen enkele herkenbare lijn in het spel,  er werd om de haverklap van systeem veranderd en voor een Engelse trainer waren ook de stilstaande fasen totaal onderbenut.

Ook langs de lijn acteerde Pearson tijdens wedstrijden heel passief: nauwelijks coachend, vaak tegen de dug-out leunend. Het pleit voor hem dat hij tot voor kort in de nabesprekingen altijd zijn spelersgroep verdedigde, maar de laatste weken werd hij in de pers wel zeer hard voor zijn spelers.

Het zal zijn relatie met de groep niet bevorderd hebben. Met de komst van de Franse spits Thomas Henry (Tubize) en verdediger Sascha Kotysch (STVV) werd de kern nogmaals versterkt, maar het spel van de Leuvenaars was tegen Roeselare flink onder de maat.

OH Leuven moet gereanimeerd worden, maar op zich is die reanimatie niet echt moeilijk.

Wat moet er gebeuren? Een positieve groep vormen, vertrouwen heropbouwen, duidelijkheid brengen in het spelsysteem, de onderlinge concurrentie aanscherpen, variatie op de stilliggende ballen en dan volgen de punten snel.

Dit OHL staat dan wel laatste, maar zodra de vibes terugkeren, voetballen de Leuvenaars zich snel uit de zorgen. Deze groep mogen overnemen als trainer, dat is eigenlijk een bijzonder dankbare taak.