WK-dagboek van Michel: "Ik heb een ongebreideld verlangen naar 2 schotels"

Vanochtend is Paul Herygers me komen oppikken om kwart over
zeven. Dwars door de spits zijn we naar de luchthaven gereden.

Op het vliegtuig heb ik wat buitenlandse kranten gelezen, maar daar heb je niet veel aan. In L’Equipe staat er dat Bardet de Tour wil winnen, over de cross stond er niks.

Zodra we geland waren in Denemarken, heeft Paul Herygers ons naar het hotel gebracht, in een auto voor 7 personen. Paul is een feilloze chauffeur. 

Toen ik aankwam in het hotel, ben ik eerst nagegaan of de kamer ruim genoeg was. Ik ben vertrouwd met het Deense terrein en meestal zijn de kamers hier nogal krap voor een mens van boven de 1m80. Maar dat valt hier wel nog mee. Het is een propere kamer, maar er is geen minibar.

Ik ben ook een loopje gaan doen van 9 km, in de omgeving van Odense hier. Dat doet deugd, dat maakt je een nieuw mens. En ondertussen voel je ook de temperatuur. Het is 1,5 °C, maar dat voelt niet echt koud aan. Dat heeft waarschijnlijk met dat maritieme karakter te maken.

In het hotel heb ik me ook bezig gehouden met de analyse van Ceylin del Carmen Alvarado. Ik ga ervan uit dat ze zondagochtend bij de vrouwen beloften heel lang alleen op kop zal rijden en dan moet je wel iets over haar kunnen vertellen.

Ik heb haar uitslagen opgediept van de voorbije jaren. Ik heb bijvoorbeeld ook opgezocht waar ze vandaan komt en waar dat leuke taaltje mee te maken heeft.

Ik heb ook contact gehad met Paul Herygers, die nog heen-en-weer naar het parcours gegaan is. Hij vertelde me dat het er kurkdroog bij ligt en dat het niet echt een parcours is met een WK-formaat.

Er zijn een paar gevaarlijke plekken in de afdalingen, die je wielen kunnen doen crashen op het moment dat je beneden bent. Met gevaar voor lekke banden.

Wat er vanavond nog op de planning staat? Ik heb een ongebreideld verlangen naar 2 schotels, want vanmiddag heb ik niet kunnen eten.