Vandenbempt: "Geklaag van Club was een beetje naast de kwestie"

Na een feestweek op het Gala van de Gouden Schoen heeft de 0-1-nederlaag van Club Brugge tegen Charleroi iedereen wat verrast. De trainer voorop: Ivan Leko begreep niets van de zeer slappe prestatie van zijn elftal na een perfecte stage en perfecte voorbereiding.

Er werd achteraf ook een beetje geklaagd over de aanpak van Charleroi - die verdedigend was, een beetje viriel en met veel tijd winnen - en de scheidsrechter. Maar dat is toch een beetje naast de kwestie, vind ik.

Club Brugge ging bijvoorbeeld in de Champions League in Dortmund ook massaal verdedigen en zwaaide zichzelf nadien veel lof toe voor dat ene punt. Voorts had rood voor Dennis gemoeten. Dan was er wat handspel van Angella, waarvoor Club een penalty wou. Maar dat was volgens mij vergelijkbaar met dat handspel van Vormer in de titelmatch op Standard. Dat is toen ook niet bestraft.

Neen, het lag aan Club Brugge zelf. Dat in een betere tweede helft ook nog eens genoeg kansen had om zelf nog te winnen. Het is inderdaad opmerkelijk dat Leko in een thuiswedstrijd met Schrijvers op de bank begint en dus voor maar 1 echte spits koos en een extra middenvelder.

 Maar vooral - en dat had dan niets te maken met de keuze van Leko - waren er veel technische fouten bij Club Brugge in de opbouw. Zeker in de eerste helft. Veel balverlies, doelloos gedribbel. De trainer heeft zich daar ook aan geërgerd. Met spelers die individueel onder hun niveau bleven.

Dat zijn de oorzaken en dat was inderdaad een verrassing. En toch ook een beetje schrikken bij de start van het nieuwe jaar. Als je naar de cijfers kijkt, heeft Club Brugge nu al 2 keer meer verloren dan over de hele reguliere competitie vorig seizoen. Die onaantastbaarheid in eigen huis is het toch ook een beetje kwijtgeraakt met 2 thuisnederlagen al. Dan zet je jezelf flink onder druk in de strijd om de titel.

En zo werpt Genk zich op als dé titelkandidaat: na de winst op STVV staat het 10 punten los. Collega's van de kranten hebben al uitgezocht dat wie op dit tijdstip zoveel punten voorsprong heeft sinds de invoering van de play-offs, altijd kampioen is geworden.

Dat is dus goed nieuws voor Genk. De voorsprong is natuurlijk ook groot. Maar nog veel beter nieuws is de manier waarop Genk zichzelf week na week presenteert. Ook vrijdag in die heel goeie derby op Sint-Truiden. Dat het overigens ook met een fel verzwakt elftal erg goed deed.

Genk had zo een moeilijke eerste helft. Maar de weerbaarheid van het elftal is groot: het kwam 2 keer op achterstand. Het zelfvertrouwen in de goeie afloop is ook groot: Genk straalde uit dat ze er nog wel zouden overgaan op klasse en karakter.

Ook een paar individuele prestaties mochten er zijn. Zoals Berge, die is ondertussen toch fenomenaal op dat middenveld. Trossard was zeer sterk in de 2e helft en Pozuelo had misschien een moeilijkere match, maar heeft dan toch weer een paar beslissende momenten.

Genk blijft maar fantastische doelpunten maken. De kern is breed en fysiek is het elftal topfit, door het uitstekende werk van Clement en zijn staf. En het voetbal is van het beste wat op onze velden te zien is. Daarom is Genk met de week almaar meer titelkandidaat, als je het mij vraagt.

Het was ook uitkijken naar het debuut van Fred Rutten als Anderlecht-coach, maar dat werd er eentje in mineur: 1-0 in Gent. Of er niet veel veranderd lijkt? Dat is misschien iets te makkelijk gezegd.

Dit soort wedstrijden heeft Anderlecht onder Hein Vanhaezebrouck ook al veel vaker gespeeld en ook dan verloren. Anderlecht was eigenlijk nog best behoorlijk. Rutten had duidelijk voor zekerheid gekozen en een stevige organisatie neergezet.

Voor de rust was het best wel oké. De teruggekeerde Kara was meteen op de afspraak, Kayembe deed zijn werk.

Maar ook nu waren er de gebruikelijke individuele fouten: doelman Didillon moest voorkomen dat het bij de rust misschien al verloren was. De kansen die Anderlecht had, weliswaar na standaardsituaties en wat gerommel, die gingen ook verloren. Dat is ook weer niet nieuw.

Bakkali dribbelde zich vaak vast, Morioka viel bij zijn invalbeurt toch weer door de mand en Santini - dat moeten we toch vaststellen - is zeker geen eerste spits voor Anderlecht. Maar dat wisten we allemaal al.

Dan heeft Gent het met Sørloth toch beter gedaan in de winterstop op zoek naar een extra spits. Er is natuurlijk nog marge voor Anderlecht, als Trebel en Dimatta terugkeren is dat een kwaliteitsinjectie.

Maar er rust bijvoorbeeld zeer veel druk op de schouders van de nieuwe spelmaker: Zulj zal meteen moeten presteren. Die moet eigenlijk nog de stap zetten van de Oostenrijkse naar de Belgische competitie. Hij krijgt geen aanpassingsperiode. Dat is niet zo simpel.

En de foutenmarge wordt met de week natuurlijk kleiner. Gent en Charleroi zitten toch een beetje in een flow. En ook een vaststelling: in het verleden konden we altijd zeggen - dat zegden ze toch zelf en dat werd bevestigd - dat Anderlecht een club is en een spelersgroep heeft die het beste in zichzelf naar boven haalt met de rug tegen de muur en het mes op de keel.

Of deze mentaal broze spelersgroep, die blijkbaar een probleem had met de strenge aanpak en de veeleisendheid van Vanhaezebrouck, of die ook zo kan reageren, dat weet ik nog zo niet.

Onderaan het klassement beleeft Lokeren een opeenstapeling van dieptepunten. Het is niet alleen van dit seizoen, maar het is al van de voorbije jaren. Het 25e jaar van voorzitter Lambrecht, en zijn laatste wellicht, is echt een kruisweg.

De club glijdt almaar verder af: naast en op het veld. Lokeren vertoont op dit moment alle symptomen van een club die helemaal rijp is om te zakken. Ik zag in de interviews dat er ook irritatie is onder de spelers. Er is weinig tot geen vertrouwen op het veld. Er worden fouten gemaakt.

Er heerst paniek in de bestuurskamer - anders kan ik het niet noemen: na 9 matchen maar alweer een nieuwe trainer. Vooral de manier waarop Trond Sollied dat dan van journalisten moet vernemen, dat is pijnlijk en stijlloos.

Maar een kat in het nauw maakt rare sprongen. Lokeren ook. Glen De Boeck mag het nu proberen: 6 punten in 8 wedstrijden. Dat is ook niet onoverkomelijk. Al is het veel in de strijd om het behoud.

De Boeck zelf heeft natuurlijk niets te verliezen. Dus waarom niet. Maar de vergelijking met zijn vorige 3 reddingsoperaties - zoals werd geciteerd - gaat toch niet helemaal op. Daar had hij ofwel meer tijd, zoals bij Waasland-Beveren en Kortrijk: daar kwam hij al in november. Ofwel was de situatie rooskleuriger. Ook in Moeskroen kwam hij 8 matchen voor het einde. Maar die stonden om te beginnen voorlaatste en er waren nog 4 à 5 ploegen in een marge van een punt of 4 à 5. Het wordt dus een uitdaging, zoals dat heet, voor Glen De Boeck.