"Federer heeft stilaan wat manco's, Djokovic is het totaalpakket"

Van de grote vier verliezen we Andy Murray, al liet hij toch weer uitschijnen dat een operatie en dus een comeback toch nog tot de mogelijkheden behoort. Maar als hij niet op en top fit is, kan hij niet meer in de buurt komen van Federer, Nadal en Djokovic. Ik ga er dus vanuit dat het einde verhaal is.

Hij kan terugblikken op een ongelooflijke carrière: 45 titels, 3 grandslamtitels, 2 olympische titels, nummer 1 van de wereld,.... Bovendien moest hij het in het tijdperk van die andere 3 titanen doen. Dat is een beetje zoals die mannen die tegen Eddy Merckx moesten koersen.

Maar daarnaast verliest het tennis ook een enorme persoonlijheid. Raemon Sluiter zei het treffend: Murray was altijd zoals hij écht is. Dat kun je niet altijd van bijvoorbeeld Federer of Djokovic zeggen.

En ja, hij kon enorm kankeren op de baan, maar dat was om zichzelf op te peppen. In het circuit was hij heel populair, ook bij de journalisten. Ik herinner mij hoe hij mij beleefd dag zei toen ik gewoon naar een training van Clijsters stond te kijken. Een week later was ik iets gaan eten met Steven Martens, die toen werkte bij de Britse bond. Hij schudde niet alleen hem een hand, maar ook mij, met een babbeltje erbovenop. Dat tekende hem.

En zo is de Grote Vier de Grote Drie geworden. Ik denk dat Federer, Nadal en Djokovic de dienst zullen blijven uitmaken. Al schat ik dat Djokovic, op Roland Garros na, de meeste kans heeft op alle grandslamtoernooien. Dankzij de combinatie van zijn onwaarschijnlijk verdedigend spel en aanvallend spel, het totaalpakket.

Bij Federer zie je toch af en toe wat manco's. Je mag hem nog niet afschrijven. Hij zal nog altijd in de buurt van de kwartfinale en halve finale komen, maar in de onderlinge confrontaties met Djokovic wordt het niet evident.

Bij Nadal is de vraag dan weer: houdt zijn lichaam het? Hij heeft in het tussenseizoen weer een operatie ondergaan, aan zijn voet nu. Maar op gravel blijft hij sowieso sterker dan de rest.

De enige die zijn voet daar kan en eigenlijk moet tussenzetten, is Zverev. Vorig jaar was hij indrukwekkend op bijvoorbeeld de ATP Finals, maar op de grandslamtoernooien was hij tot nu toe ondermaats. Het zit bij hem vooral in het hoofd.

Bij de Belgische mannen blijven alle ogen uiteraard gericht op David Goffin, al wil hij dat zelf misschien niet. Ik vind hem opvallend nederig in zijn ambitie. Wil hij de druk bewust van zich afhouden om zo in de luwte weer zijn niveau van eind 2017 te vinden?

Ik vind dat Goffin nog altijd zijn plaats heeft bij het kransje outsiders. Hij zegt nu dat hij blij zal zijn als hij al de 2e ronde haalt, terwijl hij altijd op kwartfinales en af en toe een halve finale moet mikken.

Voor de andere Belgen wordt het problematisch. Darcis blijft onze nummer 2. Het is fantastisch wat hij nu laat zien na zijn blessures. Wat een wilskracht! Hij zou ook kunnen zeggen: ik heb een mooie carrière gehad, ik stop ermee. Maar met wat geluk zie ik hem nu weer de top 100 halen.

Bemelmans mikt ook weer op de top 100, maar dat wordt geen evidentie. Hij zegt zelf ook dat het tennis is geëvolueerd. Alleen kracht en snelheid tellen nog. Hij is vandaag ook 31 jaar geworden. Hij kan nog 2 à 3 jaar mee.

Daarachter is er een groot probleem. Omdat het systeem is aangepast, wordt het nu moeilijker voor de Belgen om zich te plaatsen voor de Challengers en dus moeilijker voor jongens als De Loore, Coppejans en Bergs om internationaal mee te draaien.

Bij de vrouwen blijft Serena Williams de te kloppen figuur. Ik denk dat een 24e en zelfs 25e grandslamtitel er dit jaar zeker inzitten. Ze is al 37, maar nog altijd kan niemand het tennis domineren zoals zij dat gedaan heeft.

Het veld bij de vrouwen is enorm breed en diep. Het niveau is sterk gestegen, de spektakelwaarde ook. Maar de creativiteit en het tactisch inzicht zijn niet mee gestegen.

Er zijn heel wat speelsters die geen regelmaat in hun prestaties krijgen. Die opkomen en weer wat wegzakken, zoals bijvoorbeeld Ostapenko of Muguruza. Er zijn ook zoveel nieuwe namen steeds, maar het is allemaal wat inwisselbaar. Je hebt soms het gevoel dat ze tegen een spiegel staan te spelen.

Als ik dan toch een speelster zou moeten noemen die kan doorbreken in 2019, dan denk ik aan Svitolina (foto). Zij heeft alles in zich om haar eerste grandslamtoernooi te winnen. Sabalenka, een grote en krachtige speelster, is een outsider. En misschien verrast Barty, een beetje de vrouwelijke De Minaur.

Het open veld bij de vrouwen biedt mogelijkheden voor Elise Mertens. Ze heeft een goeie zet gedaan door David Taylor aan te trekken als coach. Hij straalt veel rust uit. Ze kijkt ook naar hem op, iets wat met haar vorige trainers niet altijd zo was.

Mertens zal ook minder dubbelen, wat haar zal bevrijden. Zo heeft ze op het einde van haar enkelpartijen misschien iets meer frisheid om het laken naar zich toe te trekken. Haar doel moet zijn om in elk grandslamtoernooi de 2e week te halen.

Achter Mertens komt Van Uytvanck, die grote stappen heeft gezet qua volwassenheid op de baan. Ze zit nu ook bij een goeie coach en het zal haar vertrouwen geven dat haar vriendin Greet Minnen momenteel zo goed speelt. Ze moet nog iets meer regelmaat en vertrouwen krijgen, maar ze moet zich normaal gezien kunnen handhaven.

Ook Flipkens zal haar streng nog wel blijven trekken. Ze is een van de weinige artiesten die we nog hebben. Heel jammer dat we daar binnenkort afscheid van moeten nemen. Bonaventure zie ik dit jaar doorstoten naar de top 100. Ze is heel gedreven en heel explosief, ook qua karakter.

Bij Wickmayer ten slotte vraag ik mij af: hoe graag wil ze het zelf nog? Binnenkort zou wel eens de druppel kunnen vallen die haar emmer doet overlopen. Ik bewonder haar wilskracht, maar ze moet zich afvragen of dit nog nut heeft. Wil ze bladvulling zijn of ook nog een échte naam op het blad?

Dirk Gerlo