Onze reporter in Akhisar: "Grauwe hotelbuurt, maar levendig centrum"

De Europa League brengt mensen op plaatsen waar ze anders nooit zouden komen, of zelfs nooit van zouden horen. Giurgiu, Aktobe, Grodno en Konya zijn maar enkele voorbeelden van waar we de voorbije jaren voet aan de grond hebben gezet met Belgische ploegen.

Bij de loting kwam voor Standard de naam Akhisarspor uit het balletje, veelbelovend voor de alternatieve citytrippers onder ons. 

De rit vanuit Izmir duurt wat langer dan een uurtje, door heuvels en tussen olijfbomen. Want olijven en tabak zijn hier twee voorname bronnen van inkomsten.

Bij aankomst in een buitenwijk van de stad – het was al donker – werden we meteen begroet door enkele schurftige, maar lieve honden. En in het hotel werden al snel loshangende klinken en scheve wc-brillen ontdekt, ook een ongewenst dier links of rechts.

Het deed ons wat terugdenken aan de Winterspelen in Sotsji waar geen enkele deur rechte hoeken had. Gelukkig maakt het uiterst vriendelijke personeel alles goed.

Bij daglicht is de aanblik van de buurt niet veel vrolijker, flatgebouwen als grauwe vierkante dozen, dus toch maar op pad naar het centrum. Voorbij het stadion, nog geen jaar oud. Mooi, compact en praktisch, met 12.000 plaatsen. Ik ken een paar ploegen in 1A die hier jaloers op zouden zijn.

In de lift speelt de Champions League-hymne, ambitieus zijn ze wel bij Akhisarspor. Tegenover het stadion staan paarden te grazen op een soort vuilnisbelt. Want ja, enkele oudere mensen rijden nog met paard en kar door de stad.

Het centrum is een best gezellige wirwar van straatjes met winkels, koffiehuizen, restaurants en kraampjes waar specerijen, noten en ander lekkers worden uitgestald.

Voor de schoonheid van de stad moet je het niet doen, maar onze eerste indrukken van de grauwe hotelbuurt zijn al grotendeels bijgesteld door het levendige hart van de stad. En door een heerlijke en spotgoedkope maaltijd.

Bert Sterckx