Sporza-journalist Gert Gommé was ooit aanwezig op Superclasico: "Onvergetelijk"

Het bijwonen van de Superclasico is zonder twijfel de meest beklijvende voetbalervaring van mijn leven. Ik beschouw het als een privilege, omdat het heel moeilijk is om aan tickets te geraken. Een gewezen dorpsgenoot van mij woont in de buurt van Buenos Aires, en hij heeft een seizoenskaart van de Boca Juniors.

Ik was al jaren aan het zeuren om mij tickets te bezorgen voor Boca-River Plate. En dan kreeg ik eindelijk een telefoontje dat het gelukt was. Hij had een ticket kunnen regelen in een zogenaamd toeristenvak. Helaas had ik geen vakantie meer. En dus moest ik zo ongeveer op en af naar Buenos Aires vliegen. Ik had welgeteld een halve dag om de stad te bezoeken, dan naar de match en ’s anderendaags weer naar huis. Een beetje zot zijn doet geen zeer.

Iedereen in het ‘toeristenvak’ werd samengebracht in een groot hotel aan de rand van de stad. Voor de veiligheid werden we al vier uur voor de match (u hoort het goed) opgehaald in gepantserde bussen. We zaten tussen Brazilianen, Amerikanen, Britten, Zweden en Nederlanders.

Onder politiebegeleiding reden we naar het stadion, door de wijk Boca, een arme wijk waar je niet vrolijk van wordt. Zowat alle schamele huizen zijn versierd in geel en blauw, de clubkleuren van Boca. De bus wordt tegengehouden door militairen, die iedereen grondig fouilleren. Dan doemt plots ‘La Bombonera’ op, het imposante stadion van de Boca Juniors.

Drie uur voor de aftrap werden we tussen een muur van politieschilden naar ons vak geleid. Routine, denk ik, want supporters van River Plate zagen we niet. Tot mijn grote verbazing zat het stadion dan al half vol. Voetbal is religie in Argentinië.  Iedereen was getooid in de clubkleuren.

We zaten helaas in de bovenste ring en de wedstrijd zelf was matig. Boca verloor bovendien met 0-3 (foto). Maar het was wel een beleving . Er hing voortdurend een lawaai alsof er een straaljager over het stadion vliegt. Er werd gezongen en gescandeerd van de eerste tot de laatste seconde. Ook het moment waarop iedereen tegelijk begon te springen, is onvergetelijk. De trillingen zijn ooit opgemeten: 6,4 op de schaal van Richter.

Pas anderhalf uur na het laatste fluitsignaal mochten we uit het vak, meteen weer de gepantserde bus in. Het lijken veel redenen om dit nooit meer te doen, maar mijn maat mag me elk jaar bellen.

Gert Gommé