Analyse 1B: "Beerschot Wilrijk had het niet anders kunnen doen"

Het treffen tussen Union en Beerschot Wilrijk was bepalend voor wie afhaakte in de strijd voor de eindwinst in de eerste periode. Met de huidige verwikkelingen zou zelfs die tweede plaats bepalend kunnen zijn voor wie de eindronde mag spelen. 

Het was dus uitkijken hoe beide ploegen het aanpakten in de wedstrijd waarin echt enkel winst goed genoeg was. Beerschot Wilrijk en Stijn Vreven veranderden niets, zij gingen van bij aanvang voluit voor de aanval.

Maar Union koos in zijn thuiswedstrijd voor een meer behouden spel. Het rendement en het gevaar van Union waren vooraf bekend: met Niakaté heeft het een ware topschutter in huis én het etaleerde een opmerkelijke statistiek: 16 van hun 19 gescoorde doelpunten vielen in de tweede helft. Nog opmerkelijker: 10 daarvan in het laatste kwartier. Cijfers die me zacht uitgedrukt intrigeren, dus waag ik me aan een analyse. 

Een eerdere wedstrijdanalyse toonde al dat Union "modern voetbal" brengt: een pijlsnelle omschakeling, niet noodzakelijk de bal hoeven te hebben en de stilliggende fases goed beheersen. 

Die pijlsnelle omschakeling beperkt zich tot vier spelers: Niakathé, Tau, Tabekou en Selemani die bij elke tegenaanval breedte en diepte trachten uit te buiten. Tegen ploegen zoals Roeselare en Tubize die zelf vooral gesloten spelen had Union het echt wel moeilijk, omdat die ruimte er nu eenmaal niet ligt.

Maar waarom scoort Union dan vooral in die tweede helft? Daar is eigenlijk een bijzonder logische verklaring voor: het is vanzelfsprekend in de tweede helft dat wedstrijden worden beslist, enerzijds omdat spelers wegens wedstrijdvermoeidheid niet meer alle ruimtes zo nauwkeurig kunnen dichtlopen zoals in het eerste speluur.

Anderzijds moeten ploegen voluit keuzes maken door nadrukkelijker op zoek te gaan naar de voorsprong, waarbij dus noodgedwongen meer ruimte moet worden gegeven aan de tegenstander.

Dat Union nog meer scoort in het laatste kwartier volgt dan ook uit deze logica: zodra Union op voorsprong komt, zijn tegenstanders gedwongen aanvallender te spelen en meer risico’s te nemen. Risico’s die de Brusselse spitsen in hun huidige vorm vrij efficiënt afstraffen. 

Het was een copy-paste gisteren in Union-Beerschot Wilrijk. Het waren de Ratten die als enige ploeg het eerste uur op zoek gingen naar een doelpunt. En het moet gezegd: ze hadden dat ook meer dan verdiend.

Echter, scoren lukte hen niet en halfweg de tweede helft kon Union gevat counteren en zo een strafschop forceren. De weliswaar onverdiende voorsprong was een feit en het zal dan ook niet verbazen dat opnieuw op tegenaanval de snelle aanvallers van Union de klus helemaal klaarden en de 2-0 aantekenden.

Had Beerschot Wilrijk het anders kunnen doen? Absoluut niet. Ze hadden geen enkele keuze want enkel winst was voldoende. Dus moésten de Ratten voluit gaan, ook al kende men de sterktes van Union en dat hebben ze gedaan, met meer dan voldoende scoringsmogelijkheden tot gevolg.

Een plan dat perfect klopte, maar zonder rendement, want het enige terechte verwijt dat hen kan gemaakt worden is dat ze geen enkele doelkans konden omzetten en zichzelf daarmee ontieglijk hard in de voet schoten. Maar zo zit het spelletje in elkaar, doelpunten zullen altijd bepalen wie wint. Toch?