Vandenbempt: "Spelers van Gent dragen verpletterende verantwoordelijkheid"

Standard heeft voor zijn 120e verjaardag Club Brugge op zijn 1e nederlaag van het seizoen getrakteerd. Het was een absolute topprestatie in een geweldige ambiance. Het was met grote voorsprong de beste van het seizoen. Het was een beetje Luik Kermis, die dit weekend begon.

Standard heeft Club Brugge gewoon versmacht en overrompeld: enorm tempo, druk naar voren, razendsnelle combinaties en de uitblinkers die elkaar voor de voeten liepen. Het duo Marin-Cimirot, dat het toch heel sterk gelouterde duo Vanaken-Vormer overvleugelde, Djenepo, Mpoku, Carcela enzovoort.

Al dat aanwezige talent toonde zijn klasse en stroopte ook nog een keer de mouwen op. En dat is nu precies wat Michel Preud'homme van een elftal verwacht: inzet en klasse gecombineerd. Al denk ik dat hij toch ook een beetje - weliswaar aangenaam - verrast was dat zijn ploeg dit nu ineens kon brengen. Tegen Club Brugge dan nog.

Al moet ik misschien wel zeggen: natuurlijk wel tegen Club Brugge. Dat is zeker ook de uitdaging voor Preud'homme: met deze speelse spelersgroep ervoor zorgen dat ze op doordeweekse dagen - ik zeg maar Moeskroen of Eupen - ook bij de les zijn. En dan is gebleken dat de Rouches niet noodzakelijk moeten onderdoen voor Club Brugge of Racing Genk, de beste 2 ploegen van onze competitie.

Na het aanhoudende gespeculeer over de positie van Hein Vanhaezebrouck en de teleurstelling de voorbije weken nationaal en internationaal zat er versmachtend veel druk op voor Anderlecht. En daar zijn de spelers behoorlijk goed mee omgegaan.

Het hielp natuurlijk wel dat de tegenstander Zulte Waregem was, een ploeg die zo mogelijk nog zieker is dan Anderlecht.  Paars-wit heeft uiteindelijk wel verdiend gewonnen. Maar ook omdat het nu wel een beetje geluk had en Zulte Waregem nog altijd niet.

Het waren 2 ploegen tegen elkaar die in de hoek zitten waar de klappen vallen. Anderlecht had wat meeval bij de goal van Bakkali en de afgekeurde goal van Harbaoui, bij de missers van De Pauw. Ik vind dat Anderlecht dit seizoen in veel  wedstrijden echt al wel beter tot zelfs veel beter heeft gevoetbald en meer kansen gecreëerd dan gisteren.

Maar oké, toen won het niet, nu wel. En daar ging het om in Waregem. Anderlecht heeft zichzelf wat tijd en rust gegeven. Het heeft zeker ook blijk gegeven van teamspirit en mentaliteit. Maar nu concluderen dat de wederopstanding van paars-wit definitief is ingezet, dat durf ik toch niet te zeggen.      

Vanhaezebrouck had het achteraf over een gebrek aan respect van de media voor mensen uit het voetbal, trainers en bestuurders. Hij kan daar misschien toch ook sociale media aan toevoegen. Want de bagger die daar - vooral dan in het geval van Anderlecht - over Luc Devroe is uitgekieperd, dat is toch nog wel wat anders.

Maar ik denk dat in dit geval Vanhaezebrouck het specifiek had over een Franstalige krant die zijn ontslag in de zaterdagkrant als een vaststaand feit had gemeld. Affirmatief. De persconferentie van de coach op vrijdag had ze geïnterpreteerd als een soort laatste afrekening met zijn spelers om zijn vertrek al voor te bereiden.

Maar we hebben - meen ik - kunnen zien dat er van een breuk tussen spelers en coach vooralsnog weinig te merken is, eerlijk gezegd. Marc Coucke zou gisteren aan de supporters in zijn kleine conference op de parking gezegd hebben dat hij de kwaliteit van de huidige kern toch enigszins verkeerd heeft ingeschat en er in januari een serieuze kwaliteitsinjectie volgt. Dan denk ik toch niet dat hij er meteen aan denkt om dan van trainer te wisselen als het dan toch aan de kwaliteit van de spelersgroep ligt. 

Dat viel dit weekend ook al binnen de club te horen. Al zijn er daar natuurlijk ook altijd die er toch baat bij hebben om dat soort informatie te verspreiden. Misschien nemen ze hun wensen voor werkelijkheid, dat zou ook kunnen. Voor die mensen is zo'n overwinning en zo'n blijk van solidariteit ook zoals na dat eerste doelpunt tussen spelers en coach wel vervelend. Maar zoals gezegd: het geluk van Anderlecht is toch nog altijd broos.

Ik hoop dat we na de interlandbreak nog alle trainers terugzien, maar ik denk het niet. Al moet ik wel zeggen dat ondanks 7 nederlagen op een rij het bestuur van Zulte Waregem bijvoorbeeld uitdrukkelijk heeft gezegd dat het mét Francky Dury naar een oplossing wil zoeken. Hoewel de relatie daar toch heel erg moeilijk is geworden.

Ik lees in Het Nieuwsblad dat Lokeren-voorzitter Roger Lambrecht voor zijn fetisjcoach, Peter Maes, bereid is om zijn nochtans simpele logica van altijd opzij te schuiven. Namelijk geen punten is een slechte trainer. Dus de trainer buiten. Hij lost het nu op basis van zijn vertrouwen liefst op mét Peter Maes. We gaan zien of dat zo blijft.

En dan is er natuurlijk nog Yves Vanderhaeghe bij AA Gent. De derde thuisnederlaag op een rij, weer een pandoering (1-5) tegen Racing Genk, dat vreselijke eerste half uur, de supportersopstand - overigens tegen Michel Louwagie en niet noodzakelijk tegen de coach, Ivan De Witte die een brandje moet gaan blussen. Dat gaat deze coach deze keer echt niet meer overleven, vrees ik.

Dat dunne draadje waaraan zijn job nu al een paar weken hangt, dat lijkt daarmee doorgeknipt. Als je het mij vraagt, denk ik niet dat Yves Vanderhaeghe straks nog trainer is van AA Gent.

En daar dragen de spelers - die toch altijd de coach steunen en het voor hem opnemen in woorden - een verpletterende verantwoordelijkheid in. Met dat lamlendige eerste half uur dwingen ze bij wijze van spreken het bestuur om tot de actie over te gaan. Want het is duidelijk dat er iets moet gebeuren in en rond de Ghelamco Arena om de druk weg te nemen en een nieuwe start te kunnen maken. Het bestuur gaat niet vertrekken, de spelers kan je niet allemaal buitengooien, dus komen we helaas toch uit bij de coach.