Fraeye over OHL: "Geen creativiteit, geen motivatie, geen progressie"

Hein Van Haezebrouck behaalde er bij KAA Gent zijn grootste sportieve successen mee : de 3-5-2 formatie, die intussen flink is ingeburgerd in Europa. Bob Peeters pikte het op en boetseert zijn team intussen al geruime tijd in die visie.  Het maakt van Westerlo een moeilijk te bespelen ploeg, getuige hun lange reeks ongeslagen wedstrijden.

Het concept van zo een vijfmansdefensie is dan wel duidelijk, de invulling in de praktijk ervan is lang niet zo eenvoudig. Het vergt best veel training en leermomenten omdat zowat elke verdediger zijn hele opleiding of carriere de klassieke viermansverdediging gewoon is. Twee centrale verdedigers, dat is met twee snel coachbaar en duidelijk wie de spits of spitsen dekt.

Met zijn drieën centraal of vijven achterin staan voelt heel anders aan. Wie geeft dekking, wie geeft rugdekking, tot hoever zak je uit enz…  Datzelfde geldt natuurlijk ook voor de manier van opbouwen, zowel van achter uit als in het middenveld. En Westerlo boúwt ook best vaak op van bij de doelman. Dat doen ze bijna altijd op dezelfde manier: met de drie centrale verdedigers wijd uit elkaar, de flankverdedigers hoog, en vrijloopacties van de centrale middenvelders.

Je zou dus verwachten dat OH Leuven er wel raad mee weet om die Westelse defensie in de problemen te brengen. Helaas, ze wilden wel drukken, maar deden dat totaal ondoordacht en brachten Westerlo daarbij nauwelijks in de problemen. Westerlo kon rustig en verzorgd opbouwen, het vertrouwen aan de bal winnen en zo groeien in de wedstrijd.

Druk zetten, of OHL het lekker voetballen beletten, dat deden de Kemphanen in ieder geval veel slimmer: al stonden ze telkens in de numerieke minderheid, ze slaagden erin om OHL telkens naar het overbevolkte centrum te pressen, waar ze gretig de ballen oppikten en snel en met lopende mensen probeerden tot kansen te komen. Toch deed Westerlo meer dan omschakelen aan Den Dreef, het vond vaak de vrije man en liet bij momenten de bal wel erg goed rondgaan voor een underdog.

In die rol kreeg Westerlo natuurlijk ook beduidend meer ruimte om te voetballen dan dat het zelf aan Leuven toeliet. Maar het draait er dan ook wel net om wat je met die ruimte doet. Ze vonden elkaar erg gemakkelijk. Een schril contrast met OHL, dat al bij al heel erg statisch voetbalde en best stereotiep.

Het voetbal van Pearson lijkt niet van creativiteit of overwicht te houden. Vijf wedstrijden met inzet werden intussen door OHL afgewerkt en geen enkele prestatie was overtuigend, maar wat mij betreft nog erger, er is geen enkele progressie merkbaar. De enige overwinning (1-2 tegen Union) was er eentje met het schaamrood op de wangen. Het lijkt de Leuvenaars ook  te ontberen aan motivatie, overtuiging of vertrouwen.

Nochtans, de kern van OHL puilt uit van kwaliteit en ervaring, Een kern, waar mogelijks door paniek deze week zelfs nog drie namen aan werden toegevoegd, maar is er toch een enorm gebrek aan automatismen en aan overtuiging, wat verwonderlijk is. Er worden wel ballen in de hoeken gedropt en de stilstaande fasen van de Leuvenaars zijn heel vaak gevaarlijk maar de balans van de vijf wedstrijden met inzet, en vooral het gebrek aan progressie, zal toch voor de nodige druk zorgen in Leuven.

De reactie van de Leuvens kapitein Elliot Moore, gehuurd van Leicester City: “We moeten hier uit leren en weer hard werken voor de volgende wedstrijd”, dat is er eentje die we elke week kunnen noteren. Vraag is wat je dan precies leert uit dergelijke partijen…