Gitte Haenen na EK-medailles: "Amputatie was beste beslissing"

In 2010 sloeg het noodlot toe voor de sportieve en beloftevolle thaibokster: op training kreeg de nummer 3 van het WK 2009 een trap op haar knie, waardoor haar voorste kruisband volledig afscheurde. Het was het begin van een lijdensweg: ondanks meerdere operaties bleef de pijn. Zo erg, dat ze in 2016 haar linkeronderbeen liet amputeren.

Een jaar later al liep ze met een blade Belgische en wereldrecords. Ze viel net naast het podium op het WK, maar schoot op het voorbije EK wel 2 keer raak. Ze pakte woensdag zilver in het verspringen en gisteren brons op de 100 meter.

Haenen was een beetje teleurgesteld, omdat ze niet mee was bij de start. Maar die ontgoocheling was rap doorgespoeld: "Voor de tijd dat ik bezig ben met deze sport, mag ik wel tevreden zijn met dit EK."

Haenen maakte al wat mee: "Je kunt niet kiezen wat er op je pad komt. Wat je wél kunt kiezen, is hoe je ermee omgaat. Blijf ik in mijn bed liggen en laat ik het leven passeren of zie ik wat ik wel heb en wel nog kan en probeer ik mijn doelen en uitdagingen om te vormen en tot een goed einde te brengen? Het leven is te kort."

Ze wou wereldkampioene thaiboksen worden, maar het liep anders: "Elke dokter zegt elke keer opnieuw: "Het komt wel in orde, we gaan nu dit doen." In het begin blijf je hopen. Maar op de momenten dat je flauwvalt van de pijn, je krampen krijgt en misselijk wordt en je zoveel morfine nodig hebt om het aan te kunnen, besef je dat het niet meer beter wordt."

"In 2014 kon ik gewoon niet meer.  Vanbinnen voel je je lichaam huilen, je voelt je kapotgaan. Je wil opgeven, maar je houdt vol voor de mensen rond jou."

Haenen koos voor een amputatie, maar het duurde nog 2 jaar voor ze een dokter vond die de operatie wou uitvoeren. Veel mensen verklaarden haar gek. "Maar het is nog steeds de beste beslissing geweest. Ik heb weer meer vrijheid en een doel. Ik kan weer leven."

Sport was haar redding en hielp om haar handicap te aanvaarden. "Ik zette vrij snel sportieve doelen. Ik wou meteen weer lopen. Tijdens mijn revalidatie zei ik al dat ik een jaar later een triatlon wou doen. Normaal beginnen mensen pas 3 jaar na een amputatie weer te sporten. Maar als iets in mijn hoofd zit, wil ik doorbijten."

In augustus 2017 werkte ze de triatlon van Deinze af. "Die eerste triatlon gaf heel veel voldoening.  Dat geeft kracht en helpt mij ook op mindere momenten. Dan denk ik daaraan terug. Ik heb die uitdagingen nodig."

De vooruitgang die ze maakt, is indrukwekkend. Zes maanden geleden begon ze met verspringen, in Berlijn was er meteen zilver met 4,30 meter, een persoonlijk en Belgisch record.

Het vizier is ondertussen al gericht op de Paralympische Spelen in Tokio in 2020. "We zijn allemaal topsporters. We moeten er vaak veel meer voor doen. Als ik zelf mijn handicap niet had, stond ik niet stil bij wat mensen met een handicap elke dag moeten overwinnen. Ik vind het knap hoe iedereen hier staat. Ik ben blij dat ik daar deel mag van uitmaken en ik ook dit leven heb mogen leren kennen."