Vriend of vijand? Als ploegmaats elkaar in de vernieling rijden

Chris Froome weet maar al te goed hoe het voelt: beter zijn dan je kopman, maar je toch moeten inhouden. Wiggins reed in de Tour van 2012 in het geel, maar zijn ploegmaat Froome lag ook nog in kansrijke positie. In een van de laatste bergritten reed Froome Wiggins uit de wielen, waarna die eerste een veelbesproken gebaar maakte. Het is moeilijk nu voor te stellen, maar de publieke opinie koos bijna massaal de kant van Froome. Ook de vriendinnen van beide renners vochten nog tijdens de Tour een bits duel uit op Twitter. Maar uiteindelijk was het toch gewoon Wiggins die de puntjes op de i zette in de tijdrit.

Een van de bekendste rivaliteiten in het wielrennen zagen we in de Tour van 1986. Bernard Hinault had op voorhand beloofd dat hij in dienst zou rijden van zijn jongere ploegmaat Greg LeMond, maar met een 6e eindzege in het verschiet liet de sluwe en eerzuchtige Hinault al die beloftes snel varen. Hinault belandde ook in het geel, maar LeMond kon de rollen omkeren. Naar Alpe d'Huez kwamen de 2 broederlijk arm in arm over de finish. Maar achter de schermen konden LeMond en Hinault elkaars bloed drinken. Hinault bleef tot het einde strijden voor zijn 6e eindzege, maar die kwam er niet. De interviews met Hinault en LeMond na de Tour zijn veelzeggend.

1987 was een wonderjaar voor Stephen Roche: hij werd wereldkampioen, won de Tour én ook nog eens de Giro. Maar die laatste overwinning werd niet door iedereen op gejuich onthaald. Zeker niet door zijn ploegmaat Roberto Visentini, die het jaar ervoor de Giro had gewonnen. Carrera zou dan ook Visentini uitspelen voor de Giro, Roche mocht zich warmdraaien voor de Tour.

Visentini nam in de tijdrit het roze over van Roche en leek op weg naar de winst, maar toen de Ier vernam dat Visentini in de pers had verklaard dat hij niet naar de Tour zou gaan om voor Roche te werken, reageerde zijn rivaal als door een wesp gestoken. Tegen de ploegorders in reed Roche Visentini uit de roze trui, maar dat was niet het einde. Roche kreeg binnen zijn ploeg enkel de steun van de Belg Eddy Schepers om de aanvallen van Visentini af te slaan. Pas na tussenkomst van de grote baas van Carrera wist Roche zich zegezeker.

Terwijl José Maria Jimenez door zijn spectaculaire en aanvallende stijl de Spaanse lieveling was, had de koele rekenaar Abraham Olano het moeilijk om de harten van zijn landgenoten te veroveren. Zijn hoogtepunt kende Olano met zijn eindzege in de Vuelta van 1998, al moest hij daarvoor wel afrekenen met de populaire Jimenez.

Jimenez loste zijn kopman Olano in die Vuelta meermaals in het hooggebergte (hij zou ook 4 bergritten winnen), maar Banesto ordonneerde hem steeds te wachten. In de tijdritten blies Olano zijn ploegmaat én de concurrentie weg op weg naar de zege.

Lance Armstrong had in 2005 het wielrennen vaarwel gezegd, maar in 2009 maakte hij op zijn 37e een comeback bij Astana, de ploeg van zijn vroegere partner in crime Johan Bruyneel. Eén probleem: Bruyneel had in 2008 net de Tour gewonnen met Alberto Contador. Zouden de 2 haantjes op hetzelfde erf kunnen kraaien?

Armstrong liet op zijn Hinaults weten dat hij zich zou wegcijferen voor Contador, maar in de eerste Tourweek werd duidelijk dat dat een leugentje om bestwil was. Armstrong zaagde lustig aan de poten van Contador, die zich omringd door heel wat ex-US Postal-makkers in de steek gelaten voelde. Maar in de bergen zette de Spanjaard toch orde op zaken. Hij negeerde meerdere keren een Johan Bruyneels verbod om aan te vallen.

Midden jaren 70 was Italië het favoriete jachtgebied van Roger De Vlaeminck. En hoewel een eindklassement in de Giro te hoog gegrepen was voor de bonkige De Vlaeminck weigerde hij pertinent de klassementsambities van zijn Brooklyn-ploegmaat Johan De Muynck te voeden.

Sterker nog, terwijl De Muynck volop met Gimondi in een strijd om het roze verwikkeld was, nam De Vlaeminck zijn koffers. De Muynck werd ook door de ploegleiding niet gesteund en moest op de slotdag de beslissende tijdrit afwerken zonder de steun van een ploegauto of een ploegleider. De Muynck verloor de Giro uiteindelijk met 19 seconden, maar zou 2 jaar later (niet meer voor Brooklyn maar voor Bianchi) alsnog zijn Giro-slag thuishalen. Het emotionele verslag van de legendarische commentator Fred De Bruyne sprak boekdelen.

Oscar Sevilla was de uitgesproken kopman van Kelme in de Vuelta van 2002. Sevilla had een jaar eerder tot de laatste dag de leiderstrui gedragen, maar werd in de afsluitende tijdrit nog ingehaald door Angel Casero. En die geschiedenis herhaalde zich.

Opnieuw droeg Sevilla de amarillo trui voor het leeuwendeel van de Vuelta, maar uitgerekend zijn ploegmaat Aitor Gonzalez luidde het einde in van Sevilla's rijk in de rit naar de Angliru. Omdat dagwinnaar Heras ook de trui overnam, was het kot bij Kelme te klein, maar in de afsluitende tijdrit snoepte Gonzalez Heras op zijn Casero's alsnog de eindzege af.

Gilberto Simoni had in 2003 met enorme overmacht de Giro gewonnen. Niemand twijfelde er dan ook aan dat hij een jaar later weer zou winnen, nu er een nieuwe meesterknecht aan zijn zijde stond. Zijn naam: Damiano Cunego. Op de 3e dag gaf Cunego zijn visitekaartje al af. Het was de start van een rivaliteit waarbij beide Saeco-renners om de beurt hun zegje deden.

De ontknoping kwam in de rit naar Bormio. Simoni deed een ultieme gooi naar het roze, maar werd door zijn eigen ploegmaat tot de orde geroepen. De strijd in de Giro 2004 was gestreden, maar een nieuwe vete was geboren. Een jaar later zocht Simoni andere oorden op, maar de Giro zou hij nooit meer winnen.