WK-hoogtepunten commentatoren: van Panamees delirium tot taxichauffeur met Duivelse kennis

Mijn opvallendste moment van de groepsfase is het doelpunt van Panama tegen Engeland. Dat was bepaald surrealistisch. Het stond 6-0 en ze hadden nog geen bal geraakt, maar het doelpunt werd gevierd alsof ze net wereldkampioen waren geworden. Dat heb ik nog nooit gezien op de eindronde van een groot toernooi.

Aan de ene kant was dat fantastisch. Het feestgedruis bleef maar duren. Als je net van Mars was teruggekeerd en je zag die fans bezig, dan dacht je: die hebben een geweldige prestatie geleverd. Dat is ook de juiste spirit bij die Panamese supporters.

Anderzijds was het ook gewoon een mooie goal. Goed afgewerkt ook. De smile van hun bondscoach sprak boekdelen. En doelpuntenmaker Baloy werd na de match in de mixed zone geïnterviewd alsof hij een wereldster was. Onvergetelijk!

Er is niet één sportief moment dat er voor mij bovenuit steekt, want het echte toernooi begint nu pas. Wat ik wel onthoud zijn enkele beelden van grote spelers voor wie de druk op dit WK op een gegeven moment haast te veel werd.

Zo zal ik de emotionele uitbarsting van Neymar (na Brazilië-Costa Rica, waarin Neymar de 2-0 scoorde) niet snel vergeten. De manier waarop Lionel Messi met een fantastische goal alle kritiek van zich af probeerde te schudden, prijkt op plek 2. En hoe Toni Kroos in de laatste seconden van Duitsland-Zweden kon verbloemen dat de Mannschaft uitgeblust was.

Verder onthoud ik ook hoe de Polen in groten getale Moskou veroverden, dat is ooit omgekeerd geweest, voor hun wedstrijd tegen Senegal. En hoe de Mexicanen en Colombianen met duizenden een stad en een stadion kleurden, en dat hopelijk ook in hun 1/8e finales zullen doen.

De ontluisterende prestatie - en dan druk ik me nog voorzichtig uit, onthutsend is eigenlijk een beter woord - van Duitsland tegen Zuid-Korea, moet zowat de grootste blamage geweest zijn in de geschiedenis van "die Mannschaft".

In die match was de invalbeurt van Thomas Müller het trieste hoogtepunt. Het leek wel of de spits van Bayern München, toch een Duits boegbeeld met telkens 5 doelpunten op de vorige WK's, nog nooit tegen een bal had getrapt. Ik hoop dat hij op z'n 28e nog niet helemaal is uitgeblust.

Een ander hoogtepunt voor mij was een avond in Samara, een dag voor Rusland-Uruguay. In het hotel waar ik zat, verbleef ook de Russische selectie. Wie kom ik dan tegen in de lounge? De Russische rechterflankaanvaller Samedov, die erg ontspannen, en in aangenaam gezelschap, van een koffie aan het slurpen was.

Daags nadien waren zijn voorzetten en vrije trappen zo slecht, het was niet om aan te zien. Dus, Aleksander, kleine tip: misschien deze keer wél vroeg naar bed gaan voor je 1/8e finales tegen Spanje.

Het WK kende voor mij al een aantal hoogtepunten. Ik zou willen beginnen met iets extrasportiefs, namelijk de sportiviteit waarmee supportersclans elkaar tegemoet treden op dit WK. Vaak zitten fans tijdens wedstrijden door elkaar, maar er heerst geen enkele vorm van agressiviteit. Het lijkt wel vrede op aarde.

Op sportief vlak was de match Kroatië-Argentinië een absoluut hoogtepunt. De prestatie van de Kroaten was werkelijk subliem, met zowel Luka Modric als Ivan Rakitic in een absolute uitblinkersrol. 

Maar de goal van Dries Mertens tegen Panama, het openingsdoelpunt van de Belgen op het WK, stak er voor mij bovenuit. Een wondermooie banaanvolley die uit het niets de ban brak voor een vlotte eerste ronde.

Wat mijn moment van de groepsfase is? De goal van Messi tegen Nigeria. Omdat dat het mooiste was wat dit WK tot nu toe te bieden had. Waar 98 procent van de voetballers die bal met hun borst zullen controleren, doet hij het met zijn dij. En van die 2 procent die toch de dij gebruikt, zal iedereen de bal toch nog eerst laten stuiten. Behalve Messi dus.

Het zijn de twee strafste baltoetsen van deze Wereldbeker. Na zowaar een loopactie, diep, zonder bal. Van Messi, die tot dan toe vooral gewandeld had, stapper op de Russische steppe. 

Om het uitzonderlijke van die actie ten volle te beseffen, moet je eens proberen je ogen van de Argentijn te houden - pas op, niet makkelijk! - en je aandacht op de verdediger te richten. In het kleine knikje in diens lopen zit het bewijs van Messi's genie. Je ziet een man die dacht tijd te hebben, maar na zijn minieme spasme beseft: "Ik kom te laat, iemand heeft aan de wijzers van de klok gedraaid."

Samara, een grote stad in het zuidoosten van Rusland, vormde bij mij het decor voor het mooiste moment uit de voorbije twee WK-weken. Samara kende ik voordien enkel van de lokale voetbalclub die Frank Vercauteren ooit naar het hoogste niveau bracht.

Nu ken ik de stad van zijn prachtige ruimtevaartmuseum, zijn mooie stranden en indrukwekkende Volga, maar nog het meest van de geweldige taxichauffeur, die mijn rit naar de luchthaven opsmukte met wat sappig gebroken Engels.

De man bleek een ingeweken Tsjetsjeen te zijn, en ratelde er op los. Maar bovenal was hij een grote fan van de Rode Duivels, hij kende ze allemaal. "Fertonken", "Fermalen", "Assaard", "De Briene", "Cortojs" en zelfs "Djanudjadz", ze passeerden allemaal de revue. 

Maar naast de Rode Duivels had hij ook al van "Zoelte Varekem" gehoord. Daar stond ik toch wel van te kijken. Hoed af. In ieder geval was de rit zo voorbij, ik heb hem dan ook een extra fooi gegeven.