"Als Nederland olympisch volleykampioen kan worden, waarom België dan niet?"

Toen Vital Heynen de Belgische nationale ploeg inruilde voor de Poolse bleven ze bij de bond niet bij de pakken zitten. Met Andrea Anastasi werd een nieuwe topcoach binnengehaald. De 57-jarige Italiaan stapelde als coach de successen op: medailles op EK, WK's en Spelen (met Italië, Spanje en Polen) zijn de rode draad door zijn palmares.

Waarom kiest iemand als Anastasi dan voor België? "België heeft interessante spelers met veel ervaring, vooral in het aanvallende compartiment: Deroo, Lecat, Klinkenberg, Rousseaux,..."

"Ik heb met veel spelers gepraat, vooral met aanvoerder Deroo, en uit die gesprekken bleek dat deze groep één grote droom heeft: de Spelen halen. Ik stond daar al 3 keer als coach, maar ik heb altijd gedacht dat er nog 1 keer extra inzat."

"Ik ben de mening toegedaan dat de spelers goed zijn en nog een stap vooruit kunnen zetten. Nederland had 20 jaar geleden een geweldige nationale ploeg en won toen goud op de Spelen. Nederland! Als zij dat kunnen, moet België ook resultaten kunnen halen."

Ondanks het Italiaanse bloed dat door zijn aderen stroomt, lijkt Anastasi iets bedaarder dan zijn voorganger Vital Heynen. Toch is Anastasi even vastberaden in zijn principes, vooral als het over het engagement van zijn spelers gaat.

"Ik wil dat de spelers die voor de nationale ploeg spelen daarvoor gemotiveerd zijn, dat ze van de nationale ploeg houden."

"Toen ik bij de nationale ploeg speelde, wachtte ik tot ik mijn naam op een lijst zag staan. Als mijn naam daarop stond was ik de gelukkigste man ter wereld, want dat was mijn droom."

"Zo zou het moeten gaan. Als er geen passie of emotie is, zullen we niks bereiken, ook niet in België."

"Ik moet de spelers niet vragen of ze voor de nationale ploeg willen spelen. Zij zouden mij moeten vragen wanneer ze er moeten zijn."

"Nu moet ik met sommige spelers gaan praten: “Wil je voor de nationale ploeg komen spelen?" "Ja maar, weet je, ik ben moe, ik heb een probleempje, …" Ik begrijp dat, zo ging het er in België in het verleden aan toe."

"Denk maar aan Wout Wijsmans, de belangrijkste Belgische speler, en een van mijn spelers bij Cuneo vroeger. Wanneer speelde hij voor de nationale ploeg? Ik kan het me niet herinneren. Wout wilde niet meer gaan."

"Bij een club speel je voor je plezier en uiteraard voor het geld omdat het je beroep is. Maar het allerbelangrijkste in je carrière is wat je met je nationale ploeg bereikt. Dit is voor het leven."

Wat de tactiek betreft heeft Andrea Anastasi wél een totaal andere visie dan Vital Heynen. Meer Guardiola en minder Mourinho.

"Vital heeft in Europa een verandering teweeg gebracht en vele coaches aan het denken gezet. Elk ploeg die Vital coacht vermijdt fouten te maken. Soms werkt dat maar soms ook niet (zoals met Friedrichshafen tegen Zaksa, red)."

"De ploegen van Vital hebben een duidelijk idee hoe te spelen en ik apprecieer dat, want hij heeft een eigen stijl. Hij wil ook absoluut opslagmissers vermijden, maar daarover heb ik een andere mening."

"Als je een belangrijk toernooi wil winnen dan heb je een geweldige jumpservice nodig. Ik ben een grote tennisfan, ik speel zelf tennis, ik ken het spel. Er is geen enkele topspeler die geen geweldige 1ste service heeft."

"Daarnaast is natuurlijk het systeem belangrijk. Ik heb een heel duidelijk spelconcept. Ik wil dat mijn spelers het spel zo opbouwen dat we zelf het punt kunnen afdwingen, niet dat de andere ploeg ons het punt geeft."

Heeft België daar de spelers voor? "Natuurlijk, het is volleybal. Volleybal is volleybal. Je kunt in Brazilië, in België of waar ook ter wereld spelen, het blijft volleybal."

"Een jaar geleden was hier een delegatie van de Chinese nationale ploeg en ze zeiden mij dat ze een mentaliteitsprobleem hadden. Ik vroeg hen: "Welke mentaliteit ?""

"Volleybal gaat niet over mentaliteit. Iemand neemt de service, iemand pakt de receptie, iemand doet de set-up en iemand valt aan. Het gaat niet over mentaliteit, maar over volleybal.
Mentaliteit is vaak een alibi."