Wat u moet weten over Parijs-Nice: Een deelnemersveld in verval en Belgische winstkansen

De achtdaagse rittenkoers start dit jaar in Chatou, een kleine gemeente zo’n achttien kilometer van de Franse hoofdstad. 1200 kilometer en een goeie week later bollen de renners Nice binnen. 

De "Koers naar de Zon" staat altijd bol van de spanning. In 2016 en 2017 moest de laatste etappe uitsluitsel geven over het eindklassement, enkele keren ging het ook om een kwestie van seconden. 

In 2017 waren er dat zelfs maar 2. In de laatste etappe kwam ene Alberto Contador nog heel dicht bij eindwinnaar Sebastian Henao, maar de Spanjaard moest de Colombiaan dus nog net laten voorgaan in het eindklassement.

Dit jaar oogt het deelnemersveld wat magertjes. Geen Porte (uit wegens blessure) en geen Froome, Dumoulin, Sagan of Van Avermaet. Zij beproeven hun geluk in die andere rittenkoers van het voorjaar, de Tirreno-Adriatico. Titelverdediger Henao staat wél aan de start, net als Alaphilippe, Chaves, Mollema, Martin en Zakarin.

Met Tim Wellens is er ook een Belg die in Nice op het hoogste schavotje kan staan. De renner van Lotto-Soudal borg zijn klassementsambities voor de grote rondes al een tijdje op, maar in de kleinere rittenkoersen kan hij zeker zijn streng trekken. In 2016 won hij met overmacht de slotetappe van Parijs-Nice. Ook dit jaar verkeert Wellens in bloedvorm.

Naast Wellens zijn er natuurlijk nog Belgen die een woordje kunnen meespreken in deze Parijs-Nice. Onder meer De Gendt, Vervaeke en Pauwels staan met ambitie aan de start.

In de sprintersgilde vertoeven dan weer wel enkele wereldtoppers. Bouhanni, Démare, Greipel en man-in-vorm Viviani zullen de massaspurts domineren.

Op het programma staan twee vlakke etappes, vier heuvelritten, 1 heuse bergrit en een tijdrit. De openingsetappe van vandaag is alvast van atypische aard. Geen proloog of pure sprintersetappe, maar een geaccidenteerde rit met aankomst op een stevige puist, gekruid door een 500 meter lange kasseistrook.

De kansen voor de sprinters zijn niet talrijk. Daags na de openingsetappe (Orsonville – Vierzon) komen de sprinters zeker een 1e keer aan hun trekken. De volgende mogelijkheid volgt pas in etappe 5 (Salon-de-Provence – Sisteron), waarin 165 glooiende kilometers en een volledig vlakke finish op het menu staan.

Rit 3 (Bourges - Châtel-Guyon) laat het vlakke land van de Val-de-Loire achter zich en trekt richting het Centraal Massief. Een heuvelachtig parcours met als lastige uitsmijter de Côte de Charbonnières. Dat zal de vrijbuiters (De Gendt, Pauwels) wel kunnen bekoren.

Een dag later moet het peloton de tijdritbenen laten spreken. De achttien golvende kilometers in Saint-Etienne eindigen dichtbij het “Stade Geoffroy-Guichard”, het stadion van AS Saint-Etienne.

Met een oplopende finish in Vance is ook de 6e rit (Nice – Valdeblore La Colmiane) niet van de poes. Hier kan je Parijs-Nice zomaar verliezen. Toch is het voor de klassementsrenners wachten tot rit 7 om echt het verschil te maken. De koninginnenrit bevat 5 beklimmingen, met als toetje de Colmiane (1ste categorie). Niet de steiltegraad (dik 6%) zal de renners angst inboezemen, wel de 16 lastige en lange kilometers.

De laatste rit (video boven) krijgt het etiket “heuvels” opgekleefd, maar met 4 beklimmingen van 2e categorie en 2 van 1e kent de slotetappe een pittig en lastig parcours. Daar kan het klassement dus zeker nog stevig door elkaar worden geschud.

De jongste 2 edities waren stevig gekruid met Spaanse peper, met dank aan Alberto Contador. De Spaanse klimgeit bracht altijd al vuur in de rittenkoersen waaraan hij deelnam en dat was niet anders in de koers naar de zon.

Hij was het die de voorbije jaren de tegenstanders, Team Sky voorop, hevige kopzorgen bezorgde. Door een matige ploeg en flink wat pech moest Contador in 2016 (4 sec. op Thomas) én 2017 (2 sec. op Sebastian Henao) telkens vrede nemen met een 2e plek.