Ga naar de inhoud

meest recent

20 jaar geleden won VDB Parijs-Nice: "Het jong vogeltje klopt kloeke kerels"

 vr 2 maart 2018 14:13
Zondag wordt de 76e editie van Parijs-Nice op gang gevlagd. Voor de laatste Belgische eindzege moeten we al 20 jaar terug: Frank Vandenbroucke, toen 23 jaar, zette Parijs-Nice in 1998 naar zijn hand. Michel Wuyts haalt herinneringen op.

Het verwachtingspatroon

"Met die eindzege vulde Frank Vandenbroucke het verwachtingspatroon in dat stelselmatig gegroeid was", legt Michel Wuyts uit.

"Bij de junioren stak hij er soms met kop en schouders bovenuit, maar we hadden wel al door dat we geduld moesten oefenen voor de doorbraak van Frank. Bij de profs zou dat niet zo brutaal verlopen."

"Dat zou veeleer met momentopnames gebeuren en Parijs-Nice was zo'n momentopname. Het was de bevestiging dat hij ook een race van 8 dagen onder de knie kon krijgen."

"Als talent stak hij er ver bovenuit, maar hij zakte ook vaak ver weg door blessureleed. Na doorgedreven inspanningen van een paar dagen speelde die knie vaak weer op. Dat was het beeld dat toen heerste over VDB."

Openen met tijdritzege

Met enkele knalprestaties nam Frank Vandenbroucke op 23-jarige leeftijd de laatste twijfels weg in Parijs-Nice. Tegen heel wat internationale toppers, met het ONCE-blok voorop, zette VDB meteen de puntjes op de i in de openingstijdrit.

"Dat vond ik zijn meest indrukwekkende prestatie in die editie. Hij nam er duidelijk afstand van wie hem kon belagen in het klassement. Op Jalabert na zette hij de rest op minstens 20 seconden: Boscardin, Dufaux, Zülle, Moreau, ..."

"De daaropvolgende dagen kon hij rekenen op de sterkte van zijn ploeg. De dag nadien kwamen er al waaiers, maar Frank was alert genoeg en werd derde in die rit."

"Van de 8 etappes waren er overigens 6 Belgische ritzeges. Vandenbroucke won twee ritten, net als Tom Steels en Andrei Tchmil. De weelde kon toen niet op."

Col de la République

Enkele dagen na zijn tijdritzege pakte Frank Vandenbroucke als leider nog eens uit. In de vijfde rit, die werd ingekort door de helse weersomstandigheden, fladderde VDB naar de ritzege op de Col de la République. 

"Parijs-Nice werd toen, op enkele ritten na, niet rechtstreeks uitgezonden door de VRT. Ik moest toen de renners opwachten aan de finish. Op de Col de la République stonden we verkleumd te wachten in de sneeuw."

"We wisten dat er in die rit een vrij bitsige strijd was tussen ONCE en VDB, die toen wat geïsoleerd zat. Maar het was angstvallig afwachten wie toen als eerste tevoorschijn zou komen uit de sneeuw en dat was Frank."

"300 meter na de finish kreeg ik hem te pakken. Hij was zeer diep gegaan, want ik hoor hem nog hijgen alsof het gisteren was. Maar toen stond hij, zoals alleen VDB dat kon, met veel flair de pers te woord."

"Frank heeft zich in die rit wel leeggereden. Patrick Lefevere is nadien gaan bluffen bij ONCE-baas Manolo Saiz. "Je ziet wat je ziet. De kans is groot dat we je van het kastje naar de muur zullen rijden", was de boodschap van Lefevere over de volgende ritten. Saiz sloot daarop een niet-aanvalspact. Lefevere gaat er nog altijd prat op dat hij toen als ploegleider een zetje heeft gegeven om VDB aan de eindzege te helpen."

Het hoogtepunt van de patron

"Frank was bij wijze van spreken een jong vogeltje dat kloeke kerels zoals Zülle en Jalabert achter zich liet. Jalabert was toen al Monsieur Paris-Nice, Zülle kon een grote ronde aan. En de frêle VDB nam daar netjes de maat van", zegt Michel Wuyts.

"Dat hij zich in die rittenkoers voor het eerst echt als patron gedroeg? Dat gevoel leefde bij hem al langer. Frank Vandenbroucke is als patron geboren."

"Hij had een overweldigend zelfvertrouwen en dat etaleerde zich op momenten waarbij hij zich top voelde. De VDB die met laagtes moest kampen, die zagen we veel minder."

"We dachten na die Parijs-Nice ook dat hij Milaan-Sanremo kon winnen, maar dat is hem niet gelukt. Je kunt mikken op de maan en ergens tussen de sterretjes belanden."

"De grote doorbraak kwam er een jaar later in 1999. Dat had ook te maken met de aanpak van Mapei: daar werd hij afgeremd en werd hem zelfkennis aangebracht, want men kende zijn kwetsbaarheid. Bij Cofidis in 1999 stond er geen rem meer op. Hij deed er zijn zin."

"Dat is misschien wel het meest pijnlijke van dit Parijs-Nice-verhaal. Nauwelijks twee jaar later, eind 1999, zat het hoogtepunt van VDB er al op. Dat klinkt hard, maar het is niet anders. Hij werd nog wel tweede in de Ronde van Vlaanderen in 2003, maar dat niveau heeft hij nooit meer gehaald."

Foto's van Frank Vandenbroucke in Parijs-Nice 1998