Daviscup: het spel van het grote geld en de machtsstrijd ITF-ATP

Het was toch wel even schrikken gisteren toen de ITF, de Internationale Tennisfederatie, een triomfantelijk bericht loste met daarin de drastische veranderingen die we volgend jaar kunnen verwachten in de Daviscup, een landencompetitie die in 1900 - jawel 118 jaar geleden - voor het eerst georganiseerd werd en die zo ook de oudste landencompetitie in de sport is.

De "board of directors", het directiecomité van de ITF, kwam na uiterst geheime gesprekken naar buiten met het dwingende voorstel om de traditionele competitie, gespreid over een heel kalenderjaar, te vervangen door een gebalde formule op het einde van het jaar met de 16 landen uit de wereldgroep en nog 2 landen waarbij misschien het gastland.

In het bericht lazen we vooral hoe fantastisch het voorstel is, want spelers die eindelijk geen 4 weken meer hoeven op te offeren voor hun land en die vooral financieel veel beter beloond zullen worden voor hun inspanningen.

Promotor Kosmos (drijvende krachten: Barcelona-icoon Gerard Piqué (foto) en e-commerce miljardair Hiroshi Mikitani van Rakuten) wil de komende 25 jaar zomaar eventjes 3 miljard dollar investeren. Jaarlijks betekent dat ongeveer 120 miljoen dollar waarvan 20 miljoen voor de spelers.

Als je weet dat BNP Paribas nu 13 miljoen euro per jaar investeert, dan ga je als speler al eens diep nadenken. Eén weekje in november is veel lucratiever dan 4 weken over een heel jaar verdeeld.

Meteen al deze zijsprong. Veel meer geld ja, maar anderzijds 18 teams van pakweg 5 spelers. 90 spelers dus die op het einde van een slopend seizoen hun al korte vakantie nog wat moeten inkorten voor een trip naar mogelijks de andere kant van de wereld. En die hopelijk niet sukkelen met blessures.

Dat er vanuit de ITF een nieuw voorstel tot hervorming ging komen, was te verwachten. Vorig jaar lanceerde voorzitter David Haggerty eerst voorbarig de creatie van een "World Cup of Tennis" in 2018 voor mannen en vrouwen in Genève.

Toen dat idee flopte kwam de Amerikaan met het voorstel om de finale van de Daviscup op neutraal terrein te laten spelen en af te stappen van de matchen naar 3 gewonnen sets. De algemene vergadering van de ITF stuurde Haggerty wel wandelen. Huiswerk opnieuw maken.

Ongetwijfeld opgejaagd door de onderhandelingen van Kosmos met de ATP, zeg maar de concurrerende vereniging van de tennisprofs over een eigen landencompetitie én de geboorte van de "Laver Cup" (Amerika versus de rest van de wereld, demonstratie op hoog niveau wel), komt Haggerty (foto) nu met de "World Cup of Tennis Finals". Wat meteen opvalt, de benaming "Daviscup" zou gewoon wegvallen.

Dat er iets moet veranderen aan de huidige formule is voor iedereen duidelijk. De landencompetitie is door de plaats op de kalender inderdaad belastend voor de spelers. Zeker als je 4 keer moet opdraven. Maar dat ligt niet alleen aan de Daviscup. De ATP propt de kalender ook wel vol en verplicht de toppers tot deelname aan een pak toernooien. En die toppers draaien er trouwens ook hun hand niet voor om om regelmatig te gaan bijklussen in allerhande demonstratietoernooitjes. Maar dit terzijde.

De formule dus, daar draait het allemaal om. Verfijnen en compromissen vinden is nu al jaren de boodschap. Een paar essentiële stappen zouden kunnen zijn om van 3 naar 2 dagen te gaan zoals in de Fed Cup en van af te stappen van wedstrijden naar 3 gewonnen sets. Alhoewel nogal wat spelers daar geen probleem van lijken te maken. En snoeien kan ook door het evenement niet meer jaarlijks maar tweejaarlijks te plannen. De Ryder Cup golf (foto) is het ideale voorbeeld.

Wat ook opvalt is dat de ITF redelijk weinig rekening houdt met de hart van de Daviscup en dat is toch het publiek, de supporter en het verlangen van de spelers om te schitteren voor hun publiek. De Daviscup is immers uniek door het systeem van "uit en thuis".

Belgische supporters moeten maar even terugdenken aan de halve finale tegen Argentinië in Vorst, de finale tegen Groot Brittannië in Gent, de halve finale tegen Australië in Brussel en recent de finale in Rijsel. Duizenden fans beleefden de dag, de driedaagse van hun leven. Stel je nu even voor. In 2019, Hong Kong of Hangzhou als locatie en België-Hongarije in de poulefase en een Servië-Argentinië als finale. Hoeveel supporters uit de 4 landen maken de verre verplaatsing? En wat zal de beleving dan zijn? Groot vraagteken.

Na de bekendmaking van het voorstel regende het al duizenden tweets van verontruste supporters. Wordt hun supporterservaring afgeserveerd is hun vraag, hun vrees. Bij de spelers en de federaties zijn er gemengde gevoelens. Amerika, het land van voorzitter Haggerty is pro verandering. Australië is tegen, Duitsland en België gaan het voorstel al zeker niet goedkeuren. Johan Van Herck, de coach van het Belgische team, staat kritisch tegenover de radicale ommezwaai. Hij gaat eerst luisteren naar zijn spelers, maar hij vreest dat de verandering de dood van de landencompetitie zou kunnen betekenen.

Van de zomer heeft David Haggerty in zijn thuisbasis Orlando een tweederdemeerderheid nodig om de competitie helemaal om te gooien. Het gelobby kan beginnen. Geld of traditie, traditie dan wel met de noodzakelijke opfrisbeurt.

Oh ja, in het voorstel zijn de vrouwen met hun Fed Cup compleet over het hoofd gezien. Vergetelheidje van de ITF, behoorlijk pijnlijk.

Dirk Gerlo