Standard-flow, Bölöni's oostblokregime en KVM's col buiten categorie

Standard won gisteren van Moeskroen. Je kunt die spectaculaire remonte van de Rouches in de laatste minuten met 10 man van 2-3 naar 4-3 op 2 manieren lezen: als een bewijs van grote mentale veerkracht, volgehouden geloof, van het geluk dat Standard eindelijk een beetje toelacht en van een paar vreemde maar wel geslaagde ingrepen van coach Sa Pinto. Een spits wisselen voor een middenvelder wanneer je achter staat en moet scoren...

Als je het zo leest, is er maar 1 conclusie na gisteren: Standard zit in de flow. Schrijf de Rouches maar op voor POI en daarin gaan ze iedereen pijn doen.  

Maar je kunt ook zeggen dat Sa Pinto gisteren grote risico's genomen heeft door maar liefst 6 spelers te wisselen in vergelijking met de bekerwedstrijd op Club Brugge, door bijvoorbeeld de Griekse verdediger Koutroubis aan de aftrap te brengen terwijl die er helemaal niet klaar voor was.

Je kunt ook nog zeggen dat dit een wedstrijd was die een Standard-met-ambitie veel makkelijker moet winnen, dat die defensie alweer zeer kwetsbaar was - Standard slikt veel tegendoelpunten - en dat de volgende twee tegenstanders, Charleroi en Club Brugge, dat soort fouten niet ongestraft laten gebeuren.

Maar goed, om 19.45u leek POI voorbij voor Standard en om 19.50u was POI weer zeer reëel. Dat is de realiteit.

Zo goed het gaat met Standard, zo slecht met Antwerp. Een 4-0-pandoering op Kortrijk: een beetje vreemd, want wij hadden Antwerp al genoteerd voor POI. Maar de citroen lijkt helemaal uitgeperst.

3 op 15 slechts na de winterstop, twee nederlagen op een rij tegen Waasland-Beveren en nu KVK. Dat zijn rechtstreekse duels voor een plaats in die top 6. Terwijl Antwerp tijdens de wintermercato nog extra kwaliteit toegevoegd heeft met als doel POI te halen, hoor je nu toch al een tijdje dat veel spelers op hun tandvlees zitten.

Het is al een heel seizoen hard labeur geweest onder trainer Bölöni, al van in de voorbereiding. De fysiek zeer veeleisende speelstijl van Antwerp eist zijn tol. Iedereen was altijd onder de indruk van hoe Antwerp liep en kon blijven lopen, zoals tegen Club Brugge bijvoorbeeld, maar het lijkt erop dat de finish net iets te ver weg ligt.

Ik lees in Het Laatste Nieuws dat het "oostblokregime" van Bölöni - als ik dat zo mag noemen - met heel veel afzonderingen mentaal toch ook wat gaat wegen op de spelers. De spelers zouden een beetje zuurstof nodig hebben, letterlijk en figuurlijk. Maar het is maar zeer de vraag of die stugge Bölöni uitgerekend nu de teugels wat gaat vieren. Ik durf te denken dat hij van mening is dat een aantal extra zweepslagen gewenst zijn.

Het is een enorme opsteker voor KV Mechelen, die 1-0 tegen Eupen. Het was broodnodig in een vreemd genoeg misschien wel de moeilijkste match die nog komt voor KV. Met het mes op de keel moeten winnen van een stug Eupen, dat is niet zo makkelijk.

De hoop is er weer, de sfeer is omgeslagen, de club gelooft dat het met deze trainer kan. Maar de realiteit is - als je het mij vraagt tenminste - dat Eupen er eigenlijk nog altijd beter voor staat. En dat op basis van het programma. KV speelt nog in Gent, dat thuis alles wint, tegen Charleroi, op Standard en thuis tegen Waasland-Beveren, allemaal POI-kandidaten.

Terwijl Eupen met Zulte Waregem, Lokeren en Moeskroen toch drie tegenstanders heeft die - behalve de eer en de centen - voorlopig, tot POII begint, geen concreet doel meer hebben en gewoon ook minder kwaliteit hebben. Dus ik zou zeggen: KV Mechelen heeft het minimum gedaan, maar de weg naar het behoud lijkt me nog altijd een col buiten categorie.

Anderlecht verloor met 2-0 in Oostende. Vorige week was het in de palliatieve afdeling beland, nu heeft het de laatste sacramenten toegediend gekregen. Elke week lezen we in de kranten nieuwe cijfers over historische dieptepunten en negatieve mijlpalen die de regerende landskampioen bereikt. Zoals nu het minste aantal punten in 20 jaar.

Ik herinner me dat toen, in 1998, de genaamde Gaston Taument Anderlecht in Beveren met een doelpunt in de allerlaatste minuut - waarvan hij niet wist hoe hij de bal er ingekregen had - toch nog Europees voetbal bezorgde met de 4e plaats.

Zo diep is paars-wit gezonken dat Hein Vanhaezebrouck zich afvraagt of hij in de voetsporen zal treden van Pierre Sinibaldi, in 1963 de laatste trainer die Anderlecht niet kon plaatsen voor Europees voetbal. Ik moet er meteen bij zeggen: dat was zeker geen slechte trainer, want hij is in die periode 4 keer kampioen geworden. Maar okay: niks is zeker vandaag in het Astridpark. Behalve dat de prestaties en de cijfers donkerrood zijn, in het klassement, op het veld en in wedstrijden.

Maar - zoals Het Nieuwsblad vorige week nog eens concreet geïllustreerd heeft - ook in de boeken: de financiële toestand van Anderlecht is catastrofaal. En ik lees uitgerekend vandaag dat Perrigo via een arbitragecommissie zomaar eventjes 1,9 miljard euro terugeist van Marc Coucke, naar aanleiding van de verkoop destijds van Omega Pharma.

Ik lees in De Standaard van specialisten dat het om een zeer goed gedocumenteerd dossier gaat. Ik neem aan dat het niet zo'n vaart zal lopen voor Coucke, want het laatste dat het zieltogende Anderlecht nodig heeft is een failliete eigenaar.