Opgelet, Giggs! Voetbaliconen die hun eigen land trainen kennen zelden succes

Slechts één grootheid verdient het om in deze top-categorie opgenomen te worden, maar Franz Beckenbauer heeft er dan ook alles gedaan om zijn plaatsje te rechtvaardigen.

Beckenbauer had nog maar net zijn schoenen opgeborgen bij New York Cosmos of hij mocht al op de bank plaatsnemen bij Duitsland. 2 jaar later verloor hij de WK-finale tegen het Argentinië van Maradona, nog eens 4 jaar later nam hij revanche in de WK-finale in Italië. Hiermee is hij samen met Mario Zagallo de enige speler die ook als bondscoach wereldkampioen werd.

Paul Van Himst wordt nog altijd beschouwd als een van de grootste Belgische voetballers aller tijden en was zeker dé grootste toen de KBVB in 1991 in hem de nieuwe Guy Thys zag.

Van Himst loodste België naar een 4e WK-deelname op een rij, maar in de VS ging het in de 1/8e finales mis tegen Duitsland (de "zaak-Röthlisberger"). Toen hij er niet in slaagde de Rode Duivels te plaatsen voor het EK in Engeland moest Van Himst op zijn beurt plaatsruimen.

Het trainerschap van Diego Maradona wordt algemeen beschouwd als een mislukking, maar onlangs wees de beste Argentijnse voetballer aller tijden (we houden Messi even buiten beschouwing) er wel fijntjes op dat zijn winstpercentage beduidend hoger lag dan zijn opvolgers.

Maradona nam met Argentinië één keer deel aan een groot toernooi. In Zuid-Afrika sneuvelde hij in de kwartfinales tegen Duitsland, weliswaar met 4-0. Ook door zijn onorthodoxe stijl was Maradona een vreemde eend in de bijt van het trainersgild.

Hugo Sanchez was in de jaren 80 een doelpuntenmachine voor Atletico en Real Madrid. In 2006 mocht de Mexicaanse nummer 1 het ook eens proberen als bondscoach. Met wisselend succes.

Sanchez zou uiteindelijk geen Wereldbeker halen door zwakke prestaties in de aanloop naar het WK in Zuid-Afrika, maar daarvoor had hij met Mexico wel de finale van de Gold Cup bereikt en veroverde hij brons op de Copa America.

Ferenc Puskas is zonder twijfel de grootste Hongaarse voetballer uit de geschiedenis. Na zijn actieve carrière reeg hij de clubs aan elkaar (hij speelde met Panathinaikos zelfs de finale van de Beker voor Landskampioenen), maar pas na het wegvallen van het IJzeren Gordijn kreeg hij zijn kans bij Hongarije.

Het werd een totale catastrofe. Hij probeerde de Hongaren te plaatsen voor het WK 1994, maar toen dat niet lukte, gaf hij er de brui aan, ook aan zijn trainerscarrière. Hij zat uiteindelijk 4 duels op de bank bij Hongarije.

Gheorghe Hagi deed zijn bijnaam "De Maradona van de Karpaten" zowel op als naast het veld alle eer aan. Hagi speelde in 2000 zijn laatste interland voor Roemenië, een paar maanden stond hij al als bondscoach aan de zijlijn.

Hagi volgde Laszlo Bölöni op, maar het werd een kortstondig avontuur. 4 matchen, 6 maanden en 1 gemiste WK-kwalificatie later kreeg Hagi zijn ontslag.

Cha Bum-kun zal de jeugdige Sporza-lezers misschien niet zo veel zeggen, maar de Zuid-Koreaan plaveide wel de weg voor de Parks en Lees in Europa met zijn passage bij Frankfurt en Leverkusen.

Cha speelde ook 135 voor zijn land en mocht in 1997 in de aanloop naar het WK in Frankrijk bondscoach worden. Zonder succes. Zuid-Korea kende een roemloze aftocht en sprokkelde maar 1 punt, uitgerekend tegen België.

Geen enkele Bulgaar kan zo'n indrukwekkend palmares voorleggen als Christo Stoitsjkov, de Gouden Bal van 1994. Net zoals veel van zijn collega's op de pagina werd hij meteen na zijn carrière aangesteld als bondscoach.

Maar Stoitsjkov bleek compleet verkeerd gecast. Zijn eigenzinnigheid en korte lontje speelden hem als coach nog meer parten. Toen hij met Bulgarije verloor tegen Zweden kostte hem dat niet alleen de WK-kwalificatie, maar ook een schorsing van 4 duels. Stoitsjkov had immers gesuggereerd dat UEFA-voorzitter Johansson ervoor gezorgd had dat de Zweden konden winnen.

Kalusha Bwalya (ex-Cercle Brugge) is misschien geen grote naam op het wereldtoneel, maar in Zambia klinkt zijn naam als een klok. Tussen 2003 en 2006 kreeg Kalusha de touwtjes in handen bij de Zambiaanse nationale ploeg. Maar in de Afrika Cup kon hij geen potten breken. Kalusha besliste dan maar voorzitter van de voetbalbond te worden, een functie die hij tot vorig jaar uitoefende.