Gilbert over rollercoaster in Gold Race: "Toch een beetje een shock"

Philippe Gilbert won afgelopen voorjaar de Ronde van Vlaanderen. Parijs-Roubaix liet hij na overleg met de ploegleiding links liggen, maar twee weken na zijn triomftocht in Vlaanderens Mooiste kende Gilbert in Nederlands Limburg een nieuwe gloriedag. Een bijzonder straffe prestatie, zeker aangezien zijn dag werd ingeluid door een valpartij.

"Ik was van bij de start heel goed", vertelt Gilbert over de Amstel Gold Race. "We wilden niets speciaals forceren en wilden wachten tot de hellingen. Maar plots vielen ze voor mij en ik kon niets doen. Ik ging over de kop en ik viel hard op mijn rug, gelukkig in het gras."

"Ik dacht dat ik mijn ribben gebroken had, want ik kon niet meer ademen. Ik ben heel lang blijven liggen, want ik kon niet rechtstaan. Ploegmaat Dries Devenyns gaf me zijn hand, maar ik kon zijn hand zelfs niet vastnemen. Na enkele minuten kon ik rechtstaan, maar niet op mijn fiets."

"Ik zei tegen mezelf: ik ben hier om te winnen en ik wil alles proberen. Ik ben weer op mijn fiets gekropen. Ik kon een beetje terugkomen tussen de auto's, maar de jury maakte altijd barrage. Dat het peloton vertraagde, was mijn geluk. Ik kon terugkeren, ben meteen naar voren gegaan en enkele kilometers later waren we weg met een kopgroep."

"Ik had veel pijn", vervolgt Philippe Gilbert. "Het was zoals een mes in mijn rug. Op mijn zadel zitten en goed trappen was geen probleem. Maar op de trappers staan was echt moeilijk."

"Maar ik heb niet aan opgeven gedacht. Mijn grote geluk: ik heb na de valpartij geen rust gehad tot de finish. Ik reed constant à bloc. Het was een finale van 100 kilometer."

"Ik denk dat de pijn een grotere impact heeft op je lichaam als je wat rustiger rijdt. Maar als die inspanning blijft, dan denk je minder aan de pijn. De valpartij was meteen vergeten."

Meer nog: Philippe Gilbert kruidt mee de finale. Hij gaat de slotkilometer in met Michal Kwiatkowski. Wat volgde was een zeer vreemde sprint à deux.

"Hij gebruikte dezelfde tactiek als in Milaan-Sanremo: een paar meter achter de renner voor hem rijden. Dat was geen gemakkelijk situatie voor mij, want ik had nooit iemand gehad die zoiets met mij deed."

"Er was veel tegenwind en ik hoopte dat hij van ver zou aangaan. Dat deed hij ook. Hij ging al op 350 meter van de aankomst. Hij ging superhard, maar hij keek meteen achterom. Dat is nooit goed."

Philippe Gilbert geeft zijn Poolse medevluchter lik op stuk in de sprint, maar meteen na zijn 4e Amstel Gold Race beseft de toenmalige Belgische kampioen dat er iets schort.

"Toen ik van mijn fiets kroop, was de superintense pijn er weer. Ik wist niet meteen hoe ernstig het was, want ik moest het protocol nog aflopen: podium, interviews, persconferentie en dopingcontrole."

"Er zat bloed in mijn urine en toen hebben we gezien dat er iets niet normaal was. Ik moest naar het ziekenhuis en dat was het begin van de pech."

"Mijn vertrouwen was erg hoog na die zege. Ik dacht dat we 's avonds nog wat zouden vieren, maar niet te veel, want ik wou Luik-Bastenaken-Luik nog winnen."

"Ik zag alles terugkomen zoals in 2011, alle mooie overwinningen. Ik wist dat het met mijn vorm mogelijk was. Ik was echt nog gemotiveerd voor de komende week en plots was alles gedaan. Dat was raar."

"Je staat op het podium van een van de mooiste klassiekers van het jaar. Je hebt gewonnen en drie uur later zit je in het ziekenhuis. Dat is moeilijk te begrijpen", zegt Philippe Gilbert.

"Je kunt 50 km/u trappen, maar drie uur later zit je in het ziekenhuis op je bed en mag je niet meer bewegen. Dat is toch een beetje een shock."

"Ik bleef optimistisch. Ik dacht: misschien is het niets en kan ik over twee dagen weer fietsen en is Luik misschien zelfs nog mogelijk. Maar de dokter zei dat ik zelfs niet mocht proberen te fietsen."

"Het was een mooi seizoen, maar ik vind die val nog altijd spijtig. Ik wil Luik zien met die conditie, maar ik mag ook niet te veel zagen. Ik heb toch de Ronde en de Amstel gewonnen. Het is wel een mooi seizoen geweest."