Tom Boonen over laatste voorjaar: "Van één ding heb ik spijt"

Voor Tom Boonen eindigde zijn laatste Omloop Het Nieuwsblad in mineur. Na een dubbele valpartij gaf hij op. "Ik moet eigenlijk al eens goed nadenken over wat er toen gebeurd is", lacht Boonen.

"Ik kreeg na die grote valpartij heel laat een nieuwe fiets. Hoe hard ik toen gevloekt heb? Keihard. Maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat dat het leven is. Als je koerst, dan kun je iets meemaken."

"Maar het was echt een baaldag. Het stapelde zich op en dan heb je zoiets van: het is goed geweest. Maar ik relativeer makkelijk, zeker in koersen. En ik besef dan dat dat het einde van de wereld niet is. Op naar het volgende."

De volgende belangrijke afspraak was de E3 Harelbeke, de koers die Boonen vijf keer gewonnen heeft. Voor de start werd Boonen - zoals op elk Vlaams startpodium tijdens het laatste voorjaar - in de bloemetjes gezet.

"Of ik daar van genoten heb? Neen, helemaal niet. Ik ben tegen al die vieringen voor de start van een koers. Dat was het hele voorjaar best zwaar. Voor de start altijd die extra aandacht, terwijl je zo snel mogelijk aan de startlijn wil staan."

"Maar iedereen wou graag meegaan in die aandacht. Op dat moment was dat een van de belangrijkere punten in de wielersport. Ze willen hun graantje meepikken. Meer is dat niet. Het is niet omdat ze me zo graag zien, wel omdat ze extra aandacht willen."

In Gent-Wevelgem speelde Tom Boonen zelf geen hoofdrol, zijn ploegmaat Niki Terpstra wel. De Nederlander vocht in de finale een oorlogje uit met Peter Sagan. Terpstra en de wereldkampioen weigerden de kastanjes uit het vuur te halen in de achtervolging op Greg Van Avermaet en Jens Keukeleire.

Boonen: "Ik weet niet hoe dat door de buitenwereld geïnterpreteerd werd, maar Niki moest niet meerijden met die mannen. Op dat moment was Sagan de ambetanterik in de zaak."

"Als hij een klein beetje normaal doet, wat je mag verwachten van een wereldkampioen, dan rijdt hij gewoon door en is er geen probleem. Het was misschien een rare ontknoping, maar zulke dingen gebeuren wel vaker."

Peter Sagan was scherp na het steekspel met Niki Terpstra. "Eén tegen allen, dat is geen sport. Dat is een goedkoop spelletje", zei de Slovaak.

"Het was zijn verantwoordelijkheid, zo simpel is het", reageert Boonen. "Ik heb vroeger ook veel in die situatie gezeten. Dan kun je roepen en vloeken zoveel je wil, maar eigenlijk moet je jezelf de betere tonen en moet je proberen de wedstrijd te winnen. Zulke ezelspraktijken lossen voor niemand iets op."

"Of daar op de ploegbus nog over gediscussieerd werd? Iedereen mag eens roepen. Dat is geen ruzie. Je wandelt de bus niet binnen zoals je een kerk binnengaat. De beste vrienden mogen tegen elkaar roepen."

Op het startpodium van de Ronde werd Tom Boonen getrakteerd op "Vikingapplaus". "Dat was echt wel indrukwekkend. Het is iets dat ik me zal blijven herinneren voor de rest van mijn leven."

Op de Muur van Geraardsbergen pleegde Quick-Step Floors een coup met onder meer Tom Boonen en Philippe Gilbert. "Dat was voor mij een van de mooiere wedstrijden van het voorjaar."

"Op het nieuwe parcours was tot nu toe niet veel mogelijk. Iedereen had schrik van de Oude Kwaremont en de Paterberg. Er zat niet veel schwung in die koers."

"Het was daarom leuk om iets te doen wat niemand verwacht had. Dat is koers. Als de Ronde elk jaar op dezelfde manier verloopt, dan is dat voor niemand plezant. Het is vaak een kwestie van durven."

Op de Oude Kwaremont liet Philippe Gilbert zijn medevluchters (definitief) in de steek, Tom Boonen incluis. "Dat is een van de weinige momenten waar ik spijt van heb", zegt Boonen.

"Ik reed vol naar de voet van de Kwaremont om de groep uit te dunnen. Die beklimming is nog meer dan de Muur het sleutelmoment van die koers geweest. We moesten echt onze voorsprong behouden."

"Het was niet de bedoeling van Phil om weg te rijden. Démare, Vanmarcke en Trentin zaten voor mij. Er viel een gaatje op Phil, maar het was niet aan mij om dat te dichten. Dat gaatje werd groter en toen was het zeker niet meer aan mij."

"Maar ik had achteraf spijt dat ik toen niet gewoon meegegaan ben. Dan hadden we er misschien met ons tweeën een mooi nummer van kunnen maken. Ik gaf Phil wel een kans toen hij aan zijn solo begon, aangezien Trentin en ik nog bij de achtervolgers zaten. En hij was enorm sterk. Dat was echt "ne serieuze nummer"."

Voor Tom Boonen eindigde zijn finale aan de voet van de Taaienberg door dubbele kettingproblemen. "Dat was het dieptepunt van het voorjaar, want een podiumplaats zat er zeker in. Toen de koers achteraan ontplofte, trok ik mijn ketting tussen de plateaus. Bij mijn reservefiets gebeurde het weer. Dat was een fiasco."

"Het was een koers om snel te vergeten. Dat is het leven. Al is het de eerste of de laatste keer, er worden geen cadeaus gegeven. Dat is koers en dat maakt het zo mooi."

"Het was leuk om op weg naar de finish te vernemen dat Phil had gewonnen, maar daar ben je niet mee bezig. Al gunde ik het hem absoluut. We zijn generatiegenoten, we hebben alles samen meegemaakt. Phil is in Vlaanderen een harde buitenstaander, maar het is een keigoede gast. Hij heeft het maximum uit zijn carrière gehaald."

Parijs-Roubaix was de afscheidskoers van Tom Boonen. "Ik had al vrij snel door dat het mijn dag niet zou zijn, of toch de laatste 50 kilometer. Er zaten iets te veel renners op mijn wiel. Ik was niet zo goed als in de Ronde, want toen had ik mijn beste dag van het jaar. In Roubaix was ik goed, maar ik had niet die dag van de Ronde."

"Ik heb het misschien 50 keer geprobeerd en het was altijd hetzelfde verhaal: Degenkolb of een andere renner zat op mijn wiel en het was gedaan. Ik had zoiets van: het gaat niet lukken."

"Ofwel rijd ik hen eraf, maar dat kon ik die dag niet. Ofwel probeer je iets anders. Toen heb ik tegen Stybar gezegd: doe wat je wil, maar maak dat je weg bent. Het was een beetje te gemakkelijk allemaal, de lakse koershouding van ploegen die toch meer verantwoordelijkheid hadden moeten dragen."

Was Tom Boonen (13e) zwaar ontgoocheld na zijn laatste koers? "Ik had wel verwacht dat het moeilijk zou zijn, ook met al die aandacht. Die extra zaken pak je mee in de koers en de tegenstand ziet dat ook."

"Ik heb dat ook op de teammeeting voor de koers gezegd. "Diegene die het moeilijkst zal winnen, ben ik. Hou jullie klaar. Er zullen situaties voorvallen waarbij er iets te rapen valt voor jullie." Ik moest al een ongelofelijke superdag hebben en een hele hoop geluk om die koers te winnen."

"Ik ben over de finish gebold en naar de bus gereden. Toen viel het op mij: het is gedaan. Ik had geen tranen in de ogen, maar ik besefte wel dat het gedaan was. Ik heb iedereen een handshake gegeven en heb gezegd: het zit erop. Ik was eigenlijk meer ontgoocheld dat Stybar zijn eerste Roubaix niet gewonnen had, dan in mijn eigen wedstrijd."

Tom Boonen: "Het zwarte gat? Dat viel heel goed mee. Ik was de laatste maanden als renner bang dat ik na mijn afscheid te veel tijd zou hebben en mezelf zou vervelen. Maar dat viel heel goed mee. Wielrennen is een heel mooie sport, maar het is niet het enige in de wereld."

"Je kunt er op twee manieren naar kijken: het is misschien wel een gemis, maar het biedt kansen om andere dingen te doen. Ik heb volop voor de kansen gekozen."

"Het lijkt vooral allemaal al een eeuwigheid geleden. Als ik over dit voorjaar praat, dan moet ik in mijn wang knijpen om te beseffen dat het dit jaar was."

"We hebben het erover gehad in de eerste maanden na mijn afscheid: dat leek precies al een vorig leven. Het is ongelofelijk hoe snel je dat allemaal plaatst. Het lijkt al een ver verleden, de wielrennerij."