Mexican Wave: van Hugo Sanchez over Rafael Marquez naar Chicharito

De in België bekendste speler van de huidige Mexicaanse selectie is de eerste doelman van Standard, Guillermo Ochoa. Ochoa zal tegen de Rode Duivels zijn 91e cap opspelden. Rusland wordt al zijn 4e WK, al debuteerde hij pas in Brazilië. In de groepsmatch tegen de gastheer keepte hij naar eigen zeggen "de match van zijn leven".

Hoewel Ochoa de onbetwiste nummer 1 is van Mexico speelt hij wel steevast met het nummer 13, naar zijn geboortedatum (13 juli).

Omar Govea maakt tegen België mogelijk zijn debuut voor Mexico. De 21-jarige middenvelder is dit seizoen een van de smaakmakers bij Moeskroen, dat hem huurt van Porto. Govea maakte deel uit van de ploeg die in 2013 de finale van het WK U17 verloor.

De speler met de grootste adelbrieven in de Mexicaanse selectie is zonder twijfel Javier Hernandez, ook wel Chicharito. Die bijnaam dankt hij aan zijn voetballende vader, die vanwege zijn groene ogen Chicharo (de erwt) werd genoemd.

Tegenwoordig verdient de nog altijd maar 29-jarige Chicharito de kost bij West Ham United, maar zijn glorieperiode kende hij bij Manchester United, waarmee hij 2 keer kampioen werd. Daarna speelde hij ook nog voor Real Madrid en Leverkusen.

Met 49 goals in 98 interlands is Chicharito de meest productieve Mexicaanse international aller tijden.

De broers Giovani en Jonathan dos Santos werd een grote toekomst voorspeld toen ze op jonge leeftijd na een knalprestatie op een jeugdtoernooi in Frankrijk bij Barcelona belandden. De grote doorbraak bleef uit, al sprokkelden ze allebei wel enkele tientallen matchen voor de A-ploeg van Barça.

Giovani, de oudste en meest aanvallende, probeerde het later nog onder meer bij Tottenham, maar uiteindelijk kwamen ze elkaar weer tegen bij Villarreal. Sinds dit seizoen zijn ze voor een 3e keer herenigd bij LA Galaxy.

De voorbije jaren heeft PSV in Mexico een nieuwe goudader aangeboord. Die speurtocht leverde hen onder meer Carlos Salcido, Maza Rodriguez (allebei niet (meer) opgeroepen), Andres Guardado (de Mexicaanse aanvoerder (foto), tegenwoordig bij Betis) en Hector Moreno (nu bij AS Roma) op.

Het meest recente goudhaantje heet Hirving Lozano, voor wie 8 miljoen euro werd betaald. Geld dat goed gespendeerd lijkt, want met 9 doelpunten voert de 22-jarige aanvaller de topschutterslijst in Nederland aan.

De grote concurrent van PSV op de Mexicaanse markt is zonder twijfel Porto, dat met Jesus Manuel Corona, Miguel Layun, Diego Reyes en Hector Herrera maar liefst 4 internationals levert.

Die laatste is wellicht de bekendste van het kwartet, want Herrera (foto) schopte het zelfs tot aanvoerder van de Portugese topclub. De 27-jarige is ook bij Mexico de drijvende kracht op het middenveld.

De meest befaamde Mexicaanse voetballer aller tijden is wellicht Hugo Sanchez, die in de jaren 80 een doelpuntenmachine was voor Atletico en Real Madrid. 5 keer werd hij topschutter in Spanje, 5 keer werd hij kampioen met Real, 2 keer won hij de Spaanse beker en in 1986 won hij de UEFA Cup.

Toch slaagde Sanchez er niet vaak in zijn befaamde salto na een goal op te voeren bij Mexico. Hij scoorde dan wel 29 keer voor de nationale ploeg, maar slechts 1 keer op een WK: in 1986 maakte hij de winnende treffer tegen België (zie later).

Hugo Sanchez werd verkozen tot de beste Mexicaanse voetballer van de 20e eeuw, maar voor de verkiezing van beste Mexicaanse voetballer van de 21e eeuw is Rafael Marquez de topkandidaat. Hij slaagde er als eerste speler in om 4 keer aan een WK deel te nemen als aanvoerder.

Marquez speelde jarenlang in de defensie van Barcelona, wat hem een palmares om van te duizelen opleverde: 2 keer winnaar van de Champions League, 4 keer Spaans kampioen, 1 keer winnaar van de Spaanse beker.

Marquez is op zijn 38e nog altijd actief en zou in principe in Rusland voor de 5e keer op een Wereldbeker kunnen spelen. Maar door zijn betrokkenheid in een drugszaak lijkt het onwaarschijnlijk dat hij nog in de plannen van bondscoach Osorio past.

Rafael Marquez heeft tot nu toe maar liefst 143 caps verzameld, maar daarmee staat hij maar op de 4e plaats op de Mexicaanse ranglijst. Recordhouder is ene Claudio Suarez, die tussen 1992 en 2006 maar liefst 177 keer het Mexicaanse shirt mocht aantrekken. Maar omdat de verdediger nooit in Europa voetbalde en omdat hij nooit schitterde op een WK oversteeg zijn faam nooit de Mexicaanse grenzen.

Een van de vroegste voetbalhelden in Mexico was doelman Antonio Carbajal. Zijn debuut voor de nationale ploeg was meteen ook een van zijn meest memorabele matchen: in Maracana stond hij tussen de palen tegen gastheer Brazilië, dat weliswaar met 4-0 won.

Carbajal zou nog 4 keer deelnemen aan het WK, waarmee hij als eerste speler ooit op 5 eindrondes actief was (iets wat later werd geëvenaard door Lothar Matthäus - Gianluigi Buffon werd ook 5 keer geselecteerd, maar speelde maar op 4 WK's). Vanwege deze prestatie kreeg Carbajal de bijnaam "El Cinco Copas" (de 5 bekers).

Voor Ochoa en Govea (zie hoger) de Belgische competitie kwamen ontdekken was er al Carlos Hermosillo, die op een blauwe maandag in 1990 bij Standard neerstreek, maar al snel weer zijn vleugels uitsloeg.

Hermosillo had toen al een fameuze reputatie als goaltjesdief opgebouwd, want hij werd in de jaren 80 vier keer topschutter in Mexico. Na zijn carrière werd hij onder meer minister van Sport, maar door de opeenstapeling van schandalen - een rode draad in zijn leven - werd hij al na 2 jaar ontslagen.

Het WK in Rusland wordt het 16e WK waar Mexico aan zal deelnemen. Enkel Brazilië, Duitsland, Italië en Argentinië doen beter. Een van de verklaringen hiervoor is dat de Mexicanen keer op keer probleemloos door de (niet zo sterk bezette) CONCACAF-voorronde weten te dribbelen.

Daarnaast hoefde Mexico zich 2 keer niet eens te kwalificeren, omdat het zowel in 1970 als in 1986 gastheer was van de Wereldbeker. Op die 2 WK's behaalde het ook telkens zijn beste prestatie: een kwartfinale. Aan het WK in 1986 dankt de sportwereld trouwens het fenomeen van de Mexican Wave.

In 1982 kon Mexico zich voor het laatst niet plaatsen voor het WK. In 1990 werd Mexico geweerd, omdat het geschorst werd na het cachirules-schandaal, waarbij het land moedwillig gesjoemeld had met leeftijden bij zijn jeugdteam.

De interland tussen België en Mexico is de 7e confrontatie tussen beide landen. Opvallend is dat beide landen al 3 keer tegen elkaar speelden op een Wereldbeker én dat de Rode Duivels geen enkele keer wisten te winnen.

Bijna 110.000 mensen waren in 1970 getuige hoe Mexico in eigen land de Belgische ploeg, met onder meer Van Himst en Van Moer, met het kleinste verschil versloeg.

Het WK van 1986 staat nog altijd te boek als het meest succesvolle WK ooit voor België. Maar in de groepsfase liep het voor de Duivels helemaal niet van een leien dakje. In de openingsmatch, opnieuw tegen gastland Mexico en opnieuw in het Azteca-stadion, ging het al fout.

Fernando Quirarte en Hugo Sanchez, die zijn enige goal op een WK maakte (zie hoger), velden het verdict voor de Belgen. De 1-2 van Vandenbergh haalde niets meer uit.

De Rode Duivels hadden op het WK 1998 in hun eerste match een felbevochten punt behaald tegen Nederland, een van de favorieten voor de titel. Met een 2-0-voorsprong (2x Wilmots) op zak en tegen 10 Mexicanen leek de 2e ronde in zicht.

Maar een rode kaart voor Verheyen was het kantelpunt. Garcia Aspe en Blanco, die de wereld kort ervoor had verbaasd met zijn Blanco Bounce, zorgden nog voor een punt voor Mexico. België zou ook in zijn 3e groepsmatch blijven steken op een gelijkspel. Zo werd het alsnog een roemloze aftocht.