Vlaanderen veldritland: "Wie het wil maken in de cross, moet naar hier verhuizen"

Duitser Philipp Walsleben en Tsjech Michael Boros zijn twee vreemde eendjes in het veldritpeloton. "Als je niet bij een Belgische ploeg rijdt, is het heel moeilijk voor een buitenlander", vertelt Boros. "Dat zie je ook aan de resultaten."

De twee renners wonen ondertussen allebei in België. "Het is de enige optie", zegt Boros. "Ik kan me niet voorstellen dat ik anders voor elke race zou moet reizen, dan zou ik niet goed presteren. Als ik in eigen land zou racen en alleen naar hier zou komen voor de Wereldbeker, dan zou ik ook de voeling met de toppers verliezen."

"Ik heb nooit echt besloten om naar België te komen. Het is meer een kwestie van logistiek. Uiteindelijk was het gewoon praktischer om hier te blijven", zegt ook Walsleben. "Maar ik voel me nog Duitser. In mijn hoofd ben ik hier in België nog altijd op reis."

"Elke jonge renner die het wil maken in de cross is bijna verplicht om in België te komen wonen. Dat is een heel grote stap. Daarom gaan ze vaak liever naar een internationale sport zoals op de weg. De Belgische ploegen investeren ook niet meer zo veel in buitenlanders. In Duitsland hadden we bijvoorbeeld Silvio Herklotz. Die was nationaal kampioen bij de jeugd, maar rijdt nu bij Bora op de weg. Hij doet het niet super, dus misschien was hij beter in de cross gebleven."

Doet de UCI genoeg om de sport te internationaliseren? "De wil is er wel, maar het is heel moeilijk", denkt Walsleben. "De UCI doet inspanningen om meer crossen elders in Europa te organiseren, zoals dit jaar in Duitsland en Denemarken."

"Maar ze lopen ook het geld achterna door in de VS te gaan crossen. Ergens is dat begrijpelijk want ik kan niet inschatten hoeveel zo'n wedstrijd kost."

Walsleben ging dit jaar bijvoorbeeld niet meer naar Amerika. "Ik ben er twee seizoenen geweest en dat is telkens slecht uitgedraaid. Het sop is de kool niet waard. Het kost veel geld en de uitslagen waren niet bijzonder. Bovendien is het niet goed voor mijn gezondheid. Je traint daar minder, komt terug met een jetlag en moet meteen weer crossen."

Maar ook de crossen buiten Nederland en België zijn soms al te ver. "Crossers zijn België gewoon. Als we naar Italië of Spanje moeten, is het ook al lang rijden in de camper en dat vinden we ook niet zo fijn. Als je luxe gewoon bent, is het moeilijk om er vanaf te stappen. Veldrijden is een professionele sport, maar niet op alle vlakken. De organisatie van verre verplaatsingen kan echt beter. Nu rijdt iedereen bijna op zijn eentje met een camper naar daar."

"Er zijn bijvoorbeeld wel races in Tsjechië, maar niemand is er in geïnteresseerd", vertelt Boros. "De grote sponsors zitten hier in België en die willen de races dus hier houden. Soms komt er eens een Belgische renner naar Tsjechië, maar dat is dan om makkelijk UCI-punten te sprokkelen. De mountainbikers reizen de hele wereld rond, ik begrijp niet dat dat in het veld niet kan."

Walsleben bevestigt het probleem. "Er zijn nu ook mooie crossen in bijvoorbeeld Zwitserland, maar weinig renners gaan naar daar door hun verplichtingen in België. Die crossen komen ook niet op tv. We worden gesponsord en die sponsors willen in beeld komen. Dat is begrijpelijk. De cross is hier een heel goed product, maar dat is niet overal zo. In Duitsland is er in de winter te veel concurrentie van andere wintersporten zoals schansspringen en biatlon."

"Het is voor iedereen moeilijk om aan de top te raken, maar voor buitenlanders in de cross toch nog iets moeilijker. Vlamingen en Nederlanders rijden na een slechte cross met hun familie naar huis. Als buitenlander offer je veel meer op en als de resultaten dan uitblijven, begin je te twijfelen. Voor mij zullen de komende jaren beslissend zijn. Blijf ik in de cross? Ik kijk ook wel een beetje naar de weg."

Ook bij de UCI is het veldrijden een Belgische aangelegenheid. Peter Van Den Abeele is coördinator. "We kunnen niet ontkennen dat de Belgen dominant zijn, hoewel ze momenteel overklast worden door een Nederlander. Het is een België-Nederland, maar dat is al een tijdje zo."

"Bij de vrouwen is het wel een heel ander verhaal. De UCI heeft veel geïnvesteerd in dameswedstrijden en daar worden we voor beloond. Daar heb je wel een internationaal deelnemersveld. Er is bij de vrouwen ook geen enkele andere discipline waar er zo veel geld te verdienen is."

"Bij de mannen blijft de cross nauw verbonden met de weg. Ook de huidige toppers kijken naar de weg. Wij als UCI hebben onszelf ook veel concurrentie aangedaan. Zo is de kalender op de weg veel langer geworden. Ze beginnen al in januari in Australië en nu zijn ze nog bezig. Vroeger kwamen renners in de winter veldrijden als voorbereiding op de weg, dat kan nu niet meer. Er is ook concurrentie van het mountainbike dat een olympische discipline geworden is."

"Maar we proberen wel oplossingen aan te bieden om de sport op de internationale kaart te zetten. We zijn altijd op zoek naar nieuwe organisatoren. Het grote voordeel van de VS is dat ze daar een ander businessmodel hebben. De organisatoren verdienen hun geld door de honderden mensen die eerst zelf deelnemen en dan naar de elite blijven kijken."

"In Europa gaan we dit jaar naar Denemarken en Duitsland. Ook de cross in Milton Keynes in 2014 was een succes dus volgend jaar willen we ook opnieuw naar Engeland. Het WK is in 2020 in Zwitserland. Maar ook Italië en Tsjechië willen we niet vergeten. Er moet een soort beurtrol komen."