Ga naar de inhoud

meest recent

      De zaak-Nainggolan: ook deze 10 toppers waren geen sant in eigen land

       do 5 oktober 2017 15:00
      Komt het ooit nog goed tussen Roberto Martinez en Radja Nainggolan?
      Radja Nainggolan dreigt door een conflict met bondscoach Roberto Martinez het WK in Rusland te missen. Hij zou zich kunnen voegen bij een lijstje met illustere voorgangers, die ondanks hun status bij hun club ook niet in de plannen pasten van de nationale ploeg.

      1. David Ginola en Eric Cantona

      We schrijven 1993 en Frankrijk is aan het bouwen aan een superploeg die 5 jaar later in eigen land wereldkampioen zou worden. Maar dat gaat gepaard met de nodige groeipijnen.

      Frankrijk mist het WK van 1994 door een nederlaag in zijn laatste match tegen Bulgarije. David Ginola krijgt de zwarte piet toegeschoven, omdat hij met een foute pass aan de basis lag van de Bulgaarse tegengoal. Ginola "vluchtte" naar Engeland, waar hij een cultheld zou worden, maar bij Frankrijk kwam hij niet meer aan de bak.

      Een zelfde verhaal bij Eric Cantona. Die was in 1995 op het toppunt van zijn kunnen bij Manchester United. Cantona was voorbestemd om Frankrijk te leiden op het EK 1996. Tot de stoppen doorsloegen tegen Crystal Palace en hij na een karatetrap aan een toeschouwer maandenlang geschorst werd. Zidane nam bij zijn afwezigheid de aanvoerdersband over van Cantona. "The King" keerde niet meer terug naar de nationale ploeg.

      2. Fernando Redondo

      Fernando Redondo was, als hij niet geblesseerd was, de eerste naam op het wedstrijdblad bij het succesteam van Real Madrid eind jaren 90. Met onder meer Batistuta, Caniggia, Zanetti en Simeone was Argentinië bovendien een kandidaat-wereldkampioen in 1998.

      Maar Redondo zou nooit op dat WK geraken. Bondscoach Daniel Passarella weigerde spelers met lang haar te selecteren. Redondo weigerde, net als Caniggia, zijn lange haren te knippen. Een patstelling. Uiteindelijk plooide Passarella, maar net dan liet de eigenzinnige Redondo zijn haren kortwieken. Hij zou nooit meer voor Argentinië spelen. De Argentijnen sneuvelden op het WK 1998 in de kwartfinales.

      3. Michael Laudrup

      Met 104 interlands is Michael Laudrup een van de groten van het Deense voetbal. Maar uitgerekend op het hoogtepunt was Laudrup er niet bij.

      Laudrup was begin jaren 90 de draaischijf bij Barcelona, maar bij Denemarken wou het onder bondscoach Møller Nielsen niet lukken. Michael en zijn broer Brian kregen de wind van voren in de pers, maar zij wezen met een beschuldigende vinger naar de coach en zijn defensieve tactiek.

      De Laudrups hadden zo hun buik vol van de nationale ploeg dat ze het vlak voor het EK 1992 voor bekeken hielden. Brian kwam op zijn stappen terug en was er zo bij toen het Danish Dynamite ontplofte en Europees kampioen werd. Michael moest gewoon thuis vieren.

      4. Roger Claessen

      In 1998 werd Roger Claessen door de supporters van Standard verkozen tot Speler van de Eeuw. Opvallend dat Claessen ondanks zijn faam en productiviteit maar tot 17 interlands kwam.

      In de jaren 60 domineerden de spelers van Anderlecht de nationale ploeg. Met Constant Vanden Stock als keuzeheer voor de Rode Duivels mag het geen verwondering wekken dat de spits van Standard niet in de bovenste schuif lag.

      Maar Claessen gooide ook vaak zijn eigen ruiten uit. Hij had zijn bijnaam "La honte" (de schande) niet gestolen. Zo werd hij maar liefst 2 jaar geschorst nadat hij de bloemetjes had buitengezet na een interland met België B. België zou zich in de jaren 60 voor geen enkel groot toernooi kunnen plaatsen.

      5. Bernd Schuster

      Begin jaren 80 was Bernd Schuster dé grote hoop van het Duitse voetbal. Hij was op zijn 20e al Europees kampioen geworden met de Mannschaft en had net een toptransfer naar Barcelona versierd. Maar de Blonde Engel zou al snel van zijn voetstuk vallen.

      Toen Schuster een selectie voor de nationale ploeg weigerde om bij de geboorte van zijn zoon te kunnen zijn, ontketende dit een storm van verontwaardiging. Het was het eerste van vele aanvaringen met bondscoach Jupp Derwall. Op zijn 24e hield Schuster het al voor bekeken bij West-Duitsland.

      6. Roy Keane

      Iedereen die ooit met of tegen Roy Keane heeft gespeeld, weet dat de Ier van Manchester United geen katje om zonder handschoenen aan te pakken is. Maar in de aanloop naar het WK van 2002 maakte Keane het echt te bont.

      Keane ergerde zich aan alles en nog wat bij de Ierse ploeg en luchtte zijn hart in een kranteninterview. Bondscoach Mick McCarthy confronteerde hem met zijn uitspraken in aanwezigheid van de andere spelers. Maar Keane ging in de tegenaanval en noemde McCarthy een "fucking wanker" en zei dat hij "die Wereldbeker in zijn gat mocht steken". Meteen einde verhaal voor Keane.

      7. Jimmy Floyd Hasselbaink

      Tweevoudig topschutter in Engeland, vicetopschutter in Spanje,... Jimmy Floyd Hasselbaink was een garantie voor doelpunten, waar hij ook speelde. Ook bij eender welke nationale ploeg. Behalve die van Nederland in het begin van deze eeuw.

      Hasselbaink moest optornen tegen onder meer Ruud van Nistelrooy, Patrick Kluivert en Roy Makaay. Het gevolg: geen Hasselbaink op Euro 2000, geen Hasselbaink op het WK 2002 (omdat Nederland zich niet plaatste) en ook geen Hasselbaink op het EK 2004. Zo eindigde de interlandcarrière van de goaltjesdief met amper 23 interlands.

      8. Carlos Tevez

      De neergang van Carlos Tevez bij Argentinië begint al op het WK 2010, wanneer hij zijn strafschop mist in de kwartfinales tegen Uruguay. Daarna belandt de spits na een conflict met Mancini ook bij Manchester City op de bank. Genoeg voor bondscoach Sabadell om Tevez niet te selecteren voor Argentinië... voor de komende 3 jaar. Zo komt het dat wanneer Argentinië zich plaatst voor de finale van het WK 2014 Tevez thuis zijn frustraties moet verbijten.

      9. Karim Benzema

      Het verhaal van Karim Benzema bij Frankrijk was lange tijd een succesverhaal. Tot hij persona non grata werd toen hij als tussenpersoon optrad bij de omkopingszaak rond ploegmaat Mathieu Valbuena. Bondscoach Deschamps moest kiezen tussen Benzema en Valbuena en hij koos voor de laatste. Het gevolg: geen Benzema op het EK in eigen land en ook tijdens de WK-kwalificatie werd de spits van Real Madrid niet meer opgeroepen.

      10. Gianfranco Zola

      Volgens de supporters van Chelsea is Gianfranco Zola een van de beste spelers ooit in het blauwe shirt. Maar in het blauw van Italië liep het voor de pocketspits steeds verkeerd.

      Het ging voor Zola een eerste keer mis op het WK 1994, toen hij alle zonden van Israël over hem kreeg na een rode kaart tegen Nigeria. Ook op het EK 1996, in "zijn" Engeland, eiste Zola een negatieve hoofdrol op. Hij miste een cruciale penalty tegen Duitsland.

      Het zou nooit meer goed komen tussen Zola en Italië. Wanneer bondscoach Maldini voor het WK 1998 moet kiezen tussen Zola, Baggio en Del Piero valt de eerste af.