Van Himst: "Rensenbrink was beste transfer die Anderlecht ooit gedaan heeft"

Rob Rensenbrink genoot van zijn boekvoorstelling in Anderlecht, de club waar hij tussen 1971 en 1980 het mooie weer maakte. "Ik vind het hartstikke leuk dat ze een boek over mij geschreven hebben", zegt hij. "Het is een beetje laat, maar dat zie je met veel oud-voetballers."

Rensenbrink voelt zich nog altijd thuis in Anderlecht. "Ik ken de weg op mijn duimpje, ik rij er zo naartoe. Het is al bijna 40 jaar geleden dat ik hier wegging, maar het is nog steeds of je thuiskomt. Het is een fantastisch mooi stadion en ik vind het jammer dat ze misschien weggaan."

Is de Nederlander altijd gelukkig geweest bij paars-wit? "Ik moet eerlijk zeggen dat iedereen die een beetje op leeftijd komt, zoals Paul Van Himst en Jan Mulder, op een beetje een rottige manier weggaat. Op een gegeven moment kun je niet met een bepaalde speler overweg en denk je: ik zit hier al 9 jaar en ik wil nog iets anders. Dat hebben veel spelers die al jaren bij dezelfde club spelen. Ik vind het toch jammer, maar ja."

Wat vindt Rensenbrink zelf zijn allerbeste wedstrijd? "Er zijn er een paar natuurlijk. Maar de leukste vond ik persoonlijk in Parijs, tegen Austria Wien, die 4-0 (de finale van de Europacup II in 1978, red). De volgende dag reden we met alle supporters in de trein van Parijs naar Brussel. Dat was echt 1 groot feest."

"Maar ook die andere finale, tegen Bayern München, in de Supercup van 1976 (Anderlecht verloor de heenmatch met 2-1, maar won thuis met 4-1, red). Daar had ik nog iets goed te maken tegen die rechtsback van Bayern. Want in 1974, in de finale met het Nederlandse elftal tegen Duitsland, speelde hij rechtsback, maar ik was niet in goede doen. Dus ik heb toen met Anderlecht mijn revanche gehad."

Rensenbrink scoorde dan wel aan de lopende band, maar zijn beroemdste schot is een bal tegen de paal. "Dat is te begrijpen natuurlijk. Als het in de laatste minuut 1-1 staat en je krijgt een kans en je schiet tegen de paal... Als die erin gaat, is Nederland wereldkampioen. Maar dat is voetbal."

Een aantal jaren geleden werd bij Rensenbrink een spierziekte vastgesteld. "Qua gezondheid heb ik niet te klagen", zegt hij. "Maar je armen en benen blijven 24 uur per dag trillen. Daardoor ben ik ook magerder geworden."

"Maar ik heb een artikel gelezen dat een tiental oud-voetballers in Italië ook een spierziekte hebben. Dan vraag ik me af of dat iets te maken heeft met het feit dat je elke dag 2 keer je spieren belast met trainingen. Men weet nog niet hoe het ontstaat en er zijn geen medicijnen voor."

Paul Van Himst had tijdens de boekvoorstelling lovende woorden voor zijn ex-ploegmaat. "Ik dacht dat Rob in Nederland veel bekender was, dat er meer respect was voor hem", zegt hij. "Met de nationale ploeg heeft hij toch 2 keer de finale van de Wereldbeker gespeeld. Natuurlijk had hij Johan Cruijff naast hem, een ander type van mens. Robbie is een heel kalme jongen, maar deed het wel met de voeten. Een supertalent."

"Hij heeft in een wereldelftal gespeeld, waar hij 1 van de mensen was die hun stempel op die ploeg drukten. Robbie kwam van Brugge en was niet zo bekend. Hij was de beste transfer die Anderlecht ooit gedaan heeft. Niemand wist dat Robbie zo goed kon voetballen."

"Schijnbaar was hij niet zo snel, maar als hij weg was met de bal, kon je hem niet tegenhouden. Hij had zijn eigen manier van spelen en kon goed afleggen. Wat kon hij niet? Misschien zijn kopspel, dat was wat minder. Zijn grote specialiteit was een verdediging kapotspelen."

Wie is nu de allergrootste, Paul Van Himst of Rob Rensenbrink? "Ik zag een reportage op tv over Maradona en Pélé", reageert Van Himst. "Daar zeiden ze: "Pélé is Pélé, Maradona is Maradona". Robbie is Robbie, Paul Van Himst zal Paul Van Himst blijven. Maar qua artiest is Robbie de grootste. We konden allebei goed voetballen, laat ons het zo zeggen", besluit Van Himst.