De Vlaeminck 70 jaar: zijn indrukwekkende carrière in woord en beeld

Hoewel hij bij de jeugd al een veelwinnaar is, is Roger De Vlaeminck toch al bijna 22 jaar toen hij prof werd bij Flandria. Hij drukt meteen zijn stempel op de klassiekers, met winst in de Omloop Het Volk. Later dat voorjaar wordt hij ook nog 2e in Milaan-Sanremo, 2e in Gent-Wevelgem en 5e in Roubaix.

Aan die laatste koers zou hij zijn hart verliezen. Hij wint Roubaix niet alleen 4 keer, maar wordt ook nog eens 4 keer tweede. Hij neemt 13 keer deel aan de kasseiklassieker en eindigt nooit lager dan de 7e plaats.

Met de Ronde van Vlaanderen heeft De Vlaeminck een haat-liefdeverhouding. Vaak zitten de omstandigheden niet mee, maar wanneer hij in 1977 wint is dat wel met "een gelukje". De Vlaeminck is op pad met Freddy Maertens, die eigenlijk na een fietswissel uit de koers is gezet. Maar Maertens rijdt door en "schenkt" (weliswaar voor een bom duiten) de zege aan De Vlaeminck.

Italië grossiert in toprenners in de jaren 70 (Gimondi, Moser, Basso, Saronni, Baronchelli,...), maar toch is Roger De Vlaeminck dé toonaangevende renner in de Laars in die periode. In dienst van de mythische Brooklyn-ploeg wint hij alles wat je maar kunt bedenken in Italië: 22 ritzeges in de Giro, 2 keer de Ronde van Lombardije, 3 keer Milaan-Sanremo, 6 keer Tirreno-Adriatico en zowat alle Italiaanse semiklassiekers minstens één keer.

Toch gaat het De Vlaeminck niet altijd voor de wind. Omdat het hooggebergte niet aan hem besteed is, komt hij in de grote rondes niet echt uit de verf. In 1975 mist hij nipt het eindpodium van de Giro. De Tour is helemaal een drama. Hij staat er maar 3 keer aan de start en haalt nooit de finish. De rit naar Valenciennes is zijn enige Tourzege.

Ook een wereldtitel is een lacune op het palmares van De Vlaeminck. In 1975 kan hij in het Belgische Yvoir nauwelijks verliezen, maar door intern gekrakeel bij de nationale ploeg moest De Vlaeminck vrede nemen met de tweede plaats, na Hennie Kuiper.

Roger De Vlaeminck stamt nog uit een generatie toen de renners van januari tot december koersten. Wanneer de bladeren beginnen te vallen, ruilde De Vlaeminck zijn koersfiets voor zijn crossfiets om er in het zog van zijn broer Eric veldritten te rijden. Mét succes, want hij wordt 4 keer Belgisch kampioen en 1 keer wereldkampioen, in Melchnau.

Omdat hij zich focust op de cross is De Vlaeminck weinig op de piste te zien. Opvallend voor iemand die op de piste van Roubaix zijn grootste triomfen vierde. In 1972 neemt hij toch eens deel aan het BK baanwielrennen. Aan de zijde van Sercu - je kunt slechtere partners vinden - wordt hij Belgisch kampioen ploegkoers. Zo slaagt De Vlaeminck erin in de 3 grote wielerdisciplines Belgisch kampioen te worden.

Geboren: 24 augustus 1947

Overwinningen: 177 op de weg, 74 in het veld

Monumenten (11 stuks):

- 4x Parijs-Roubaix
- 3x Milaan-Sanremo
- 1x Ronde van Vlaanderen
- 2x Ronde van Lombardije
- 1x Luik-Bastenaken-Luik

Rondes:

- 6x Tirreno-Adriatico
- 1x Ronde van Zwitserland
- 22 ritzeges in de Giro, 1 in de Tour, 1 in de Vuelta

Kampioenschappen:

- 2x Belgisch kampioen op de weg
- 3x Belgisch kampioen in het veld
- zilver op het WK op de weg 1975
- wereldkampioen in het veld 1975