Eenzame vluchter Van Keirsbulck: "Ik heb naar mémé en pépé kunnen zwaaien"

190 kilometer reed Van Keirsbulck op kop, maar zijn liedje uitzingen tot aan de finish lukte niet. "Het was een pittig dagje. De bedoeling was eigenlijk om met een vijftal renners weg te springen, maar toen ik aanzette zag ik tot mijn verbazing niemand meegaan. Hilaire (ploegleider bij Wanty-Groupe Gobert) zei dat ik mijn tempo moest aanhouden, ook al zat ik alleen", reageert Van Keirsbulck.

Het was binnen de ploeg nochtans niet afgesproken om zelf aan te gaan. "Bij de bespreking voor de rit was er afgesproken dat ik zou meespringen met andere vluchters. Misschien was ik een beetje overmoedig met mijn aanval, maar ik verwachtte toch dat er enkele mannen gingen reageren."

Medevluchters kreeg hij niet, dus begon Van Keirsbulck aan een lange solo. Even leek hij een vrijgeleide te krijgen, maar op 15 kilometer van de eindstreep werd hij gegrepen.

Toch fleurde Van Keirsbulck een - afgezien van de tumultueuze eindsprint - relatief saaie Touretappe op. De jury beloonde Van Keirsbulck dan ook met de prijs van de strijdlust.

"Toen ik meer dan 10 minuten voorsprong kreeg, dacht ik nog even dat het kon. Ik hoopte op een misrekening van het peloton, en zette na de laatste klim nog even alles op alles. Maar toen mijn voorsprong kleiner en kleiner werd, besefte ik snel dat ik kansloos was."

"Dat deed pijn, maar het was toch ook genieten van de mensen langs het parcours. Indrukwekkend hoeveel mensen er staan."

"Ik ben ook mijn pépé en mémé een paar keer gepasseerd. Ik heb eens gezwaaid naar hen. Ik ben alleen, dus ik moet toch niets oppassen."