Simons: "Eigenlijk had ik mijn carrière al 6 jaar geleden bij PSV moeten afsluiten"

Ik ben zo lang bij Diest gebleven, tot mijn 21e, door mijn vader. Hij zei altijd: "Als het erin zit, komt het er ooit wel uit." Er was wel vage interesse, maar ik speel ook op een positie waar je als trainer niet echt wild van wordt. Als je een meer offensieve optie hebt, kies je die. Ik was een laatbloeier dus, maar daarom zeker niet slechter.

Dat was een heel fijne tijd. Het is een club waar je als jonge gast de tijd krijgt om door te groeien. Nergens heb ik meer progressie gemaakt dan bij Lommel. Alles was nieuw voor mij: de trainingen - die zwaarder waren - de tactische richtlijnen,... Een wereld ging voor mij open.

Club Brugge was al in mij geïnteresseerd toen ik nog bij Diest speelde, maar het wou eerst zien wat ik er bij Lommel van terecht zou brengen. Club is duidelijk mijn club. "No sweat, no glory", dat past bij mijn filosofie. Ik heb ook veel moeten doen en veel moeten laten om iets te bereiken.

Er was eerder ook al interesse van onder meer Schalke 04, maar ik vond dat de drie partijen zich er goed bij moesten voelen. Dat was bij PSV het geval.

Eigenlijk was het de bedoeling dat ik mijn carrière bij PSV zou afsluiten, maar coach Fred Rutten maakte in mijn voorlaatste seizoen een andere keuze en ik belandde op de bank. Ik wou in de voorbereiding opnieuw voor mijn plaats knokken om na dat seizoen dan een andere functie te krijgen bij de club. Ik hoefde dus niet weg. Tot Nürnberg op de proppen kwam. Dat was voor alle partijen de beste optie.

In de Bundesliga is iedereen top. Er zijn geen zwakke schakels in een elftal. Die Deutsche Gründlichkeit is niet overdreven. Je moet zelfs tegen de mindere teams top zijn om punten te kunnen pakken. Dat maakte het daar bijzonder.

Het voelde als thuiskomen, maar toch ook weer niet. Er was veel veranderd in 8 jaar. In positieve zin. Het is allemaal veel professioneler geworden.

De titel met Club vorig jaar was wellicht het allermooiste moment uit mijn carrière. Tot nu toe (lacht). Omdat het zo lang geleden was. En omdat het de reden was waarvoor ik terug was gekomen. Ik leef voor de prijzen.

Mijn niet-selectie voor het WK in Brazilië was geen klap. Het was even slikken, dat wel. En er had anders over gecommuniceerd kunnen worden. Maar ik had het voelen aankomen. Als ik in de schoenen van Wilmots had gestaan, had ik wellicht hetzelfde gedaan. Ik neem niemand iets kwalijk.

Op dit moment voel ik mij nog goed op het veld, dus de kans bestaat erin dat ik er nog een jaartje bij doe. Dat bekijken we op het einde van het seizoen.

Het is sowieso de bedoeling om betrokken te blijven bij Club Brugge. We bekijken nog wel in welke functie: scouting, jeugdwerking of de technische staf.