Dirk Gerlo over Daviscup: "Kroonjuweel in nood"

Herinnert u zich nog de emotionele vreugde-uitbarsting van Roger Federer eind 2014 met Zwitserland in Rijsel? Voor het eerst in zijn carrière won hij de Daviscup. Hij wiste zo de laatste blinde vlek op zijn palmares uit.

Of nog: Andy Murray, eind 2015 languit genietend op het gravelterrein in Flanders Expo toen Groot-Brittannië in Gent de allereerste keer de Daviscup won.

Of nog recenter en dus eind 2016: de tranenvloed van de sprakeloze Juan Martin Del Potro toen hij met Argentinië in Zagreb Kroatië versloeg en de beker voor het eerst naar Argentinië mocht meenemen.

Absolute topmomenten in de carrières van topsporters. Absolute topmomenten en geweldige promotie ook voor de mondiale sport die tennis is.

Maar de Daviscup, voor het eerst georganiseerd in 1900 en daarmee al 30 jaar langer op de kalender dan bijvoorbeeld de Wereldbeker voetbal, zit in een diepe crisis.

De topspelers moeten er niet echt meer van weten, tenzij het hen uitkomt. Dat is al jaren zo, maar dit jaar is het echt schrijnend.

Van de top 15 op de wereldranglijst komen dit weekend alleen Novak Djokovic en Nick Kyrgios in actie. En wees maar zeker, Djokovic zou niet gespeeld hebben als hij er in de eindfase in Melbourne nog bij zou zijn geweest.

Zo kwamen bijvoorbeeld Rafael Nadal, Milos Raonic, Kei Nishikori en dus ook David Goffin terug op hun woord om voor hun land uit te komen. Want vermoeid of licht geblesseerd, geen tijd voor voldoende recuperatie etc. etc.

Voor het standpunt van de spelers, zeker voor dat van de toppers, valt wel begrip op te brengen. Het competitieschema van de Daviscup blinkt op de al overvolle ATP-kalender absoluut niet uit qua timing.

Weekend 1 meteen na de Australian Open, weekend 2 na de dubbel Indian Wells/Miami, weekend 3 na de US Open en het finaleweekeinde zit vlak na de ATP-finales in Londen.

Komt daar bovenop dat het prijzengeld in vergelijking bijvoorbeeld met de grandslamtoernooien niet overweldigend is, dat er geen punten te verdienen zijn voor de wereldranglijst en dat de tv-uitstraling van de Daviscup de voorbije jaren zo ongeveer tot 0 is gedaald (zo is het al jaren zoeken naar nieuwe sponsors).

En weten dat je als titelverdediger amper een paar weken na de triomf al uitgeschakeld kunt worden in ronde 1 is ook niet geweldig motiverend.

De traditionele formule met thuis- en uitwedstrijden, met beklijvende vijfsetters en spanning vaak tot in de slotset van de vijfde match is fantastisch. Het maakt deel uit van de heroïek van de Davis Cup, maar het zorgt voor zoveel problemen ondertussen dat er niet langer mag gewacht worden om in te grijpen.

Zonder deelname van de toppers staat de geloofwaardigheid van de Daviscup immers op het spel. De vorige voorzitter van de Internationale Tennisfederatie (ITF), de Italiaan Ricci Bitti, wou daar niet van weten. De huidige, de Amerikaan David Haggerty wil wel gaan sleutelen.

Er ligt één en ander op tafel. Dit zijn de belangrijkste voorstellen van een werkgroep:

• Waarom geen voorbeeld nemen aan de Ryder Cup golf? Geen jaarlijkse, maar een tweejaarlijkse competitie dus. De drang om er dan bij te zijn is groter. Het evenement wordt weer een tikkeltje unieker.
• Andere optie: geen vijfsetters meer. Winst bij 2 gewonnen sets is goed voor lijf en leden van de spelers.
• Er wordt ook gedacht aan een combinatie van mannen- en vrouwencompetitie, want de Fed Cup is er minstens even erg aan toe als de Daviscup.
• Het minst geslaagde voorstel voorlopig is de organisatie van de finale(s) op een neutrale plek. Stel, je hebt Duitsland-Frankrijk in Sydney of New York. Wie gaat daar dan naar kijken?

De afzegging van niet minder dan 13 spelers uit de top 15 van de wereld is ongetwijfeld heel hard aangekomen bij de Internationale Tennisfederatie. Het is nu wachten op de reactie.

Want vergeet niet: de Daviscup is uniek. Tennissers spelen graag voor hun land, voor en met hun ploegmakkers, voor uitgelaten en passionele fans. Behouden dus wat goed is, snel sleutelen aan wat beter moet om deze landencompetitie nieuw leven in te blazen.

Dirk Gerlo

• Groot-Brittannië: Murray (ATP-1)
• Zwitserland: Wawrinka (ATP-3) en Federer (ATP-10)
• Canada: Raonic (ATP-4)
• Japan: Nishikori (ATP-5)
• Spanje: Nadal (ATP-6) en Ferrer (ATP-25)
• Kroatië: Cilic (ATP-7) en Karlovic (ATP-19)
• Frankrijk: Monfils (ATP-9), Tsonga (ATP-12) en Pouille (ATP-17)
• België: David Goffin (ATP-11)
• Tsjechië: Berdych (ATP-12)
• Australië: Tomic (ATP-32)
• Argentinië (titelverdediger): Del Potro (ATP-38)