Christophe Vandegoor na het WK cyclocross: "Er klopt iets niet"

• Goeie bandenkeuze hoort erbij, maar ik begrijp Van der Poel
• Het veldrijden is altijd een stammentwist geweest
• Alleen nog Oscar voor mannelijke bijrol

De vele lekke banden hebben het WK overschaduwd. Dat zijn de feiten. Lars Boom is zo vaak lek gereden dat hij geen reservewielen meer over had. We hebben twee jongens uit de top 10 al steppend over de streep zien strompelen met gebroken kettingen of versnellingsapparaten.

Dat is kafka. Allemaal te wijten aan de vele, te vele, kleine steentjes op de terreinen van een oude ijzerertsfabriek. Die steentjes zijn daar vorige week niet gestrooid, dus mag je ook de vraag stellen naar de verantwoordelijkheid van de organisatie. Want zo’n parcours is meerdere keren gekeurd. Men moet zonder twijfel geweten hebben wat de gevolgen konden zijn.

Maar goed, de eindstand in lekke banden tussen Van der Poel en Van Aert was 4-1. De eerste drie lekke banden heeft Van der Poel nog kunnen counteren met snelle fietswissels. De vierde niet. En net toen, iets voorbij half koers, moest het echte duel nog beginnen.

Ja, pech hoort bij de sport, dat klopt, maar we begrijpen de ontroostbare Van der Poel wel. Je kansen niet maximaal kunnen verdedigen is zuur. Anderzijds hoort het maken van een bandenkeuze ook tot het tactische spel en daar heeft de clan-Van Aert aan het langste eind getrokken.

Helemaal toeval kan dat niet zijn. En toch even benadrukken: Van Aert is nog maar 22 jaar en is al twee keer wereldkampioen. Dat staat voor eeuwig op de erelijst. 

Het veldrijden leek vorige week op een stammentwist. Dat is altijd het geval geweest. De sport leeft van duels. Liboton-Stamsnijder, Vervecken-De Clercq, Nys-Wellens, Nys-Albert en nu dus Van Aert-Van der Poel.

Twee toppers die fietsen op het scherp van de snee om de absolute koning te zijn van een sport die in Vlaanderen de ideale wintersport voor velen lijkt te zijn. Waar twee ploegleiders die samen successen hebben geboekt - Niels Albert en Christoph Roodhooft - nu elk in een ander kamp staan.

Dus het gaat om een wereld die zo klein is dat iedereen wel eens met iedereen heeft samengewerkt en uit elkaar is gegaan. Met intriges, openstaande rekeningen en uitvergrote uitspraken. Dus ja, clans die tegenover elkaar staan.

Maar de voorbije weken zijn in zekere zin wel tekenend geweest voor het niveau: we gaan niet alles opnieuw oprakelen, maar zo'n kleine sport kan nooit zo belangrijk worden dat renners elkaar openlijk gaan aanvallen en afrekenen op karaktereigenschappen. Zoals Van Aert met Pauwels heeft gedaan. Dan moet iemand het overzicht bewaren en ingrijpen, maar dat is niet gebeurd.

Het seizoen is nu zo goed als afgelopen. Ik onthoud de dominantie van de grote twee, Van Aert en Van der Poel. Met een licht overwicht voor de Nederlander in de beginperiode van het seizoen en daarna een inhaalbeweging van de Belg.

Van Aert en Van der Poel hebben bij momenten voor knappe duels gezorgd die konden begeesteren, zoals in Gieten en Hamme. Zuiver sportieve duels. Door hun hoge niveau kunnen hun tegenstanders alleen nog een Oscar voor de beste mannelijke bijrol behalen. Is dat erg voor de sport? Voorlopig niet, denk ik, ook al is de publieke belangstelling hier en daar toch afgenomen. Dat heeft wellicht veel te maken met het afhaken van Sven Nys.

Puur sportief zou ik toch ook de wereldtitel van Sanne Cant willen onthouden. Zuiver sportief haar eeuwige kwelduivel Marianne Vos kunnen verslaan: mooi. En Wout van Aert heeft andermaal bewezen dat hij sterk in het hoofd is, geen slechte eigenschap voor een topsporter. Maar wat nu gebeurd is in Luxemburg laat ergens een zure en wrange smaak na. Op alle vlakken en dat is jammer. Er klopt iets niet wanneer het woord janker een leidmotief wordt. Er klopt iets niet wanneer renners elkaar pakken op karaktereigenschappen...