Raes: "Scifo was te vergelijken met Kevin De Bruyne"

Ik heb Scifo voor het eerst gezien op de ploegvoorstelling van Anderlecht. Toen viel hij al op door zijn zwart haar, zijn elegantie en zijn gesluierde blik. Omdat hij zo goed was zat hij al op zijn 16e of 17e in de A-kern, maar toen kende niemand hem.

Een paar weken later stond hij al in de ploeg en speelde hij een aantal fantastische matchen. Ik herinner mij een wedstrijd tegen Spartak Moskou in de UEFA Beker. De match werd gespeeld in Kiev en hij was echt fenomenaal. Hij was 17 jaar en dirigeerde het middenveld. Anderlecht speelde dat seizoen meteen de finale en dat in zijn eerste seizoen.

Zijn beste periodes waren zeker zijn beginperiodes bij Anderlecht en daarna bij Auxerre. Daar was hij echt van het niveau Hazard, de beste speler van de Franse competitie.

Mijn allerbeste herinnering is misschien zijn doelpunt in 1990 tegen Uruguay (foto). Een afstandsschot dat leidde tot 3-1-winst. Dat was toen een beetje de reconciliatie met Rik De Saedeleer. Toen zat hij echt op zijn top.

Technisch was hij fantastisch sterk, maar veel mensen vergeten dat hij ook fysiek heel sterk was. Scifo kon alles: aanvallen, verdedigen, koppen, scoren met links, met rechts en hij had een goede tackle en een enorm loopvermogen.

Scifo was echt een straffe gast. Daar zouden ze nu veel geld voor geven. Een beetje De Bruyne, maar die heeft een iets groter loopvermogen. Scifo was technisch nog iets fijner misschien.

Het enige minpunt: hij zag het niet altijd even snel. Hem werd wel eens verweten te lang met de bal te lopen. Als hij dat ook zou gekund hebben, was hij absolute wereldtop.

Je kon hem altijd de bal geven. Hij deed er altijd iets goeds mee. Misschien had hij een paar keer een blessure op het verkeerde moment, maar dat geldt voor iedereen.

Voor mij behoort Scifo zeker tot de top tien aller tijden in België, met ook Ceulemans, Van Moer, Van Himst en Coppens. Hij was geen noeste Flandrien zoals Ceulemans, maar had wel grote fysieke kwaliteiten en was in duels harder dan je zou verwachten. Hij kon echt wel in dienst spelen.

Scifo brak bij de nationale ploeg door in 1984, het jaar dat een aantal spelers van Standard, zoals Gerets, Meeuws en Preud’homme, ontbrak door het omkoopschandaal met Waterschei. Daarom namen ze een aantal jonge spelers mee: Georges Grün en Scifo.

Die speelde op het EK 1984 zijn eerste match. Scifo viel meteen op en werd als 17-jarige vergeleken met Platini en Cruyff. Hij was de grote revelatie. Daarna is hij een beetje weggezakt in dat toernooi.

In 1986 groeide de kritiek. In het begin van dat WK draaide het helemaal niet. België verloor 1-0 van Mexico. De tweede match tegen Irak won België met 2-1, maar Scifo liep veel met de bal. Rik De Saedeleer zei toen: “als ik nu een geweer had, ik schoot hem dood”. Na twee jaar waarin hij alle lof kreeg, zwol de kritiek dat hij niet snel en efficiënt speelde aan. Daarna is het toernooi omgeslagen. Scifo scoorde tegen Rusland en de kritiek verdween weer.

Op het WK 1998 was er nog een conflict, nu met Leekens. Het begon al in de aanloop naar dat WK, omdat hij had afgezegd voor een oefenmatch. Leekens wou hem daarom niet meenemen, maar Scifo had een grote aanhang en ook een aantal sponsors, zoals een schoenenmerk, hebben druk gezet om hem mee te nemen.

Hij ging uiteindelijk mee. België speelde op dat WK drie keer gelijk. In de laatste match werd hij vervangen en dat heeft hij Leekens altijd kwalijk genomen. Dat is nooit meer goedgekomen. Dat WK was eigenlijk ook een beetje het einde van zijn carrière.

In totaal heeft hij 4 WK’s gespeeld. Maar de zweem van kritiek bleef altijd. Mensen zeggen vaak dat hij een week persoon is. Vooral dat hij mentaal te zwak was, maar dat vind ik niet. Dat komt misschien door zijn dromerige blik, maar je moet hem niet onderschatten. Hij heeft ooit zijn broer verloren bij een ongeluk met een vorkheftruc. Dat heeft hem erg geraakt.

Zijn vader was ook heel belangrijk. Toen hij problemen had bij Bordeaux, mocht zijn vader op een bepaald moment niet meer binnen in het stadion. Dat terwijl Scifo een echte familieman was. Op dat gebied heeft hij wel wat tegenslagen gehad.

Hij is een sympathieke jongen, maar je mag hem zeker niet onderschatten. Hij zegt niet veel, maar als hij een interview geeft, dan komt hij ook wel uit zijn kot. Ondanks zijn zachte blik, stond hij toch op zijn strepen. Op zijn manier liet hij altijd zijn gedacht blijken.

Ik denk dat het hem wel pijn doet dat hij bij Anderlecht nooit is binnengehaald om een trainersfunctie uit te oefenen.

Frank Raes