Wuyts: "Eric De Vlaeminck was een crosspoëet, maar mentaal kwetsbaar"

Michel Wuyts kreeg meteen de vraag voorgeschoteld of Eric De Vlaeminck de beste veldrijder aller tijden was. "Tot Sven Nys kwam, bestond die discussie niet. En nu zal het nog kampen zijn. Maar laat dat op de dag van het overlijden misschien in het midden."

Wuyts weet wel waarin De Vlaeminck de allerbeste was: "Als acrobaat was Eric De Vlaeminck duidelijk sterker. Als pieker naar WK's ook. Dat is duidelijk bewezen."

"Laten we zeggen dat in de globaliteit Nys meer crossen gewonnen heeft en door de evoluerende tijd Superprestiges en Wereldbekers gewonnen heeft. Dat kon Eric De Vlaeminck niet, omdat die eenvoudigweg niet bestonden."

"Als persoonlijkheid zit Nys wel vaster in zijn vel en is minder kwetsbaar en dus groter."

De Vlaeminck was de mentor van Sven Nys, die hem daarvoor nog steeds erkentelijk is (zie lees ook). "In plaats van verschillen zijn er vooral veel gelijkenissen tussen Nys en De Vlaeminck."

"Dat acrobatisch vermogen heeft Nys ook wel. Het is Eric De Vlaeminck die als eerste zo weinig mogelijk van de fiets komt en dus ook over balken springt. Nys heeft dat van hem overgenomen en geleerd."

Wuyts ziet wel nog iet wat de twee onderscheidt: "Laten we stellen dat Nys gulziger was. De Vlaeminck kon leven met 15 overwinningen per seizoen. Nys wilde overal winnen en de organisatoren leveren waar ze voor betaalden. Die wilde naar 25 à 30 overwinningen gaan."

Het einde van De Vlaemincks carrière werd overschaduwd door drank en doping. "Dat moeten we vandaag zeker niet vergeten. Het leven gaat over hoge bergen, maar ook door diepe dalen. En dat was vooral bij Eric het geval in het laatste deel van zijn carrière."

"Hij kon moeilijk met tegenslagen om en was dan ook snel verslaafd. Het begint met de dood van Jean-Pierre Monseré, die als wereldkampioen overleed op zijn 21e in een koers in Retie. Hij heeft daar een enorm schuldcomplex aan overgehouden, omdat hij samen met zijn broer Jean-Pierre overhaald heeft om toch maar mee te doen in Retie."

"Hij ziet ook in het begin van de jaren 90 zijn zoon sterven op het BK. Die glijdt als het ware weg uit het leven in zijn armen. Dan moet hij ook aan de medicatie."

"Hij ziet Paul Herygers wereldkampioen worden in 1994, zijn eerste wereldtitel als bondscoach. Dan krijgt hij ook weer mentale problemen. Die kwetsbaarheid was nu eenmaal eigen aan hem."

"Maar desondanks vond ik hem een zeer warme en mooie persoonlijkheid en een creatief mens. Hij was een beetje een crosspoëet. Hij was ook goed in taal. Hij heeft ook een paar keer aan mijn zijde gezeten als cocommentator en daar had je heel veel aan."