Jean-Michel Saive beëindigt zijn internationale carrière: "Ik heb genoeg gegeven"

Jean-Michel Saive, die zich in 1985 op zijn 15e met een eerste Belgische titel aan de top van het vaderlandse tafeltennis vestigde, speelde een indrukwekkend palmares bij elkaar. Zeker in het midden van de jaren 90 was de Belg met de opgerolde short wereldtop. 

Saive prijkte bijna twee jaar (welgeteld 515 dagen) op de eerste plaats van de wereldranking en werd Europees kampioen in 1994. Hij won dat jaar ook het Europese Top 12-toernooi en werd uitgeroepen tot Sportman van het Jaar, net als in 1991 overigens.

Saive schopte het één keer tot in de WK-finale, die hij in Göteborg verloor van de Fransman Jean-Philippe Gatien. Op de Olympische Spelen was een kwartfinale in 1996 zijn beste resultaat. Toen mikte hij wel hoger.

Saive nam uiteindelijk zeven keer deel aan de Spelen. Hij was er al bij in Seoel 1988 en droomde ervan om zich ook nog voor Rio te plaatsen. "Liever een seizoen te veel spelen, en dat weten, dan één te weinig", zei hij altijd. Maar Rio gaat dus uiteindelijk niet door.

Jean-Michel Saive werd de afgelopen jaren voorzitter van zowel de atletencommissie van het BOIC als die van het Europees Olympisch Comité. In oktober 2014 werd de huidige nummer 164 van de wereld ook raadgever van de minister van Sport van de Franstalige gemeenschap, René Collin.

"Mijn hoofd en lichaam kunnen het niet meer 100% opbrengen om alles op die Spelen in Rio 2016 te zetten", zei Saive vanmiddag op zijn persconferentie. "Ik heb genoeg gegeven, jarenlang 100% en meer."

"Zeven Olympische Spelen, dat is al fantastisch. Het is helemaal niet zo gemakkelijk om je überhaupt voor de Spelen te kwalificeren, en al zeker niet op je 46e. Miljoenen atleten proberen het elke vier jaar, een beperkt aantal is uitverkoren", zegt Saive.

"Het was even emotioneel om mijn afscheid zo in het openbaar aan te kondigen, maar het is tegelijkertijd een opluchting dat de druk wegvalt. Ik zal nog wel op clubniveau spelen, maar zal meer tijd kunnen vrijmaken voor andere dingen dan tafeltennis."

Wat was voor hemzelf het hoogtepunt in een loopbaan van 32 jaar? "Dat ik nummer 1 van de wereld was in een sport die door Chinezen gedomineerd werd en wordt, vind ik mijn grootste realisatie. Het meeste spijt heb ik dan weer van het feit dat ik geen medaille heb kunnen bemachtigen op de Olympische Spelen, de enige lacune op mijn palmares als het op medailles aankomt."

"Ik ben blij met zo'n lange carrière zonder zware blessures. Wat ik het meeste zal missen? De voorbereiding op een groot toernooi en de sfeer op zo'n toernooi, de druk ook. Maar zoals eerder gezegd: het is ook leuk dat die druk nu wegvalt. Ik mag dan wel al 46 zijn, ik ben nog jong genoeg om iets anders te gaan doen in het leven."