Controverse op het WK: heibel tussen landgenoten

Joaquim Rodriguez steekt in Firenze een hand uit naar de wereldtitel, maar in de achtergrond laat Alejandro Valverde zijn toenmalige ploegmaat bij Movistar Rui Costa rijden. De Portugees haalt Rodriguez bij en klopt hem in de sprint.

Achteraf kunnen Rodriguez (zilver) en Valverde (brons) elkaar met moeite in de ogen kijken. Op het podium kan Rodriguez zijn tranen niet meer bedwingen om de gemiste kans.

In Valkenburg wil Oscar Freire afscheid nemen met een vierde wereldtitel, dat zou een record zijn. Hij rekent op de steun van Contador, Rodriguez en Valverde.

Het Spaanse plan is om Freire over de Cauberg te helpen, maar Valverde probeert met een jump naar de ontsnapte Gilbert te rijden. Valverde pakt nog maar een keer brons, Freire wordt tiende en gaat na de race boos verhaal halen bij Valverde.

In de finale van het loodzware WK in Agrigento komt een kopgroep van 7 renners voorop. De Fransen Luc Leblanc en Richard Virenque, ploegmaats bij Festina, spreken af om om beurt aan te vallen.

Maar Leblanc lapt die afspraak meteen aan zijn laars en kan uiteindelijk solo naar de regenboogtrui fietsen. Het leidt tot een breuk tussen Virenque en Leblanc, die Festina verlaat.

Op de lastige aankomststrook in Goodwood probeert de Amerikaan Jonathan Boyer weg te rijden uit het uitgedunde peloton. Op zo'n 500 meter van de finish heeft hij een kleine kloof, maar dan versnelt zijn landgenoot Greg LeMond.

LeMond neemt Guiseppe Saronni mee in zijn spoor als hij de kloof op Boyer dicht. De Italiaan zegt dank u en snelt naar de regenboogtrui, Boyer voelt zich verraden.

"Ik dacht niet dat Boyer kon winnen", zei LeMond na de race. "En ik wou ook niet dat hij won. Hij is geen vriend van mij en is ook geen renner om wereldkampioen te worden." Een jaar later kroont LeMond zich tot de eerste Amerikaanse wereldkampioen.

Roger De Vlaeminck is dé favoriet op het WK in eigen land, in Yvoir. Maar de sterke Belgische ploeg toont barsten en dat buit Hennie Kuiper uit. Wanneer de Nederlander aanvalt, rijden de andere Belgen niet "voluit" en De Vlaeminck wordt tweede op 18 seconden.

Onder anderen Lucien Van Impe zet De Vlaeminck een hak. ""We zijn niet met zijn elven, maar met 10,5", maakte ik een flauw mopje over de kleine gestalte van Van Impe." Van Impe geeft in Belga Sport toe dat hij daarom niet voluit gewerkt heeft.

In Barcelona rijden vier renners richting de finish: de Italiaan Gimondi, de Spanjaard Ocaña en de Belgen Eddy Merckx en Freddy Maertens. Merckx en Maertens spreken af dat Maertens de sprint zal aantrekken.

Maar wanneer Maertens dat doet, blokkeert Merckx en Gimondi gaat lopen met de wereldtitel, Maertens wordt nog tweede. Achteraf vliegen de verwijten over en weer tussen Maertens en Merckx.

De eerder geloste Rudi Altig ontsnapt op de Nürburgring uit een favorietengroep waar de Franse rivalen Jacques Anquetil en Raymond Poulidor elkaar het wit uit de ogen kijken.

Anquetil, een goeie vriend van Altig, weigert zelfs op het podium te komen na de wedstrijd. Hij krijgt de hele Franse pers over zich heen, omdat hij Altig aan de overwinning zou geholpen hebben.

Rik Van Looy is de gedoodverfde favoriet op het WK in Ronse. In de massasprint lijkt hij ook te winnen, maar Benoni Beheyt is sneller. Beheyt moet zich zelfs een beetje afduwen om overeind te blijven.

Beheyt krijgt de woede van het publiek over zich heen en moet zelfs door de politie ontzet worden. Beheyt beleeft weinig plezier aan zijn wereldtitel en op zijn 26e zet hij er een punt achter.

In Zürich rijdt Marcel Kint op kop. De jonge Rik Van Steenbergen gaat met de Zwitser Knecht in zijn wiel op zoek naar zijn landgenoot. Die Zwitser neemt zelfs niet over.

Terwijl beide Belgen onderhandelen over de waarde van de regenboogtrui sluipt Knecht weg. Kint gaat nog in de achtervolging, maar kreeg nog een slag van een toeschouwer. Van Steenbergen was de gebeten hond en mocht twee jaar niet deelnemen aan het WK.

In 1928 in Boedapest werd het tweede WK gehouden. De Italianen hadden een jaar vroeger het hele podium bezet en hadden ook nu de grote favorieten in hun gelederen: Alfredo Binda en Constante Girardengo.

Die twee gunnen elkaar niets en weigeren samen te werken in de achtervolging op de ontsnapte Georges Ronsse. Binda en Girardengo geven zelfs op en worden nadien geschorst door de Italiaanse bond.