Ga naar de inhoud

F1 blog Sammy Neyrinck: "Woooohooo wereldkampioen"

 ma 24 november 2014 13:54
Voor Lewis Hamilton is het de tweede wereldtitel.
F1-volger Sammy Neyrinck heeft in zijn blog over de kersverse wereldkampioen Lewis Hamilton. "Dé ster van het moment aan het firmament der autosport. In de hoogbejaarde ogen van F1-paus Bernie Ecclestone is hij in het nieuwe millennium de perfecte ambassadeur voor zijn keurmerk."

Het doek is gevallen. Eindelijk weten we het. Na negentien Grote Prijzen. Na 5790,971 wedstrijdkilometers. Na een wereldkampioenschap dat acht maanden heeft geduurd. Het is dus Lewis Carl Davidson Hamilton geworden. Verdiend. Meer zelfs. Oververdiend. En in stijl. Want haast foutloos het hele jaar door.

Aan de vooravond van de afsluitende Grand Prix had hij nog gezegd dat hij alleen de oorlog wou winnen. Maar hij glorieerde ook in de laatste veldslag op het Yas Marina Circuit in de oliestaat Abu Dhabi.

Was het spannend? Ja. Was het een spektakelstuk? Neen. Ondanks een zinderend begin bij zonsondergang. En een emotioneel einde onder kunstlicht. Dus blik ik met gemengde gevoelens terug op deze zogenaamde Grand Final die er eigenlijk nooit één was.

Vooraf werd alles nog aangekondigd als de ultieme wedstrijd in de woestijn of ‘Desert Duel’, zo je wil. Maar nog voor de eerste bocht viel ook deze GP uiteindelijk al in een definitieve plooi. Na een perfecte start van Hamilton. En de achtste keer op elf pogingen dat rivaal Nico Rosberg zijn polepositie niet wist te verzilveren.

Tot overmaat van ramp volgde dan die duivelse mechanische pech bij Rosberg en mochten alle mogelijke scenario’s in zijn voordeel verticaal worden geklasseerd.

Achteraf was hij één van de eersten om Hamilton uitvoerig te feliciteren. Ik weet niet of het omgekeerd ook zo zou zijn gegaan. In het geval dat Rosberg wereldkampioen was geweest. Want hij was echt wel groot in het verlies. Tegelijk ook slim bekeken, want tot nader order blijft hij nog een tijd ploegmaat van Hamilton. Hou je vrienden dicht bij je, maar je vijanden dichterbij. Nietwaar?

Hammertime

"Woooohoooo, wereldkampioen!", weerklonk vol ongeloof over de teamradio van Hamilton bij het vallen van de zwart-wit geblokte vlag. Achteraf noemde hij het de mooiste dag in zijn leven. Met nog wat meer zin voor overdrijving vertelde hij dat het voelde alsof het nog maar zijn eerste wereldtitel was.

Het is hem allemaal gegund. Zeker puur op basis van de cijfers. Wie meer dan de helft van alle wedstrijden wint, mag zich de enige echte nummer één noemen. Wie in negentien races maar drie keer niet op het podium staat, en dat telkens omwille van een panne of een aanrijding, des te meer.

In 2007 en 2010 greep Hamilton twee keer net naast de wereldtitel. Nu was het dus voor de tweede keer ‘Hammertime’. En allicht heeft die ervaring van ‘toen net niet’ nu de doorslag gegeven.

Bij Mercedes volgt Hamilton zowaar pionier Juan-Manuel Fangio op die in 1955 voor het laatst wereldkampioen werd in een Zilverpijl. Een enorm grote eer. En voor het eerst in meer dan vier decennia slaagt een Brit er nog eens in om meer dan één keer wereldkampioen te worden.

Sir Jackie Stewart was de laatste die daar in slaagde begin de jaren zeventig van de vorige eeuw. Met bekroningen in 1969, 1971 en 1973.

Hamilton komt nu ook in het exclusieve kransje terecht van tweevoudige wereldkampioenen: Alberto Ascari, Graham Hill, Jim Clark, Emerson Fitipaldi, Mika Hakkinen en Fernando Alonso. Hamilton is wel één van de weinigen die zoiets verwezenlijkt bij twee verschillende teams. En maar negen andere kleppers hebben nog meer titels achter hun naam staan. Wedden dat Hamilton weldra nummer tien wordt?

Hoogtes en laagtes

Wat gaan we ons over enkele jaren nog herinneren van het voorbije F1-seizoen? Zeker de lange titelstrijd tussen uiteindelijk maar twee kanshebbers. Twee ploegmaten die domineerden door quasi altijd met ongehavende wapens te strijden. Met als resultaat toch wel enkele beklijvende Grands Prix.

Met stip was er die in Bahrein in het begin van het jaar. Hamilton excelleerde misschien nog het meest tijdens zijn onverhoopte remonte in eigen land, Groot-Brittannië, gevolgd door een zegereeks van vijf op een rij in Italië, Singapore, Japan, Rusland en de Verenigde Staten. Voor Rosberg waren dat ontegensprekelijk zijn triomfen in Monaco, Duitsland en Brazilië.

En wat zullen we later misschien ook nog niet vergeten zijn? Dat de F1 voortaan nooit meer klonk als tevoren. Dat zeker. En wie weet de doorbraak van de Australiër Daniel Ricciardo. In mijn ogen de revelatie met memorabele inhaalmanoeuvres op de Hungaroring en Autodromo Nazionale di Monza.

Een eervolle vermelding, tot slot, krijgt de Fin Valtteri Bottas die met zes podiumplaatsen werkgever Williams-Mercedes aan de op twee na grootste prijzenpot meehielp in het constructeurkampioenschap. Achter Mercedes en Red Bull-Renault.

Tot zover de hoogtepunten. Maar bij hoogtes horen helaas ook laagtes. Over het (nakende) bankroet van renstallen Caterham en Marussia is het laatste woord wellicht nog niet geschreven. Maar het absolute dieptepunt was de horrorcrash van de Jules Bianchi in Suzuka. Gelukkig gaat het al ietsje beter met de talentrijke Fransman. Hopelijk komt alles weer goed.

Go Stoff

Nog een laatste keer terug naar Hamilton. Dé ster van het moment aan het firmament der autosport. In de hoogbejaarde ogen van F1-paus Bernie Ecclestone is hij in het nieuwe millennium de perfecte ambassadeur voor zijn keurmerk.

En dat niet alleen met de huidskleur van Hamilton in het achterhoofd. Maar op die manier spreekt hij wel een miljoenenpubliek aan. Zo pragmatisch is Mister E. wel.

Wat vooral telt is dat dit heerschap een geboren winnaar is die geen enkel duel uit de weg gaat. En het is dat wat de "die hard" fan wil zien. Mano à mano. Wiel tegen wiel.

Maar het lijdt geen twijfel dat de F1 dringend een boost nodig heeft. Om niet te moeten schrijven: zieltjes winnen. Want er zijn teveel volgers afgehaakt. En ik vrees dat er niet veel beterschap op komst is. Toch zeker niet in het eerste deel van 2015. Met ongewijzigde reglementen en weinig voorspoedige verschuivingen bij de topteams.

Chauvinistisch als we meestal niet of te weinig zijn, laat ons dan toch vooral duimen dat onze landgenoot Stoffel Vandoorne er in slaagt om het wereldkampioenschap ooit weer wat meer Belgische kleur te geven. Als kersvers vicekampioen in de GP2-opstapklasse is hij nu helemaal klaargestoomd voor het grote werk.

Met de allereerste Vlaamse rijder aan de start van een officiële GP F1 zou de interesse aan onze kant van de taalgrens alvast gestadig moeten groeien. Dat kan niet anders. Ik hou u met graagte op de hoogte… Go Stoff’!

Sammy Neyrinck