Sammy Neyrinck: "Zelden zo diep onder indruk geweest"

Zelden ben ik zo diep onder de indruk geweest van de nasleep van een Grote Prijs Formule 1. Toch zeker niet de laatste twintig jaar, als je begrijpt wat ik bedoel.

Na die gitzwarte bladzijde begin mei 1994 in Imola (foto) gaat 5 oktober 2014 jammer genoeg ook voor altijd geboekstaafd worden als een donkere dag in de autosportgeschiedenis. Niet zozeer door het dodelijke motorongeval van F1-rijder Andrea de Cesaris (1959-2014) in Rome, maar omwille van wat de Fransman Jules Bianchi is overkomen in Suzuka...

Het is des mensen dat er nu in alle richtingen beschuldigende vingers worden gewezen en een cavalcade van (on)gefundeerde vragen volgt. Ikzelf wil hier absoluut niet de ramptoerist spelen, maar enkele bewegende beelden van Bianchi’s ongeval zouden veel verklaren. En die beelden bestaan.

Sta me daarom toe te beginnen met de meest brutale vraag. Treft Bianchi zelf enige schuld? Ik vrees van wel, maar zelf kan hij dat nu moeilijk bevestigen of ontkennen. Had de safety-car niet meteen na de schuiver van Adrian Sutil moeten tussenkomen? Was de zichtbaarheid eigenlijk nog voldoende door de neerslag en de invallende duisternis? En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ongeluk. Het woord zegt het zelf. Dit was een speling van het noodlot. En daar is moeilijk iets tegen te beginnen. Hoe kan het anders dat Bianchi zijn Marussia MR03 met net geen 260 km/u een doodsmak kan maken tegen een takelende bulldozer? Mocht er iemand zin hebben om die kansberekening uit te voeren, ga gerust uw gang.

Misschien had deze doorregende Grand Prix op dat moment van de dag niet mogen doorgaan? Al de hele voorafgaande week volgde de ene onheilspellende tijding na de andere over Tyfoon Phanphone die het land van de rijzende zon zou teisteren.

En toch wou multinational Honda, als promotor van deze GP en eigenaar van de Suzuka International Racing Course, per se het tijdstip niet vervroegen. Naar verluidt vooral om allerlei praktische redenen waarbij de commerciële belangen kennelijk groter waren dan alle andere.

Hadden de rijders overigens niet zelf moeten weigeren om te racen? Zoals Niki Lauda dat deed in 1976. Ook in Japan. Of Alain Prost in 1989. In Australië. Maar waarom zou je dat nog moeten doen anno 2014? In de overtuiging dat F1 niet meer levensgevaarlijk is. Het is te hopen dat Bianchi dit ooit nog kan beamen.

Sinds Roland Ratzenberger (1960-1994) en Ayrton Senna (1960-1994) is er gelukkig geen enkele actieve rijder meer verongelukt in de koningsklasse van de autosport. In 2000 viel er in Italië helaas wel een brandweerman te betreuren. Een jaar later een baancommissaris in Australië.

Nog minder geweten is misschien dat sindsdien ook de Brit John Dawson-Damer (1941-2000), de Oostenrijker Fritz Glatz (1943-2002), de Spaanse Maria di Villota (1980-2014) en de Brit Denis Welch (1945-2014) het leven lieten na een ongeval met een F1-bolide. Maar nooit tijdens een officiële GP. Geen enkele sporttak heeft de voorbije twee decennia zo hard geïnvesteerd in veiligheid. Cynici beweren zelfs te hard.

Feit is dat een rijder in de open cockpit van zijn laagvlieger nog altijd zeer kwetsbaar is aan zijn gehelmde hoofd. Er zijn genoeg recente voorbeelden van stervelingen die van heel veel geluk mogen spreken.

Ik denk spontaan aan de springveer die Felipe Massa zijn vizier op een haar na mistte op de Hongaroring in 2009 (foto). Of Fernando Alonso die twee jaar geleden net niet werd onthoofd door de Lotus-Renault van Romain Grosjean in La Source op Spa-Francorchamps.

De GP F1 van Japan kreeg dit jaar een zodanig grote anticlimax en wrange nasmaak dat al het sportieve en extrasportieve nieuws terecht compleet naar de achtergrond verdween. Dus ook de straffe prestatie van jonkie Max Verstappen. 

Zeventien jaar geleden geboren in Hasselt en nu een twaalfde tijd in zijn eerste vrije training. Of de transfer van viervoudig wereldkampioen Sebastian Vettel van Red Bull Racing naar Ferrari. Dat Vettel ooit zijn trouwe nest ooit zou verlaten, had ik wel verwacht. Maar niet nu.

Vettel gaat dus de komende drie jaren een oude jongensdroom in vervulling zien gaan. In navolging van zijn groot idool Michael Schumacher. Vraag is nu of Vettel dezelfde "Gründlichkeit" als "Schumi" kan verkrijgen in de spaghettichaos die er nu heerst binnen de Scuderia. En of de Rus Daniil Kvyatt zomaar de leemte kan vullen die Vettel toch ook achterlaat bij Red Bull.

Iemand anders kan intussen nog een ultieme stoelendans veroorzaken: Fernando Alonso. Het grootste gerucht doet de ronde dat hij terugkeert naar McLaren waar vanaf volgend jaar Honda de nieuwe motorenleverancier wordt. Hopelijk heeft zijn keuze geen al te grote gevolgen voor onze landgenoot Stoffel Vandoorne die nu test- en reserverijder is bij McLaren.

En dan heb ik het nog niet over de regenrace zelf gehad. Maar daar wil ik kort over zijn. Ja, de Red Bull’s zorgden voor heel wat spektakel en hét inhaalmanoeuvre kwam van Lewis Hamilton die buitenom voorbij Nico Rosberg ging. Net als Kimi Räikkönen in 2005 langs Giancarlo Fisichella.

Het leverde Hamilton nu wel zijn achtste overwinning van het seizoen op. En Rosberg de achtste tweede plaats en een zoveelste mentale tik. Maar ook de achtste één-twee voor werkgever Mercedes dat in de volgende GP al zeker kan zijn van de constructeurtitel. Maar onder de rijders is het kampioenschap nog lang niet beslist. No way.

De strijd die nu het meest primeert is die van Jules Bianchi. Het stond in de sterren geschreven dat hij ooit voor Ferrari zou racen. Hij is er niet voor niets al jaren testrijder. Zijn grootoom, en onze landgenoot, Lucien Bianchi verongelukte op 34-jarige leeftijd tijdens testen voor de 24 uur van Le Mans in 1969. Laat ons duimen dat Jules Bianchi zijn ongeval overleeft en snel weer helemaal de oude wordt. Ik ben geen pessimist of specialist ter zake, maar ik acht die kans vrij klein. Hopelijk heb ik keihard ongelijk.
 

Sammy Neyrinck.