F1 in Francorchamps: oog om oog, tand om tand

‘Thank you #Belgium! Thank you #Wallonia! Thank you @F1!’ Het zou zomaar een bericht op een sociaal medium kunnen geweest zijn van een diehard fan, onderweg naar huis na afloop van de Grand Prix de Belgique in Spa-Francorchamps.

Want wat een wedstrijd was het. Alweer. Hoe onwennig het hybride motorengeluid ook klonk door onze Ardennen, dit was propaganda voor "le nouveau F1".

Deels ook omdat de weergoden dat ene welbepaalde lapje grond voor de zoveelste keer omtoverden tot hun favoriete speeltuin. De kwalificaties werden dan ook zoals verwacht van begin tot eind op een nat wegdek afgewerkt.

En ja, Mercedes parkeerde zich weer prominent bovenaan de tabel. De elfde keer op twaalf sessies dit seizoen. En voor de zevende keer al was Nico Rosberg de "numero uno".

Misschien wel het meest opvallend was dat hij meer dan twee seconden sneller was geweest dan de nummer drie en zeker in de F1 zijn dat eigenlijk lichtjaren. Sinds de kwalificaties voor de GP van Monaco in 1988 (!) was het tijdsverschil tussen de eerste en de derde nooit nog zo groot.

Soit. Bijna niemand twijfelde aan het feit dat een bolide met een driepuntige ster als keurmerk ook nu zou schitteren op het mooiste racecircuit ter wereld. Maar het was wel al sinds de GP van Canada geleden dat er twee Zilverpijlen op de eerste rij mochten postvatten en toen draaide het helemaal anders uit.

Typisch was dan ook het psychologische steekspelletje van Lewis Hamilton, die beweerde dat de tweede startplaats beter was dan de poleposition van Rosberg.

En hij kon het weten. Vorig jaar vertrok hij in Spa vanop de pole, maar won hij niet. En in 2010 startte hij vanop de tweede plaats en won hij wel. Uiteindelijk de enige keer in ons land.

Het klopt dat hij in 2008 ook helemaal vooraan vertrok en op het podium uitbundig triomfeerde als winnaar, maar nadien kreeg hij alsnog 25 seconden straftijd aan zijn broek na een felbevochten duel in de slotronden met Kimi Räikkönen.

Deze GP van België gaat allicht niet de geschiedenis in als die met één van de kortste rijdercarrières ooit. Voor André Lotterer met name. Een Duitser die opgroeide in Nijvel en na welgeteld één rondje alweer aan de kant stond.

Alleen het avontuur van de Italiaan Marco Apicella was begin de jaren tachtig nog net iets korter. Voor hem zat het er al op in de eerste bocht.

Op welk vlak was de F1 in Francorchamps dit jaar nog historisch? Gaan we ons weldra nog het beklijvende eregevecht herinneren tussen Vettel, Button, Alonso en Magnussen? Of dat u de Fin Valtteri Bottas stilaan de "coming man" mag noemen na vier podiumplaatsen op vijf races?

Neen, het wordt de race met de moedwillige aanrijding van Rosberg tegen Hamilton. Bij de tweede passage door de chicane "Les Combes" zag elke ooggetuige dat de ene de andere geen duimbreed wou toegeven. Met alle gevolgen vandien. Dit was een regelrechte oorlogsverklaring. En de publieke inquisitie kon beginnen.

Het veelvuldige boegeroep richting Rosberg op het podium was overdreven. Het toonde vooral aan dat er weer veel Britten massaal de oversteek naar België hadden gemaakt. Na afloop kon je er ook niet naast kijken op de E40 richting kust. Ontelbaar veel auto’s met het stuur aan de verkeerde kant...

Rosberg onderging intussen berouwvol het hoongelach en ondervond aan den lijve dat hij momenteel geen grote achterban heeft.

Met een Finse wereldkampioen als vader en een hele jeugd in het mondaine Monaco hebben ze in Duitsland misschien wel een punt, maar wacht maar tot hij zelf ooit de wereldtitel wint. Dan zullen ze hem daar ongetwijfeld wel in de armen sluiten.

Zijn grote bazen bij Mercedes klonken achteraf overigens bijzonder streng en vooral onomwonden. Wat Rosberg had mispeuterd nog geen maand na zijn contractverlenging , was voor hen een ontoelaatbaar horrorscenario. In het begin van de race een collega willen voorbijsteken met het mes tussen de tanden is volgens hen "not done".

29 punten. Dat is nu weer het verschil tussen Rosberg en Hamilton in de jacht om het wereldkampioenschap. Evenveel als na de GP van Monaco. Net nu klaagt Hamilton voor het eerst openlijk dat zijn wagen al veel meer in de problemen is geraakt dan die van Rosberg. Subtiel, maar weldoordacht. In de laatste zeven Grand Prix belooft hun strijd er eentje onder alfamannetjes te worden. Met het oeroude credo: oog om oog, tand om tand.

En wie weet wordt Daniël Ricciardo dan de lachende derde? Letterlijk en figuurlijk? Want, jawel, hij was de winnaar in Francorchamps. De eerste uit Australië sinds de betreurde sir Jack Brabham meer dan een halve eeuw geleden en dit seizoen de enige rijder die de kemphanen Hamilton en Rosberg achter zich heeft kunnen laten.

Met Ricciardo staat er sowieso weer een mooie, nieuwe naam op de erelijst der winnaars in de Belgische GP F1. Zijn voorgangers zijn of waren bijna allemaal wereldkampioenen (in spe). En wat zeggen ze wel eens in Wallonië: "L’histoire se répète"?