Paralympiër Ewoud Vromant: "Goud in Tokio, daar droom ik al lang van"

Het WK in Canada, waar Vromant in januari 2020 naar de regenboogtrui reed, is ook de laatste wedstrijd die Vromant heeft gereden. Het gebrek aan competitie is voor Vromant en zijn collega's een nadeel, want wat betreft de conditie van de concurrentie is het allemaal koffiedik kijken.

"Bij paracycling zijn er sowieso niet zoveel wedstrijden", vertelt Vromant aan Sporza, "maar nu begint het toch wel erg lang te duren." Vromant hoopt dan ook in mei de wereldbekerwedstrijd in Oostende te kunnen afwerken.

Vromant legt zich vooral toe op de achtervolging en de tijdrit op de weg, want ook op die laatste discipline behaalde de Oost-Vlaamse renner al zilver op het meest recente WK.

"In de wegwedstrijd heb ik zeker ook mogelijkheden, maar in Tokio rijden er drie verschillende categorieën van handicap in één en dezelfde race."

"Ik zit in de C2-categorie en sta samen met C3-renners aan de start, die een lichtere handicap hebben. Dat maakt het veel moeilijker voor ons om te winnen en dat frustreert mij wel."

De trip naar Tokio was door familie en vrienden van Vromant vorig jaar al helemaal gepland. "Mijn vader had al een volledige reis uitgestippeld, voorzien van toeristische uitstappen en het bijwonen van zijn wedstrijden. Door de coronacrisis zal dat allemaal niet kunnen doorgaan."

"Zelfs mijn vrouw kan niet meegaan", zegt Vromant. "Ik had dit zo graag gedeeld met vrouw en kinderen, ik als familiemens, maar ik ga zeker nog door tot Parijs 2024. Dat is dichter bij huis en dan moet de familie zeker van de partij zijn."

In 2012 werd bij Vromant een tumor in het rechterbovenbeen vastgesteld. "Dat was schrikken", vertelt Vromant. "Plots begon mijn broek te spannen aan mijn bovenbeen. Ik dacht dat ik extra spieren aan het kweken was, maar de diagnose was bikkelhard. Een tumor met grote garantie dat ik mijn been zou kwijtspelen."

"Ik was heel sportief en trainde volop voor een triatlon. Maar uiteindelijk aanvaard je alles, inclusief de chemotherapie. Pas na het revalidatieproces heb ik mijn grootste klap gekregen."

"Toen ik het gewone leven terug opnam met vrouw en kinderen, kwam het besef dat het bijvoorbeeld moeilijk zou zijn om met mijn zoontje te kunnen voetballen. Dat duurde toch een tijdje om dat te verwerken."

Vromant heeft ook voor zijn tumor altijd al aan sport gedaan. En dat terug oppikken heeft hem zeker geholpen bij het revalidatieproces. "Ik heb onder meer het geluk gehad dat ik mensen kende die mij wilden meenemen op skivakantie. Dat heeft mij de ogen doen openen."

"Als ik zelf kan skiën op 1 been, dan kan ik alles, dacht ik toen. Zo ben ik in het wielrennen terechtgekomen, omdat ik dat al het beste kon in de triatlon. En dat begon steeds beter te gaan", vertelt Vromant met een understatement.

"Goud halen in Tokio, dat is waar ik al jaren van droom. Elk jaar wordt die droom meer en meer concreet. Ik tel af naar augustus en zolang ik me goed voel, ga ik zeker door tot Parijs. Zeker weten."