Oud-renner Wesemael stond jaren in frituur: "Wij waren zoals de ploeg-Lefevere"

De naam Wilfried Wesemael doet vooral bij de rijpere wielervolgers een belletje rinkelen. In 1974 snelde hij als neoprof naar winst in Kuurne-Brussel-Kuurne.

"Daags voordien was ik nog ten val gekomen in de Omloop. Ik ben toen onderuitgeschoven in de eerste bocht op de kasseien", herinnert Wesemael zich nog.

"Ook in Kuurne-Brussel-Kuurne verzeilde ik aanvankelijk in de achtergrond, op de Kluisberg. Maar ik bleef doorzetten en een eindje verderop kwam ik aansluiten bij André Dierickx en Walter Godefroot, die lek waren gereden. Met z'n drieën zijn we terug naar het peloton gereden."

Zo kon Wesemael in zijn 2e koers als profrenner sprinten voor de zege in Kuurne. "Ik zat goed geplaatst. Op 150 meter van de finish heb ik de sprint ingezet en zo won ik mijn eerste koers. Niemand van de toeschouwers wist wie ik was: "Wie is dat? Wie is dat?", riepen de mensen langs de kant."

Ook voor Wesemael was die zege een verrassing. "Ik was maar rap, geen rassprinter. Een jaar na Kuurne-Brussel-Kuurne heb ook wel nog een massasprint gewonnen in de Vuelta."

"Eendagskoersen zijn eigenlijk nooit mijn ding geweest. Ik hield meer van korte rittenkoersen, waar het voortdurend bergop en bergaf ging."

In 1978 verhuisde Wesemael naar het Nederlandse topteam TI-Raleigh. Hij was er ploegmaat van onder meer José De Cauwer, Gerrie Knetemann, Hennie Kuiper, Cees Priem, Jan Raas en Joop Zoetemelk.

"TI-Raleigh was een beetje het Deceuninck-Quick Step uit die tijd. We wonnen wel 100 koersen per jaar. De ploeg hing heel goed aan elkaar. We werkten voor elkaar, dat was niet altijd voor dezelfde renner. Zoals de ploeg van Lefevere wonnen ook wij met veel verschillende renners."

Zelf won Wesemael bij TI-Raleigh de Ronde van Zwitserland in 1979. "En ik werd ook ooit 5e in de eindstand van Parijs-Nice. Maar de rol van knecht vervulde ik het liefst", vertelt Wesemael.

In Milaan-Sanremo stond Wesemael ooit als 3e mee op het podium. Maar hij onthoudt vooral de editie van 1976, waar een speciaal verhaal aan verbonden is.

"In die tijd vond Milaan-Sanremo 2 dagen na Parijs-Nice plaats. We moesten een verplaatsing maken van 250 kilometer, maar er waren geen auto's genoeg om alle renners te vervoeren."

"We hebben die 250 kilometer dan zelf maar afgelegd met de fiets. Zonder eten en drinken. 2 dagen later in Milaan-Sanremo was ik mee in de ontsnapping, maar op het einde kreeg ik krampen. Ik voelde dat ik nog niet hersteld was van die trainingstocht van 250 kilometer. Uiteindelijk werd ik nog 11e."

De profcarrière van Wilfried Wesemael duurde uiteindelijk maar 9 jaar. "Tijdens mijn 2e jaar bij TI-Raleigh kwam ik zwaar ten val in de Tour de France. Ik had in de afdaling van de Soulor een bocht gemist, waardoor ik over de kop ging."

"Bij die val heb ik een paar hernia's opgelopen in mijn rug, maar dat is pas later aan het licht gekomen. Met mijn linkerbeen is het eigenlijk nooit meer goedgekomen."

Na zijn wielercarrière wou Wesemael niet in een zwart gat vallen. "Ik had niet gestudeerd en de mensen vroegen me: "Wat ga je nu doen?" Het was een moeilijke periode om aan werk te raken."

"Uiteindelijk heb ik met mijn vrouw een frituur geopend. Eerst 3 jaar in Gijzegem, recht tegenover mijn ouders. Daarna zijn we naar Aalst getrokken. Onze frituur gaven we de naam WilFrit."

"In het begin moest ik wel wat wennen aan dat nieuwe leven. Ik was het gewoon om elke dag in de buitenlucht te fietsen. Nu moest ik plots binnenblijven in mijn frituur. Maar ik heb dat werk altijd graag gedaan."

"Zelf at ik het liefst een kleine portie frieten met stoofvleessaus, mayonaise (of Andalouse) en een curryworstje."

Vorig jaar heeft Wilfried Wesemael frituur WilFrit op zijn 70e vaarwel gezegd. "Ik heb de fakkel doorgegeven aan mijn personeelslid Jenny, die de frituur in goede banen leidt aan de Hopmarkt (in Aalst). Zelf passeer ik er ook nog altijd voor een lekker bakje frieten."