Topvolleyref Sam Van Welden overleden: "Volleybal verliest zijn vriendelijke opa"

Ik moet 17 of 18 geweest zijn toen ik Sam Van Welden voor het eerst ontmoette. Wij hadden net vanuit onze plaatselijke jeugdclub een volleybalclub opgericht en we moesten dan ook enkele scheidsrechters kunnen leveren. Ik was de "gelukkige" die een scheidsrechtercursus mocht volgen. Lesgever: Sam Van Welden.

Van een meer ervaren iemand kon je het niet leren. Van Welden had als topreferee een pak internationale ervaring opgebouwd met 2 olympische finales als absolute bekroning.

Vele jaren later kwam ik Sam opnieuw tegen. Ik nu als volleybalcommentator, hij als rustige begeleider van jonge scheidsrechters.  “Ah, den televisie is er vandaag ook weer bij. Tof dat jullie aandacht besteden aan het volleybal.”

En zo ging het jaren door. Sam bleef aanwezig op matchen, hij maakte de verplaatsingen tot op hoge leeftijd met de eigen wagen. Sam zat er altijd met een grote glimlach op zijn gezicht, er volgde altijd een warme babbel wanneer we mekaar ergens te lande tegenkwamen. “Tof dat gij dat wilt doen voor de volleybal”.

Sam belde op zaterdagavond ook plichtsgetrouw de volleybaluitslagen door naar de radiosportredactie.  Zelfs toen het internet de uitslag al leverde vooraleer de laatste bal was geslagen, bleef Sam plichtsgetrouw bellen.  De sportredactie moest immers geïnformeerd worden. Hij kreeg vaak collega Steffy Merlevede aan de lijn, die hij steevast Betty noemde. Steffy vond het prima, Sam mocht Betty zeggen.

Ik ben er zeker van dat Sam de laatste jaren in het rusthuis het volleybal nog volgde en wie weet bekroop hem soms nog de zin om een uitslag door te bellen.

Mijn oudste Facebook-vriend is niet meer.

Rust zacht Sam, jouw glimlach blijft.

Marc Willems