"De Wout van Aert van 2020 is een product van talent en hyperplanmatig denken"

Wat Wout van Aert zaterdag liet zien, had hij ook kunnen doen in de voorjaarsuitgave van de Strade Bianche, die er door corona niet gekomen is op 7 maart. Ook voor die koers was hij klaar en reed hij op dit niveau rond. 

De waarden die hij toen haalde op stage op Tenerife, zijn de waarden die hij ook nu gehaald heeft op stage in Tignes.

Men was er bij Jumbo-Visma absoluut van overtuigd dat hij in maart en april gensters zou slaan in het voorjaar. Want die waarden overtroffen die van vorig jaar in hoge mate.

In de diepe finale van de Omloop deed hij niet mee voor de prijzen, maar dat had te maken met de aanwezigheid van ploegmaat Mike Teunissen in de kopgroep. Naast Jasper Stuyven en Yves Lampaert was Wout de sterkste man in koers.

Bij Jumbo-Visma meenden ze dat hij in maart en april zou exploderen, in positieve zin. Het is dus zaterdag uitstel geworden van wat in het voorjaar verwacht werd.

Ik geloof dus niet dat corona hem geholpen heeft. Dat is grotendeels onzin. Hij was er klaar voor omdat hij fenomenaal veel vooruitgang geboekt had. Dat hadden ook zijn begeleiders niet verwacht, want zijn rechterknie bleef na iedere cross opspelen. 

Dat Wout van Aert er een jaar na zijn val in de Tour staat, bewijst in de eerste plaats zijn talent. Dat is de basis van alles. Daarna komt zijn mindset, zijn drang naar overwinningen. 

Zijn gigantische arbeidsvermogen is ook zeer belangrijk. Hij draait met Tom Dumoulin en de andere klimmers voor de Tour 7 uur mee op training in de cols. Voor iemand van 77 kilogram gaat dat schijnbaar fluitend.

En er is nog een factor: intelligentie. Je ziet hem beter nadenken in wedstrijden waarin hij al wat ervaring heeft opgebouwd. Iedere daad voert hij op de juiste manier uit. 

In de vorige edities van de Strade kon hij niet weerstaan aan de drang om zich onderweg te manifesteren. Nu was dat anders. Waar het moest, koos hij voor het wiel. En zijn kopbeurten liet hij niet te lang duren. Maar hij was wel zeer alert.

Toen Schachmann op 20 km van de finish versnelde, zat hij meteen op het wiel. En uiteindelijk reed hij op 13 km van Siena weg. En dat was met voorbedachten rade.

Hij wist dat die strook eerst dalend was en met zijn crossvermogen hoefde hij geen risico's te nemen waar de anderen zaten te kreunen van angst. Dat was allemaal uitgekiend. 

Een onderhoud met zijn entourage leert me dat zelfs zijn voedingsprogramma in de race tot op de seconde uitgevoerd is. Op basis van het traject en de verkenningen werd gezegd: daar eten we en geen seconde later.

De Van Aert van 2020 is een product van enorm veel talent en hyperplanmatig denken. 

Men had hem ook ingepeperd: let op, want bij 40 graden kan één cartouche volstaan om je volledig naar de knoppen te rijden.

We waren ook bang voor die Via Santa Caterina na wat daar 2 jaar geleden gebeurd was, maar hij reed er sneller omhoog dan de rest. En dat na zo'n uitputtingsslag.

Op het einde leefde iedereen mee: redt hij het of redt hij het niet? Maar daar kon hij rekenen op de reflexen die hij heeft ingebouwd in de cross.

In het veld heeft hij niet anders gedaan dan met zulke situaties om te gaan, hetzij als haas, hetzij als jager.

Hij heeft één ding nooit gedaan: afgeven. Je ziet hem, net als Mathieu van der Poel, zelden achteromkijken. 

Je ziet wel de gramschap die in hem zit: niet met mij, het moet hier lukken. Dat heeft te maken met zijn karakter en met het onrecht van die val in Pau.

Voor Milaan-Sanremo, nu zaterdag, is hij zonder meer topfavoriet, weliswaar met nog een paar anderen. 

Er zijn zoveel nieuwe factoren dat je weinig basis hebt om een uitspraak te doen, maar het parcours is alleszins totaal anders.

Men rijdt nu door het golvende Piëmonte en twee klimmetjes liggen dichter bij de zone van de waarheid. Dan krijg je een ander koersbeeld, hopelijk eentje waarin de groten zich beter kunnen onderscheiden.

Maar als dat niet gebeurt en je een herhaling van de voorbije jaren krijgt, dan is hij er sowieso bij op de Poggio. En van wie moet hij dan schrik hebben in de sprint?

Dat sommige renners op weg naar Siena verstoppertje hebben gespeeld, dat mag je de ganzen wijsmaken. Iedereen wil meteen scoren, want in september kan het al te laat zijn.

Tegenover Milaan-Sanremo van vorig jaar, waar hij 6e werd, is zijn geloof in eigen kunnen gegroeid en hij zal zich beter positioneren. En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de tegenstand matiger is. 

Van Aert heeft bovendien de geruststelling van de overwinning in de Strade Bianche. Hij zal op een wolk toeleven naar zaterdag en hij is koelbloedig genoeg om daar op een volwassen manier mee om te gaan.

Wat dan met het veldrijden? Zijn passage in het veld van afgelopen winter is essentieel geweest, ook al zaten ze bij Jumbo-Visma met de daver op het lijf omdat die knie bleef opspelen. 

In die crossen, die hij absoluut nodig had voor zijn mindset, heeft hij telkens weer vertrouwen opgedaan. Zonder die veldritten kon hij niet met een positieve ingesteldheid naar het voorjaar. 

Hij kwam terug in Loenhout en daar dook hij als eerste het veld in. Zijn WK was zeer mooi en hij won in Lille, waar hij 40 minuten soleerde. Daar zag je ook al dat hoge omwentelingsritme, wat je ook zaterdag in de finale zag.

Het kan niet de bedoeling zijn om elke winter nog 30 crossen te doen, maar 10 of 15 veldritten, dat zit er nog wel in.

Al is het dan wel absoluut noodzakelijk dat hij nadien minstens 6 volle weken aan stages spendeert. Het is wetenschappelijk bewezen dat je dat absoluut nodig hebt.