Ga naar de inhoud

Wielerman in Italië: de sprint van mijn leven naar de "Vlinder van Maastricht"

 zo 31 mei 2020 10:48
Renaat Schotte keert terug naar de Giro van 2017, met Tom Dumoulin als eindwinnaar.
Renaat Schotte keert terug naar de Giro van 2017, met Tom Dumoulin als eindwinnaar.

In het laatste deel van zijn Giro-reeks haalt Renaat "Wielerman" Schotte herinneringen op aan de slotdag van de Ronde van Italië in 2017, de Giro van Tom Dumoulin.

"Bent u de baas van de Giro, meneer?"

Girini!

 

In deze laatste aflevering van "Wielerman in Italië" neem ik u graag mee naar een stukje recente geschiedenis uit de Ronde van Italië. Het draait om de Giro-kampioen die in de negentien door mij gecoverde edities de grootste indruk op mij maakte.

 

Dat is uiteraard een volledig subjectieve keuze, desalniettemin weid ik er graag even over uit. Ik heb het over de geweldige prestatie die de Nederlander Tom Dumoulin leverde in 2017.

 

Het talent van Tom leverde hem bij de Italianen de gevleugelde bijnaam "Il Farfallo" op. De Vlinder van Maastricht won de Ronde van Italië in het eerste jaar dat Sporza de tv-rechten was kwijtgespeeld. Ik gaf dus jammer genoeg geen commentaar bij zijn eindwinst, maar ik maakte zijn Italiaanse odyssee wel van heel dichtbij mee.

 

Die honderdste Giro d’Italia coverde ik voor het eerst gewapend met niets meer dan een smartphone en een nogal opvallende, knalroze Volvo met nummerplaat Giro-IOO. Een eerbetoon aan de honderdste Ronde van Italië, en ik moet zeggen, de wagen maakte behoorlijk wat indruk op de Italianen langs het Giro-parcours.

 

Op een dag stelde een toeschouwer me zelfs in alle ernst de vraag of ik de baas van de Giro was. "Met zo’n auto in exact dezelfde kleur als de echte roze trui. Jij bent de capo, toch?" Ik heb de brave man moeten ontgoochelen…

 

Nog een leuke anekdote was toen Ryder Hesjedal, de Giro-winnaar van 2012, beleefd kwam vragen of hij met de auto op de foto mocht. Natuurlijk kon dat!

Hesjedal
Ex-winnaar Ryder Hesjedal poseert met de roze panter

Dumoulin brengt de Giro naar een hoger niveau

Maar terug naar Dumoulin. Nu wordt hij algemeen beschouwd als een potentieel Tour-winnaar. Dat is ook de logica zelve, want zijn lichaam lijkt meer gemaakt voor de cols van de Tour dan van de Giro. In Italië zijn de beklimmingen doorgaans veel steiler.

 

Ik twijfel er niet aan dat de puzzelstukjes op een dag ineen zullen passen. Ooit rijdt Dumoulin in de gele trui naar Parijs. Wie weet gebeurt het dit jaar al - bij zijn nieuwe team Jumbo-Visma - in de door corona uitgestelde Tour de France die hopelijk start op 29 augustus.

 

Dumoulin is de afgelopen jaren altijd heel beschikbaar geweest voor de media. Team Sunweb werd niet voor niets al een paar keer bekroond met prijzen van de vereniging voor wielerjournalisten.

 

Geen enkele renner is echt verzot op het geven van interviews, maar de Nederlander doet het met een zekere nonchalance, waardoor hij altijd spontaan overkomt. Die Dumoulin-lach maakt hem aangenaam om te interviewen. En vooral: wat hij zegt, houdt ook steek.

 

Dumoulin zoekt met de journalist mee naar verklaringen voor koersfeiten en houdt zich niet in om zijn mening te geven. Voor mij scoort hij dus niet enkel als allrounder, maar ook als mediapersoonlijkheid. Hij staat de media in verschillende talen te woord en is op dat vlak een voorbeeld voor elke ronderenner.

 

Dat uitgerekend Dumoulin, als mogelijke Tourwinnaar, in 2018 en 2019 opnieuw aan de start van de Giro stond, is een verklaring voor de stijgende interesse in de Italiaanse ronde. De Nederlander bracht de Ronde van Italië mediatiek op een ander niveau.

 

Sinds zijn zege is de internationale pers talrijker vertegenwoordigd. Dumoulin maakte zo de Giro mee wat groter, maar het was ook de Giro die Dumoulin groot maakte. Het was zondag 28 mei 2017…

Wilde fantasieën vs. realiteit

Het is de slottijdrit. Mijn doel van de dag is een emotie registreren van de eerste mannelijke Nederlandse Giro-winnaar ooit. De hele dag finishen de renners voor de wereldberoemde reuzenkathedraal van Milaan. Ze denderen de Piazza del Duomo over en draaien naar rechts in de Via Giuseppe Mengoni. In die straat hebben we onze blinkend roze Sporza-wagen geparkeerd.

 

Toevallig blijkt dat in de loop van de tijdrit net het einde van de uitbolzone te zijn. Tientallen Italianen verdringen zich om op de foto te gaan, met een auto nota bene.

 

Vijftig meter voor onze wagen zit Jos van Emden op een stoeltje te bekomen van zijn fenomenale chronorit. De man met de 58x11 hoopt vanuit het diepste van zijn hart de slottijdrit te winnen. En nog ergens dieper in zijn hart wil hij een andere Nederlander zien pronken met de geweldige Trofeo Senza Fine.

 

In mijn wildste fantasieën zie ik Tom Dumoulin leeggereden van zijn fiets vallen om zich finaal neer te vleien tegen onze wagen. Het beeld alleen al... de eindwinnaar van de Giro del Centenario bij de roze panter van Sporza.

 

Net voor de aankomst van Dumoulin voelen we nattigheid. Steven, mijn Giro-partner in crime, roept dat het de andere kant uitgaat na de finish. Veiligheidsmensen en mediacollega’s versperren de voor de hand liggende weg rechtdoor. Op links wenkt het pad met de roze loper richting podiumzone.

roze panter
De roze panter, de échte ster van de 100e Giro?

De sprint van mijn leven, à la Gaviria

In de ultimo chilometro fladdert de Vlinder van Maastricht gezwind naar de aankomst. Een honderdtal meter voorbij de streep neemt Dumoulin vlotjes de bocht naar links. Op de roze loper zet de persmeute de achtervolging in. In zowat laatste stelling begin ik eraan.

 

De smartphone registreert. Hij is gemonteerd op een toestel dat op verbazingwekkende manier beelden stabiliseert. Een miniversie van het steadycam-principe voor grote camera's. Je houdt het ding gewoon vast in de hand. Het is een vederlichte constructie waarmee je je voordeel kan doen.

 

Ik ben in kansloze positie begonnen aan de ren naar de podiumzone. Voor mij loopt een man of twintig als doldrieste stieren in het zog van Dumoulin. Het is rennen voor je leven. Beelden van de stierenloop in Pamplona flitsen door mijn hoofd.

 

Ik zit er helemaal door op het einde van deze Giro, mijn conditie is nul. Maar ik weet - gezien de tussentijden - Dumoulin gaat de Giro winnen. Daarvoor wil ik nog wel een ultieme kilometer rennen. Dus vlieg ik erin.

 

Op links komt er wat ruimte. Ik duik erin en draaf voorbij een cameraman met een onhandig groter toestel. Nu loop ik in een betere positie richting laatste bocht naar het podium. Nog één onverwachte hindernis doemt op. De veiligheidsman zet net op tijd een stapje opzij, à la Gaviria wurm ik me in het onbestaande gat.

 

Ineens loop ik zij aan zij met de bijna Giro-winnaar. Mijn slimme telefoon filmt feilloos het gezicht van Dumoulin. De laatste bocht komt eraan, daar nog de focus houden en nu vooral niet vallen. Goed geschoeid glijden we door de binnenkant van de laatste curve. De omheinde podiumzone doemt op.

 

Nu moet ik iets verzinnen. Een interview is onmogelijk, feitelijk zelfs verboden. Als niet-rechtenhouder is het al een half mirakel dat ik mag meerennen. Uit mijn mond floept een enthousiaste "Proficiat Tom, je gaat de Giro winnen, jongen!"

 

Verrast kijkt hij even mijn richting uit. "Ja, echt?" versta ik. We zijn een halve minuut of zo na afloop van zijn tijdrit richting eeuwige roem, misschien wel eenendertig seconden. Zou hij echt geen tussentijden gekregen hebben onderweg?

 

Achteraf bevestigt Tom dat in het interview voor Sportweekend. De

illusie dat ik hem als eerste verteld heb dat hij de Giro wint, borrelt meteen op. Ga ik nooit checken, neem ik mee in het graf.

 

Het hek van de podiumzone staat open. Dumoulin duikt erin, recht in de armen van ritwinnaar Jos van Emden. Andere ploeg, zelfde land, zelfde vreugde, het is een reuzenknuffel tussen vrienden. De Piazza del Duomo is nu officieel Nederlands grondgebied.

 

De honderdste Giro was een sterk staaltje Grande Ciclismo.

 

Mille Grazie, Tom!

 

Renaat "Wielerman" Schotte

Het bewuste filmpje