Tom Boonen maakt een carrièreswitch: vanaf woensdag zijn eigen programma

"Aanvankelijk zag ik het niet zitten", zegt de ex-wielrenner. "Zo wilden ze bijvoorbeeld dat ik fietscourier werd in New York. Maar gaandeweg zijn we op een zestal interessante projecten wereldwijd terecht gekomen. Daarover zijn we dan een documentaire gaan draaien."

"Je zou ervan achterover vallen van wat mensen met fietsen doen. Zo bezochten we iemand in Guatemala die machines bouwt met fietsen. Allemaal op pure pedal power. Je trapt en dat ding werkt, zonder elektriciteit. In Brazilië zaten we op een plaats waar nog nooit een toerist was geweest. We bezochten er een van de 50.000 gevangenissen die het land rijk is. Neem het van mij aan, dat is niet aangenaam."

"Als wielrenner krijg je zo'n dingen niet mee. Dan zie je alleen luchthavens, hotels, de start en de aankomst. Je ziet veel van een land op de fiets, maar je hebt geen tijd om te stoppen."

In de derde aflevering wordt er naar Berlijn getrokken. Tom Boonen en zijn crew gingen over de vloer bij Annette, een Duitse die er een vluchtelingenproject op poten heeft gezet rond leren fietsen.

"De meeste vluchtelingen kunnen niet fietsen en in een fietsstad als Berlijn ben je dan echt nergens. Annette leert ze fietsen."

"Het was de eerste keer dat ik op die manier met vluchtelingen kon praten en dat ze hun verhaal zo deelden. Er wordt altijd over de vluchtelingenproblematiek gesproken, maar eigenlijk is de oorlog waarvoor die mensen vluchten de problematiek. Niemand laat zomaar zijn huis en zijn streek achter. Dat heeft mijn ogen doen opengaan."

"Er waren schrijnende verhalen bij van mensen die een groot deel van hun familie hebben moeten achterlaten. Vaak is het een kwestie van geld. Hun bezittingen en hun huis moeten verkocht worden om mensensmokkelaars te betalen. Net genoeg voor één of twee gezinsleden om de oversteek te maken."

Tom Boonen is het natuurlijk gewend om camera's rond zich te hebben. Toch kroop hij voor deze reeks voor het eerst in de rol van presentator en TV-maker. 

"Ik ben erin gestapt zonder idee over wat er ging gebeuren. De verhalen stonden me wel aan en daar trok ik me aan op. Het is heel goed mee gevallen."

"Ik mocht wel geen AN praten. Iets wat een struikelblok was, want ik wilde niet dat het dialect achteraf een item zou zijn. Maar de makers wilden het autenthiek houden. Ik denk niet dat het storend zal zijn."