De Druivencross: karatetrap van Wellens, speeltuintje van Albert en biertent van Groenendaal

Tussen 1978 en 1987 slaagt Roland Liboton erin om de Druivencross 15 keer te winnen.  Hij moet in die periode afrekenen met onder anderen Roger De Vlaeminck en Hennie Stamsnijder.

Na Liboton volgt er een periode waarin de buitenlanders aan de macht zijn. Denk maar aan Luca Bramati, Daniele Pontoni, Adrie van der Poel en Richard Groenendaal. Die periode duurt tot eind jaren '90, daarna steken jonge veulens als Erwin Vervecken, Bart Wellens en Tom Vannoppen hun neus aan het venster.

Een nieuw talent aan het werk bij de junioren: Niels Albert. Hij gaat zo hard tekeer dat hij na een afdaling in een speeltuintje valt. Toch weet hij de zege nog binnen te halen. Albert zou maar een keer winnen bij de profs.

De populariteit van de cross heeft ook een keerzijde. Daarover doet Richard Groenendaal in 2004 zijn beklag: "Mooie stukjes worden uit het parcours gelaten. In de plaats daarvan moeten wij door een biertent. Waarom? Wij zijn hoe langer hoe meer vulling."

Een jaar na de klaagzang van Groenendaal is het prijs: Bart Wellens gaat door het lint tegen een toeschouwer die hem beledigde. De vraag naar respect voor de renners weerklinkt luider dan ooit.

Aan de 15 zeges van Roland Liboton zou hij nooit geraken, maar dat waren dan ook andere tijden. Tussen 2004 en 2013 mag Sven Nys 6 keer de armen in de lucht steken in Overijse. In dit fragment haalt hij het van Lars Boom en Kevin Pauwels.

Alexander Revell reist enkele winters na elkaar vanuit Nieuw-Zeeland om zich in Vlaamse velden te komen meten met Sven Nys en co. Toch doet de flamboyante figuur nooit mee voor de zege. De man met de snor is al blij dat hij een cross kan  uitrijden.

Mathieu van der Poel won de Druivencross al drie keer in 2015, 2016 en 2017. Ook in 2014 stond de piepjonge Nederland aan de start. Winnen deed hij niet - de zege was voor Tom Meeusen - maar het grote publiek maakte wel kennis met het toptalent voor de toekomst.

Vorig jaar was het geen sinecure om recht te blijven op het glibberige parcours. Bij de vrouwen zwiepte de ene na de andere onderuit. Lucina Brand vloekte eens flink, maar kwam er wel zonder kleerscheuren van af. Ellen Van Loy kende meer pech. Zij liep een knieblessure op en maakte pas enkele weken later haar rentree.