Wordt een door volleybal bezeten fanaat straks Coach van het Jaar?

Voor niet-volleybalkenners lijkt het misschien eenvoudig om met een topland als Polen wereldkampioen te worden.  Niet is echter minder waar.  Na het behalen van de wereldtitel in 2014 ging de Poolse nationale ploeg door een diep dal.  Ze waren nergens op de Spelen van Rio én op het EK van vorige zomer in eigen land. 

Heynen kwam in het voorjaar aan het roer en liet stap voor stap het geloof in eigen kunnen weer in de groep sluipen.  Voor aanvang van het WK rekende bijna niemand Polen tot het kransje favorieten, maar kijk…

Polen won overtuigend de eigen poule, kreeg het in de tweede ronde moeilijk door ziekte van sterspeler Kubiak, maar geraakte uiteindelijk toch in de finale.  De overtuiging die gisteren uit de blikken van de Poolse spelers sprak, was overduidelijk: zij en niemand anders zouden wereldkampioen worden.

Dat Heynen de ploegen die hij coacht volgens zijn systeem laat spelen is duidelijk.  "Zelf geen fouten maken maar de rally aangaan en de tegenstander in de fout dwingen": dat is al jaren het handelsmerk van Heynen.  Voeg daarbij een scherp tactisch inzicht (in de finale had Polen antwoorden op het Braziliaanse spel, omgekeerd was dat niet het geval) én het vermogen om zijn ploeg te laten geloven in het eigen kunnen.

Zo was hoofdaanvaller Kurek, verkozen tot MVP van het WK, de laatste jaren helemaal weggedeemsterd.  Heynen gaf ‘m terug vertrouwen, liet hem match na match groeien met het bekende resultaat.

Ik heb Vital Heynen leren kennen als spelverdeler bij Maaseik: gedreven, altijd pratend, toen al een coach op het veld én dankbaar voor elke TV-journalist want een duidelijke analyse van de match in een quote van 20 seconden.

Dat Heynen volleybalcoach zou worden stond in de sterren geschreven.  Na een succesvolle periode bij Maaseik volgden passages bij een aantal buitenlandse clubs maar vooral bij nationale ploegen. Met Duitsland werd hij 5e op de Olympische Spelen in Londen en won hij brons op het WK 2014.  Met België werd hij vierde op het EK 2017 en gisteren volgde het voorlopige hoogtepunt: de wereldtitel met Polen.

Heynen is een buitenbeentje in de trainerswereld.  Hij is maniakaal met het spelletje bezig (letterlijk dag en nacht), kent de kwaliteiten van zowat elke (jeugd)speler waar ook ter wereld, schrikt er niet voor terug om gebruik te maken van de mogelijkheden die de reglementen hem bieden (zo kijkt hij in een toernooi vaak veel verder vooruit dan de volgende match en deinst er bv. niet voor terug een match te verliezen als hij daardoor in een volgende ronde een makkelijkere tegenstander kan treffen).

Dit zijn kwaliteiten die sommige andere coaches misschien ook hebben, maar Heynen is dat alles in het kwadraat.  Voeg daarbij nog het feit dat hij 24 uur per dag babbelt, sneller boeken leest dan ze gedrukt kunnen worden, altijd bereikbaar is voor een gesprekje maar ook urenlange wandelingen maakt (zou hij dan zwijgen? Wellicht niet want ik kwam ‘m enkele jaren geleden na middernacht op straat in Varna tegen en … hij was aan het babbelen, weliswaar in zijn telefoon).

Dat Heynen door zijn bezetenheid en manier van coachen vaak het bloed vanonder de nagels van tegenstanders heeft gehaald is overduidelijk.  De duels tussen Maaseik en Roeselare waren legendarisch, men kon Heynens bloed wel drinken.  Maar ook de hevigste Roeselare-supporter reageert nu op sociale media vol respect voor hetgeen Heynen met Polen heeft verwezenlijkt.

“Geen sant in eigen land” zal jammer genoeg bij de verkiezing van Coach van het Jaar ook opgaan voor Vital Heynen.  Onder de taalgrens kent bijna geen enkele sportjournalist Heynen, want volleybal is in ons land nu eenmaal een Vlaamse aangelegenheid.  Dit is wel even anders voor Philip Mestdagh, die met de Belgian Cats ook geschiedenis schreef.

Los van het feit dat ik het persoonlijk ook niet zo bedacht heb op dit soort verkiezingen waarbij je sporten die niet te vergelijken zijn toch moet vergelijken: als ik in december iemand bovenaan mijn lijstje moet zetten is het wel de naam van Heynen.

Omdat ik de stelling ben toegedaan dat geen enkele stemgerechtigde écht weet hoe een coach werkt met zijn team, niet kan inschatten wat de exacte inbreng van de coach is in de successen van het team… is de uiteindelijke prestatie het enige criterium waarop men zich bij een stemming kan baseren.

En dan lijkt de winnaar me duidelijk. Als je wereldkampioen wordt in een belangrijke olympische sport dan verdien je Coach van het Jaar te worden.